Κυριακή 11 Ιουλίου 2010

"Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι λεύτερος"



Αν είχε κάτι χαρακτηριστικό το Σαββατοκύριακο αυτό ήταν η ησυχία....ησυχία στους δρόμους, ησυχία στα μπαλκόνια, ησυχία στα τηλέφωνα, ησυχία παντού.

Τώρα να φταίει το γεγονός πως είναι Ιούλιος μήνας και όλοι πάνε βόλτες εκτός Αθηνών για μπανάκι ή να ναι τιποτ' άλλο;

Δεν ξέρω...

Πάντως είναι γεγονός πως βράζουμε σε χύτρα ταχύτητος χωρίς βαλβίδα εκτόνωσης πάνω στο καπάκι.
Παρ' ολα αυτά το καπάκι παραμένει ακόμα στη θέση του. Είναι άραγε θέμα χρόνου να τιναχτεί στον αέρα;

Πάλι δεν ξέρω...μόνο να ελπίζω μπορώ. Πως κάτι θα γίνει, κάτι θ' αλλάξει.

Να ελπίζω πως θ' αντιδράσουμε σ' ολο αυτή τη φρίκη που ζούμε τους τελευταίους μήνες, ν' αντιδράσουμε σ' αυτή την λεηλασία της ζωής μας που γίνεται με πρόσχημα την ίδια μας τη ζωή;

Έφτασα να σιχαίνομαι τη χρήση του ρήματος "ελπίζω" και τα παράγωγά του, γιατί μοιάζει σαν να είναι η ελπίδα πλέον ενα πρόσωπο , μια οντότητα, που περιμένουμε να κάνει αυτά που δεν κάνουμε εμείς. Τη φορτώνουμε με τις παραγγελιές μας και περιμένουμε να τις πραγματοποιήσει.

Εν τω μεταξύ η κατάσταση γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη για όλους και όσο δυσκολεύει, τόσο περιμένουμε να κάνει κάτι η ελπίδα.



Σήμερα διάβασα τις εφημερίδες στο γραφείο κι όχι στο μπαλκόνι, όπως συνηθίζω να κάνω τις Κυριακές του καλοκαιριού.

Χαριτολογώντας, είπα πως το έκανα αυτό γιατί είναι λίγο επικίνδυνα τα μπαλκόνια αυτές τις μέρες, όταν διαβάζεις εφημερίδες...τόσο για μένα, όσο και για τους περαστικούς που περνούν απο κάτω.

"Το καλό απ' το κακό απέχει ενα γράμμα"
λέει ο τίτλος ενός δίσκου, δεν θυμάμαι τον καλλιτέχνη αυτή τη στιγμή. Πολύ θέλει ν' αρχίσει κανείς, διαβάζοντας, να παριστάνει την Κομανέντσι πάνω στο κάγκελο;

Για μένα θέλει πολύ, είναι η αλήθεια, αλλά δεν μπορώ να πω μετά βεβαιότητος, πως δεν θα φύγει και καμιά γλάστρα απ' το μπαλκόνι και τότε, αλλοίμονο στον διαβάτη που περνάει απο κάτω!

Είπαμε..."το καλό απ' το κακό απέχει ενα γράμμα"...λέτε γι' αυτό να έχει τόση ησυχία αυτό το Σαββατοκύριακο; Γι' αυτό δεν κάθεται κανείς στα μπαλκόνια;


Απ' την άλλη βέβαια, αν θυμηθούμε και την Γεωργία Βασιλειάδου στην ταινία "Η θεία απο το Σικάγο", μπορεί αυτός ο τρόπος να είναι και...μοιραίος για κείνον που πετάει τη γλάστρα :-)

Οπότε καλύτερα να το ξανασκεφτώ και ν' αφήσω ήσυχες τις γλάστρες να τις περιεργάζεται το Στιφάδο :-)



Πλησιάζουν και οι καλοκαιρινές διακοπές σιγά-σιγά. Πράγμα που σημαίνει θάλασσα, φίλοι, ξεκούραση και ηρεμία.
Οχι, δεν ελπίζω να περάσω καλά...θα φροντίσω να περάσω καλά, να μαζέψω δυνάμεις που θα μου χρειαστούν ποικιλοτρόπως όταν θα επιστρέψω.

Θα τα λέμε στις διακοπές..κι απο δω κι απ' το facebook.

Φέτος θα κάνω αυτό που σιχαίνομαι...θα πάρω μαζί μου notebook κι ας με χώσουν μερικοί-μερικοί για καμιά δουλειά σε καιρό διακοπών. Θα το χρειαστώ για καλό σκοπό.

Διάολε, δεν γίνεται να κάθομαι με σταυρωμένα τα χέρια και να περιμένω την ελπίδα να κάνει κάτι για μένα...όσο ζω, θα δρώ , αν δεν υπάρχει το δεύτερο δεν υπάρχει το πρώτο, αλλιώς καλύτερα να σκάσω.



Επιβάλλεται να βρούμε λύσεις ωραίες, αν θέλουμε να χωρέσουμε σ' αυτήν την πατρίδα και να μην την αφήσουμε έρμαιο στα νύχια τους με τρόπαιο όλους εμάς.
Και η λύση δυστυχώς δεν θα μας έρθει σερβιρισμένη στο πιάτο, ξεκοκαλισμένη ήδη απ' αυτούς που θα μας τη σερβίρουν.

Τόσα χρόνια το ίδιο παραμύθι -με την ελπίδα να παίζει το γνωστό της ρόλο- και φτάσαμε εδω που φτάσαμε.


Κάτι πρέπει να γίνει λοιπόν...ε, ας δούμε στην πράξη τι μπορεί να είναι αυτό.



Κι επειδή οι καιροί είναι πονηροί, η λύση για μένα δεν είναι ν' αρχίσω να κοπανάω κεφάλια.

Οχι αδέρφια, καμία σχέση.

Δεν είμαι φαν της θεωρίας αυτής, δε δίνει λύσεις, το αντίθετο μάλιστα, βοηθάει να γίνεται η κοινωνία όλο και πιο φοβισμένη, όλο και πιο συντηριτική.
Συντηρεί και αγριεύει ενα ήδη αγριεμένο καθεστώς ενάντια σε όλους μας, ενάντια στα δικαιώματά μας.

Ας κοιτάξουμε τι μπορούμε να κάνουμε με τη γη, την καλλιέργεια της, το ραδιόφωνο, τη μουσική κι όλα τα όμορφα που μπορεί να προσφέρει η φύση και οι άνθρωποι που θέλουν ν' ασχοληθούν μαζί της και να βοηθήσουν.

Απλό και δύσκολο ταυτόχρονα.

Εδώ είμαστε και θα δούμε.... άλλωστε όπως λέει κι εκείνος ο σοφός, ο Καζντζάκης "Ό,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ότι δεν ποθήσαμε αρκετά".

Τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε να συμβεί.

Κέρδος είναι κι αυτό.
















Κυριακή 4 Ιουλίου 2010

Οι εφημερίδες, τα σενάρια και η...αδιάκριτη Δευτέρα...


Κυριακή βράδυ...με την ανάσα της Δευτέρας να μου γαργαλάει ενοχλητικά τον αυχένα.
Η..."παρουσία" της Δευτέρας την Κυριακή το βράδυ μου θυμίζει κάποιους καθηγητές στο Λύκειο που είχαν την τάση να στέκονται απο πάνω σου και να κοιτάνε το γραπτό σου την ώρα που έγραφες διαγώνισμα.

Θύμωνα τόσο πολύ μ' αυτή τους την συνήθεια, που αν τύχαινε να... στρατοπεδεύσουν δίπλα μου έριχνα τον...φουντωμένο θάμνο που είχα για μαλλιά πάνω απ' το γραπτό για να μην το βλέπουν.Τώρα που ο θάμνος είναι επιμελώς φροντισμένος και δεν έχω τι να ρίξω στο γραπτό, ρίχνω καμιά βρισιά-"την τύχη μου μέσα" κλπ-και προσποιούμαι την άνετη.



Χθές Σάββατο η μέρα ήταν αφιερωμένη στο μουντιάλ, σήμερα στις εφημερίδες. Εφημερίδες και καφές στην πλατεία της γειτονιάς κατά τις 10 το πρωί μόνο εγω και κάτι..."ξεπεταγμένα" παππούδια καθόμασταν στην καφετέρια. Οι παππούδες δεν διάβαζαν εφημερίδα, ανέλυαν όμως με λεπτομέρειες όποια κοπέλα τύχαινε να περνάει εκείνη τη στιγμή απ' τη μικρή πλατεία.


Ο χαιρετισμός "καλώς την κοιλίτσα" δε μου φάνηκε και πολύ κομψός όπως ειπώθηκε και τον ανταπέδωσα με ενα μεγαλοπρεπές "γκααααααπ!!!" των εφημερίδων πάνω στο τραπέζι συνοδευόμενο απο ενα βλέμμα του στυλ "παππού μαζέψου!" το οποίο ήταν,καθως φάνηκε, τόσο πειστικό, που έγινε αμέσως ησυχία.
Σχεδόν πήγα να βάλω τα γέλια!
Δεν συνηθίζω ν' αντιδρώ σε τέτοιες προκλήσεις, δε δίνω σημασία, αλλά μερικές φορές μου είναι αδύνατον, ειδικά όταν η χροιά και ο τόνος της ατάκας έχει κάτι το εξαιρετικά γλοιώδες.

Κατά τη μια το μεσημέρι επιστροφή στο σπίτι, μαγειρική και ξανά μανά εφημερίδες...έβλεπα απέναντι τον εαυτό μου να κάνει σιωπηλό χαρακίρι διαβάζoντάς τες, αλλά δεν έδωσα σημασία ούτε σ΄αυτό.Μετά άραξα κι άρχισα να κάνω σενάρια στι μυαλό μου,η αγαπημένη μου απασχόληση εδω και κάτι μήνες.

Σενάρια γενικά, σενάρια ειδικά, σενάρια να φάν κι οι κότες.

Κάπως έτσι με βρήκε το βραδάκι, είδα στις 8 το δελτίο ειδήσεων, ελάχιστα, μόνο πέντε λεπτά και αναρωτήθηκα τί είναι πιο σοβαρό σε περιεχόμενο, το δελτίο και οι ειδήσεις όπως τις παρουσιάζουν ή το τηλεπαιχνίδι που προηγούνταν των ειδήσεων...


Η τηλεφωνική επικοινωνία μ' εναν φίλο που είχα, μάλλον αύξησε τον ήδη υπάρχοντα προβληματισμό μου-και τον δικό του- αλλά καταλήξαμε πως δεν πειράζει και τόσο.

Συζητήσαμε για διάφορα θέματα-για δουλειές, για την κοινωνική καταξίωση όπως αυτή επιβάλλεται στις μέρες μας, δηλαδή πόσα έχεις στην τσέπη - κι οχι τι έχεις μέσα σου-, πόση...αναγνωρισιμότητα έχεις, πότε τσιμπάει ο/η απέναντι- σύμφωνα με τις σημερινές κοινωνικές επιταγές πάντα-,γκρινιάξαμε, γελάσαμε ....το συμπέρασμα είναι πως οι καιροί δεν ήταν ποτέ δύσκολοι για τους πρίγκιπες, παρά μόνο για τους αλήτες...ενδεχομένως να υπάρχουν και πρίγκιπες-αλήτες-ισχύει και στο θηλυκό αυτό-, αλλά μάλλον είναι είδος υπό εξαφάνιση :-)

Τώρα, αλλιώς το σκεφτόμουν αυτό το post κι αλλιώς μου βγήκε, λόγω έλλειψης συγκέντρωσης μάλλον....είναι κι αυτή η ....Τσαγκαροδευτέρα πίσω μου, που σηκώνεται στις μύτες των ποδιών της και θέλει να δει τι γράφω...δεν θα της κάνω το χατήρι όμως!
Θα τελειώσω την ανάρτηση εδώ και μια μέρα που θα λείπει -η Τρίτη και η Πέμπτη, ας πούμε, δεν είναι τόσο αδιάκριτες- θα συνεχίσω την ανάρτηση επιχειρώντας να ολοκληρώσω τις σκέψεις μου για τους πρίγκιπες-αλήτες και τους ρομαντικούς επαναστάτες γενικότερα.

Μπορεί και να μην την ολοκληρώσω ποτέ βέβαια, αλλά δε νομίζω πως θα πειράξει κανέναν αυτό :-)

Έχετε γειά προς το παρόν...αύριο λίγο μετα τις έξι, παρέα με το άλλο Θηρίο στον αέρα της πόλης....

Φιλιά διαγωνίως (πάντα!)


Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010

30 και σήμερα...



Δύσκολο πράγμα η αναμονή.

Ακόμα πιο δύσκολη, η αναμονή που κρύβει μέσα της μια υποψία ελπίδας που ξεφυτρώνει στα καλά καθούμενα-τάχα μου τάχα μου για να σε γλυκάνει- και στο τέλος καταλήγει σκέτο δηλητήριο .
Ξυπνάς και κοιμάσαι μ' αυτήν την αίσθηση και στο τέλος ανακαλύπτεις, πως πέρασαν μήνες κι ακόμα στην αναμονή βρίσκεσαι.

Κι ένω η -γνωστή- ελπίδα δεν θέλει να σ' αφήσει ήσυχη, στο τέλος σ' εγκαταλείπει η διάθεση για αναμονή.

Το παιχνιδάκι συνεχίζεται....αρχίζεις να σκέφτεσαι, τι έκανες σωστά, τι δεν έκανες, τι έπρεπε ακόμα να κάνεις,αναρωτιέσαι, "ρε μήπως κάποιος με δουλεύει" και μετά ...λωτός, οχι η στάση, αλλά το φυτό.

Και οι μήνες περνάνε...


Οπότε, ας αλλάξουμε το μενού αναμονής-ελπίδας(πίστεως και αγάπης, προσέλθετε) κι ας εντάξουμε ενα νέο πιάτο στον κατάλογο.

Προθεσμία.

Τέλος Ιουλίου ή αλλιώς 30 και σήμερα.

Αν μέχρι τότε δεν αλλάξει κάτι, θ' αλλάξω εστιατόριο.

Εκτός απ' την υπομονή οφείλει να έχει και η αναμονή τα όριά της.

Υ.Γ

Καλό μήνα αδέρφια, με αναμονή ή χωρίς...:-)

Φιλιά διαγωνίως