Τρία γράμματα....

Εδώ και αρκετή ώρα έχω μείνει να χαζεύω το λευκό πλαίσιο που ορίζει τον χώρο της νέας ανάρτησης που θα γράψω.

Μαρτύριο οι σκέψεις. Κι εγώ ταγμένη, να σκέφτομαι κι ας υποφέρω. Ωραία απασχόληση.
Παλιότερα έγραφα στίχους και τους τραγούδαγα. Αν και ζούσα μια απλή χαρούμενη ζωή, οι στίχοι μου και οι μουσικές τους ήταν λυπητερές και είχαν διαρκώς μέσα τους μια πάλη , έναν προβληματισμό. Λες κι ήθελα να προσεγγίσω αυτό που δε ζούσα, μια άλλη πραγματικότητα.

Κάποια στιγμή που ξέφυγα με τη θέλησή μου απ' την απλή και χαρούμενη ζωή μου σταμάτησα να γράφω στίχους και να τους τραγουδάω. Δεν έπαψα ποτέ να τραγουδάω βέβαια, αλλά δεν τραγουδούσα τα δικά μου τραγούδια...τραγουδούσα των άλλων.

Τώρα πια η ζωή μου δεν είναι ούτε απλή, ούτε χαρούμενη και γω γράφω...

Και δεν γράφω πια τραγούδια, γιατί τραγουδάω τη ζωή μου ζώντας και γράφοντας, τραγουδάω τη ζωή μου, που στο βάθος μοιάζει πολύ με τη δική σου....