Το φως του Σεπτέμβρη ....

Τέλος εποχής...το φως του Σεπτεμβρίου το δηλώνει ξεκάθαρα . Ενα φως που φιλτράρεται κάπως περίεργα στην ατμόσφαιρα και φτάνει έξω απ' το παράθυρο λίγο πιο κίτρινο απο το φως του καλοκαιριού,σαν μια φωτογραφία που κιτρινίζει στο χρόνο.

Απο παιδί υπέφερα σ' αυτό το φως του Σεπτέμβρη...ενα φως που σήμαινε το τέλος των διακοπών, την έναρξη του σχολείου και την επιστροφή μου στη μελαγχολία.

Κίτρινο φως πάνω στο εκτυφλωτικό λευκό του ασβέστη μέσα στα δρομάκια του χωριού, κίτρινο φως κι ενα σωρό βιβλία της κανούργιας τάξης ανοιγμένα στα σκαλοπάτια, πριν φτάσω στο σπίτι να τα ξεφυλλίζω, κίτρινο φως και τα λίγα καινούργια σχολικά είδη να δοκιμάζονται σε "πρόβα τζενεράλε" στα σκαλοπάτια της αυλής πριν ριχτούν με τα μούτρα στις... "παραστάσεις" της νέας χρονιάς, με πρωταγωνιστή τον... παλιό δάσκαλο που δεν αντέχει τον εαυτό του και την πληρώνουν οι μαθητές του ποικιλοτρόπως.

Έχουν περάσει δεκαετίες απο τότε και το φως του Σεπτέμβρη δεν άλλαξε ποτέ...ωστόσο τα συναισθήματα που φωτίζει αυτό το ιδιότροπο φως μετακινήθηκαν μέσα στα χρόνια όπως οι αμμοθίνες στις παραλίες όταν παραδίνονται στο έλεος του ανέμου...παραμένουν στη θέση τους αλλάζοντας σχήμα, οχι την ουσία της φύσης τους. Παραμένουν χωρίς να περιμένουν...



Κάπως έτσι με βρίσκει τούτος ο Σεπτέμβρης στην Αθήνα...με το φως του ν' αντανακλάται στους γκρίζους τοίχους των πολυκατοικιών και των λεωφόρων τ' απομεσήμερο δηλώνοντας ξανά και ξανά πως ακόμα μια περίοδο έκανε το κύκλο της κι έφτασε στο τέλος της.

Κάθε τέλος εποχής και η αρχή μιας νέας...το βλέπεις στα όνειρά σου, το διαισθάνεσαι, το περιμένεις, ανυπομονείς και φοβάσαι λίγο για ο,τι καινούργιο έρχεται...κυρίως φοβάσαι μην τυχόν και δεν έρθει, μήπως σε προσπεράσει χωρίς να σε αγγίξει, μήπως η έναρξη του καινούργιου σημαίνει πως φεύγεις πάλι γι' αλλού, όπως έκανες κάποιους Σεπτέμβρηδες χρόνια πριν...



Ποιός ξέρει...

19 Σεπτεμβρίου 2010 ημέρα Κυριακή, εν Αθήναις παραμονές αρχής...