Τσανακλίδου Τάνια - Μαμά γερνάω

Που είχαμε μείνει;;;

Βράδυ Σαββάτου...

Παρέα με το Στιφάδο κάθομαι στο σπίτι ακούω μουσική, μπαινοβγαίνω στο Facebook, διαβάζω, κάνω την απαραίτητη φασίνα,μαγειρεύω, τρομοκρατούμαι στη σκέψη της Δευτέρας και προσπαθώ να μην την σκέφτομαι, απλώνω ρούχα, μαζεύω ρούχα-πάντα με μουσική-και συνειδητοποιώ πως δεν μιλάω καθόλου.

Ανθρώπινη φωνή δεν ακούγεται στο σπίτι, εκτός κι αν απευθυνθώ στο Στιφάδο, αλλά κι αυτό με τόση ζέστη και τόση μουσική, κάθεται ήσυχο στο πάτωμα, κοντά στον ανεμιστήρα ή δίπλα σε μένα, ενώ που και που, όταν φεύγει, το βλέπω να σέρνει ενα παλιό μου φόρεμα, που του το έχω αφήσει επίτηδες, πάνω στο πάτωμα και να παίζει μαζί του.

Πολλή η ζέστη την εβδομάδα που πέρασε...καλοκαίρι είναι ας μην διαμαρτύρομαι. Οχι πως διαμαρτυρήθηκα και έντονα δηλαδή, να έτσι, για τους τύπους μονάχα. Εθιμοτυπικά θα έλεγα πιο σωστά.

Ραδιόφωνο το πρωί, μετά δουλειά, ελάχιστος ύπνος, ανάγνωση ηλεκτρονικών περιοδικών, εφημερίδων και πάμε πάλι απ' την αρχή.



Το προηγούμενο Σάββατο παρακολούθησα τη 2η μέρα του Kosmos Festival και την Τετάρτη τη Monika στο Λυκαβηττό. Όμορφα...και οι δυο βραδιές είχαν την ιδιαιτερότητά τους, δεν μπορώ να πω. Ειδικά η Τετάρτη που την επόμενη ήταν εργάσιμη θα την έλεγα και...special! :-)



Πολύς ο κόσμος , στον Λυκαβηττό κυρίως, ωραία και η Monika. Ακόμα κι αν δεν είσαι φαν, δεν μπορείς να μην αναγνωρίσεις το ταλέντο της και την καλλιτεχνική της ωριμότητα σε σχέση με την ηλικία της.

Παρ' όλα αυτά και με την αβεβαιότητα που υπάρχει στα εργασιακά, με τα Λομβέρδεια τερατουργήματα στο χώρο της εργασίας και στο ασφαλιστικό, έχω αρχίσει να νιώθω κάπως σουρεαλιστικά. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, μπορεί να μας διαβάζει και κανένας ψυχίατρος και ν' αρχίσει ν' ανησυχεί ο άνθρωπος.



Διάβασα χθές στο e-tetradio για την απαράδεκτη ενέργεια να κοπεί η εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη στο κρατικό ραδιόφωνο. Διαβάστε και σεις εδώ τις λεπτομέρειες , τις διαμαρτυρίες που έχει ξεσηκώσει αυτή η απόφαση, καθώς και τις κινητοποιήσεις.

Θα μου πείτε, όλοι οι συμβασιούχοι της ΕΡΤ θα κοπούν, ο Πετρίδης σε πείραξε ;

Δεν είναι έτσι...

Μ' ενοχλεί να χάνει ο κόσμος τη δουλειά του, όπως μ' ενοχλεί όταν πληρώνεται και δεν την κάνει. Ο Πετρίδης είναι κεφάλαιο στα ραδιοφωνικά ζητήματα. Είναι ζωντανή Ιστορία του ραδιοφώνου, με 35 χρόνια συνεχούς ραδιοφωνικής παρουσίας, με συνέπεια, ένας επαγγελματίας με πάθος ερασιτέχνη. Στο είδος του, αν οχι ο μοναδικός, σίγουρα ο καλύτερος.

Μαζί λοιπόν με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά, χωρίς καμία γνώση και καμία ευαισθησία. Που να ψάχνουν τώρα οι ..παρα τω Γερουλάνω παρατρεχάμενοι να δουν ποιός είναι ο Πετρίδης , ποιός πρέπει-αν πρέπει- να κοπεί και ποιός όχι.

Σιγά....σημασία έχει να σώσουμε την πατρίδα.



Για τους πολίτες πάλι δεν ξέρω αν θα υπάρξει σωτηρία. Κι αν υπάρξει, θα είναι σίγουρα η Σωτηρία Μπέλλου που θα μας κρατάει συντροφιά τραγουδώντας μας "Σαν απόκληρος γυρίζω".

Σ' αυτό τον χώρο πάντως σύντομα θα υπάρχουν για όλους εξελίξεις....ήδη έχουν ξεκινήσει δηλαδή και αναμένουμε στ' ακουστικό μας την επόμενη...μετά την επόμενη...κ.ο.κ σαν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου.



Ευχάριστα νέα θα υπάρχουν κάπου δεν μπορεί...αλλά όλη αυτή η πίκρα που εξαπλώνεται σε δηλητηριάζει όσο κι αν προσπαθείς ν' απομακρύνεις το ποτήρι, στο φέρνουν με το ζόρι στο στόμα σου, πίνεις μια γουλιά, το φτύνεις και σου μένει η πίκρα. Σκέφτεσαι πως την επόμενη φορά μπορεί να μην αντέξεις και να καταπιείς.

Τόση πίκρα, όταν θα γίνει οργή και θα ξεσπάσει, μου λες τί θα γίνει;

Δε φτάνει μόνο ν' αντέχουμε...πρέπει και να το παλέψουμε .



Αυτά για την ώρα...ίσως αφού δεν είχα ευχάριστα να πω καλύτερα να μην έλεγα τίποτα....είμαστε ακόμα εδώ πάντως...θα πάμε και πιο πέρα, όπως και να χει!

Πολλές φορές είμαστε γενναίοι γιατί δεν μας παίρνει να είμαστε δειλοί...ας είναι κι έτσι!

Σας χαιρετώ

Φιλιά διαγωνίως

Rufus Wainwright- Jeff Buckley

......

Ο Χατζιδάκις, οι αμυγδαλές και η αρρώστια του ραδιοφώνου...

Το πρώτο τραγούδι που θυμάμαι απ' το ραδιόφωνο...στο δημοτικό ήμουν...Χριστούγεννα...βαρύς χειμώνας...σκεπασμένη ως επάνω με τρείς βαριές κουβέρτες, με το ραδιόφωνο να παίζει χαμηλά κάτω απ' τα σκεπάσματα. Μαζί με το ραδιόφωνο, ενας φακός με πλακέ μπαταρία φώτιζε πού και πού το κουβερτοσπήλαιο.

Η μάνα μου απο πάνω ούρλιαζε πως μ' αυτά που κάνω -και ακούω- θ' αρρωστήσω...εγω κάτω απ' τις κουβέρτες με το αυτί κολλημένο στο ηχείο ενός JVC ραδιοκασσετοφώνου-το μόνο που γλίτωσε απ' την παιδική μου περιέργεια- να προσπαθώ ν' ακούσω τη μελωδία του Κονσέρτου.

Έξω έβρεχε δυνατά και ασταμάτητα...ποτάμι. Μύριζε χώμα μέσα στο σπίτι και πράσινο χορτάρι, αφού βρισκόμουν στην εξοχή, ενώ η θάλασσα λυσσομανούσε λίγο πιο κάτω.



Στο τέλος του τραγουδιού και μην αντέχοντας άλλο τις φωνές της μάνας μου, που είχε επιστρέψει, εν τω μεταξύ, απ' το μεγερειό με μοναδικό σκοπό να με σύρει έξω απ' τις κουβέρτες, να μου πάρει το ραδιόφωνο και να με σώσει απ' την "αρρώστια", δεν άντεξα και της είπα πως κάποια μέρα θα μ' ακούει και εμένα μέσα απ' το ραδιόφωνο και τότε να δούμε αν θα της αρέσει!!!

Δεν είχα ιδέα για τίποτα τότε, αλλά της το είπα, θεωρώντας πως έτσι θα τη θυμώσω περισσότερο.

Ευτυχώς για μένα, δεν έγινα ποτέ καλά απ' την "αρρώστια" της μουσικής, του ραδιοφώνου και χωρίς να το καταλάβω κράτησα το λόγο μου, αν και άργησα λιγάκι...



Τώρα πια, εκείνη στη Νάξο κι εγω εδώ, όταν μιλάμε στο τηλέφωνο μου λέει πως την πήρε η αδερφή της το πρωί και την έβαλε ν' ακούσει τα Θηρία...το λέει και χαμογελάει κάπως ντροπαλά.

"Σ' αρέσει τώρα"; τη ρωτάω και γελάω κι εγώ σκεπτόμενη πως το φερε έτσι ο καιρός, να βγω αληθινή και..."ν' αρρωστήσω" τελικά απ' το ραδιόφωνο και τις μουσικές του.



Το επόμενο τραγούδι που θυμάμαι είναι "Το χοντρό μπιζέλι" της Λιλιπούπολης και κάποιες εκπομπές που κατάφερα ν' ακούσω ...τις θυμάμαι όμως αχνά, έτσι που να μοιάζουν περισσότερο με κάποιου είδους συναίσθημα , κάποιου είδους φαντασία, οχι με πραγματικότητα.

Το...μπιζέλι της Λιλιπούπολης με γέμισε με θάρρος όταν χρειάστηκε να επισκεφτώ μικρή στην Αθήνα εναν παιδίατρο γιατί υπέφερα απο αμυγδαλίτιδα διαρκώς. Τον γιατρό τον έλεγαν Σπανάκη, οπότε "βλήτα και σπανάκι χορεύουνε συρτάκι", το τραγούδα συνεχώς απο μέσα μου για να μη φοβάμαι και τελικά ο γιατρός απεφάνθη πως θα μου περάσουν οι αμυγδαλές μεγαλώνοντας και πως το σωστό είναι να μείνουν εκεί που βρίσκονται:-)

Τη μουσική του Χατζιδάκι κατά τα άλλα, τη γνώρισα αρκετά χρόνια αργότερα, σε άλλο όμως επίπεδο. Όμως στη μνήμη μου χαράχτηκαν τα πρώτα ερεθίσματα, αυτά που πήρα και ένιωσα όταν ήμουν παιδί.



Γι' αυτό και η μουσική του μυρίζει πάντα χώμα, βροχή και πράσινο χορτάρι για μένα, όπως και η "Οδός Ονείρων" μου θυμίζει πάντα μια ασπρόμαυρη φωτογραφία των γονιών μου στην οδό Παπανικολή στου Ψυρρή να γελούν μέσα σε μια αυλή νέοι, ωραίοι και μακριά απ' τον τόπο τους.

Με αφορμή την επέτειο των δεκαέξι χρόνων απ' το θάνατό του, ανακάλυψα πως ακόμα μπορώ να θυμάμαι καθαρά την πρώτη αίσθηση και την επίδραση της μουσικής του.

Ευτυχώς...

Γιατί οι αναμνήσεις κρύβουν μέσα τους κομμάτι απο την ιστορία του καθενός μας...το παζλ μπορεί να μην ολοκληρωθεί ποτέ, αλλά το κομμάτι είναι απαραίτητο να υπάρχει ...σαν χάρτης.

Περί χαλαρότητας και άλλων δαιμονίων...

Κυριακή 6 Ιουνίου, ενός Ιουνίου αναποφάσιστου, όσον αφορά τον καλοκαιρινό του ρόλο....

Αν επιχειρήσω να στριμώξω τα γεγονότα της προηγούμενης εβδομάδας στο κεφάλι μου, νομίζω πως θα εκραγεί...
Αν τ' αφήσω ρέμπελα δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα. Λες και κολυμπάω σε θαλασσοταραχή...

Σαν βράχος κόντρα στο κύμα νιώθω...τα κύματα με σκεπάζουν, με χτυπάνε κι εγω εκεί, ακλόνητη.
"Χαλάρωσε παιδάκι μου" μου λέει τακτικά ενας φίλος... "αλλάζει η φάτσα σου έτσι τσίτα που είσαι, δε βοηθάς κανέναν έτσι, πολύ περισσότερο τον εαυτό σου" συνεχίζει....εγω ανεπίδεκτη μαθήσεως στην τέχνη της χαλαρότητας, όπως αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων, συνεχίζω να τεντώνομαι και να φτάνω στα άκρα(;), στην υπερβολή(;), στη μιζέρια(;), στην οργή, στη θλίψη, στην εσωστρέφεια και δεν ξέρω που αλλού, δεν μπορώ να προσδιορίσω με ακρίβεια.


Θυμάμαι σε μια...μετωπική συνάντηση που είχα μ' ενα λεωφορείο -ενω διέσχιζα αφηρημένη μια κάθετο της Κηφισίας πεζή- τινάχτηκα τόσο απότομα πίσω για να γλιτώσω απ' το λεωφορείο που ερχόταν καταπάνω μου, που η μέση μου έπαθε ζημιά. Η μέση μου διαμαρτυρήθηκε εντονότατα δυο μέρες μετά το συμβάν αφήνοντάς με ακίνητη στο κρεβάτι με τρομερούς πόνους,χωρίς να μπορώ να κουνηθώ απ' τη θέση μου.


Όταν, τελικά, με παρέλαβε το ασθενοφόρο και έφτασα στο ΚΑΤ, ο γιατρός θέλοντας να διαπιστώσει τι συμβαίνει με τ' αντανακλαστικά μου, μου ζήτησε να χαλαρώσω κι άρχισε να χτυπάει το γόνατό μου μ' ενα σφυράκι.

Αμ δε!

Πλήρης αναισθησία, δεν κουνιόταν τίποτα! "Χαλαρώστε!!!" μου έλεγε διαρκώς, "χαλαρή είμαι" του απαντούσα, ωστόσο τα πόδια δεν αντιδρούσαν στα χτυπηματάκια...ενας περαστικός γιατρός απ' τα επείγοντα παρακολουθώντας, εν κινήσει, τη φάση αποφάσισε να δοκιμάσει κι αυτός την τύχη του στο ενδιαφέρον παιχνίδι "Χτύπα την στο γόνατο" αλλά έφυγε κι αυτός απογοητευμένος απ' το αποτέλεσμα!

Ακόμα γελάω όταν σκέφτομαι τη φάτσα του περαστικού γιατρού και την όλη κατάσταση εκείνης της μέρας .



Δύσκολο πράγμα η χαλαρότητα...δεν υπάρχει χρόνος, δεν υπάρχει φύση τα δύο βασικά συστατικά που χρειάζομαι για να ηρεμήσω.

Πολλές είναι και οι φορές που σκέφτομαι αν το "Θηρίο" καταπιέζει το "Ενήμερο" ή το "Ενήμερο" το "Θηρίο"...εννοείται πως έχω βγάλει τα συμπεράσματά μου, αλλά δεν προχωράω στην εφαρμογή τους, θεωρώντας πως προέχουν άλλα πράγματα τώρα κι οχι η Αυτού Μεγαλειότητα Της Χαλαρότητός μου.

(συμπέρασμα που έχει οδηγήσει πολλούς φίλους να με παρασημοφορήσουν αφειδώς με το τιμημένο παράσημο της Ανοικτής Παλάμης).

Τέλος πάντων...


Την εβδομάδα που πέρασε μονοπώλησε το ενδιαφέρον μου το πειρατικό ρεσάλτο των Ισραηλινών κομάντος στον "Στόλο της Ελευθερίας"και τ ' αποτελέσματά του...και δεν ήμουν η μόνη.

Ωραία το είπαν οι Active Member σ' ενα στίχο "οι βασανισμένοι που έγιναν εκτελεστές".

Τελικά, δεν είναι που ξεχνούν οι άνθρωποι, είναι που δεν τους νοιάζει να λάβουν σοβαρά υπ' όψην τους αυτά που θυμούνται.

"Τώρα είναι η σειρά μου να κάνω παιχνίδι"...σκέφτονται οι έχοντες εξουσία και ξεκινούν...ευτυχώς υπάρχουν πάντα άνθρωποι που θυμούνται-κυρίως θυμούνται να παραμένουν άνθρωποι- και ξεκινούν με κίνδυνο να πληρώσουν με τη ζωή τους την ίδια, όπως είδαμε όλοι, ενα κίνημα, ενα στόλο, απλώνουν ενα χέρι βοήθειας, χαμογελούν και διατυμπανίζουν πως το αυτονόητο-το δίκαιο, η ελευθερία,η αλήθεια και τόσα άλλα αυτονόητα- δεν μπορεί να μοιάζει σε τίποτ' άλλο παρά μόνο στον εαυτό του!

Εσωτερική επικαιρότητα έχουμε βεβαίως...μνημόνια-μνημόσυνα, μίζες και κορώνες κάθαρσης-"όποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει"-δηλώσεις, λίστες, ο σπιτΑΚΗΣ Τσοχατζόπουλος, τα γνωστά.


Εξελίξεις-για πολλούς αναμενόμενες- είχαμε και στο συνέδριο του ΣΥΝ...δεν μου είναι αδιάφορο το τι συμβαίνει κι εκεί.

Είναι όμως που παραείμαι ρομαντική για ν' ασχοληθώ τόσο...είναι που έχω αλλιώς στο μυαλό μου την έννοια "πολιτική" και -κατ' επέκτασιν- "πολιτικός" ...είναι που μου τη δίνει μέσα σε ιστορικές στιγμές να είναι τόσο απροετοίμαστοι να βγούν ενωμένοι προς τα έξω κι ενώ οι απόψεις και το υλικό υπάρχει, να μην υπάρχει ο τρόπος , είναι που μου τη δίνει ενώ έχουν κρούσει των κώδωνα του κινδύνου απο πριν σε τόσα ζητήματα να μην έχουν τον τρόπο να το πιστωθούν, είναι που μου τη δίνει αυτή η κακοδαιμονία, είναι που μου τη δίνει τα γεγονότα να τους ξεπερνούν, μέρες που διανύουμε και τόσα άλλα που δεν έχω διάθεση ν' αναφέρω γιατί με κουράζουν και με αποσυντονίζουν περισσότερο.

Πολυτέλεια χρόνου δεν υπάρχει λέμε...!

Κυριακή 6 Ιουνίου απογευματάκι...η καταγραφή συναισθημάτων έλαβε τέλος...αισιοδοξώ να επανέλθω σύντομα με ο,τι νεότερο και σημαντικό ή μη, τραβήξει την προσοχή και τις αισθήσεις...

Καλό απόγευμα και καλή εβδομάδα, με χαμόγελο πάντα (αλήθεια, το εννοώ).

Φιλιά διαγωνίως

.....