Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

Στη ρωγμή του χρόνου....


Ο χρόνος που ρέει , που δε γερνάει, που μένει αιώνια νέος, ενώ η επίδρασή του είναι μετρήσιμη και εμφανής σε κάθε ζωντανό οργανισμό και σε όσα άλλα περιβάλλει στην άυλη και ατέρμονη αγκαλιά του, σήμερα θα κάνει μια μικρή επανεκίνηση ...ανθρώπινη εφεύρεση η μέτρηση του χρόνου...άλλο όμως μέτρηση και άλλο αίσθηση του χρόνου...διαφέρει σε κάθε ζωντανό πλάσμα και κυρίως, διαφέρει απο άνθρωπο σε άνθρωπο.

Ο χρόνος είναι σχετικός, περνάει ανάλογα με το πως περνάς και συ, ίσως γι' αυτό οι άνθρωποι έχουμε την τάση να τον φορτώνουμε με πολλά επίθετα όπως , πανδαμάντωρ, γιατρός, κριτής, αμείλικτος, χαμένος κλπ.


Σήμερα στις 12 το βράδυ, αυτή τη...μαγική ώρα, μια ρωγμή του χρόνου μέσα στον ίδιο του τον εαυτό, μοιαζει για λίγο σαν ενα μικρό κενό ....

Ένα μικρό κενό στο χρόνο που θα πλημμυρίσει και θα γεμίσει από ευχές, αγκαλιές κι ελπίδα ...αν κάνεις ησυχία ίσως ν' ακούσεις ένα απαλό θρόισμα γύρω σου ...η ρωγμή χάνεται σταδιακά και όλες οι σκέψεις και οι ευχές μας κλείνονται στην αγκαλιά του ανανεωμένου χρόνου που έφτασε φρέσκος και ορεξάτος.

Έτσι θα γίνει και απόψε στις 12....το στρογγυλό 2010 θα μεταμορφωθεί σε ψηλόλιγνο 2011.

Ευθυτενές και αρκετά αυστηρό μοιάζει να ναι αυτό το νέο έτος, είναι η αλήθεια. Αλλά αυτό δεν ισχύει στην πραγματικότητα, αφού ο χρόνος έχει άμεση σχέση, όπως έλεγα και παραπάνω, με τον άνθρωπο και τις σκέψεις που κάνει για το χρόνο.



Κάθε χρόνο τέτοια μέρα σκέφτομαι τι ευχές να κάνω την ώρα που η ρωγμή είναι παρούσα για να τις αγκαλιάσει ο μεταμορφωμένος χρόνος που θα ρθει και κάθε χρόνο δυσκολεύομαι...ίσως γιατί εύχομαι νοερά κάθε μέρα το πρωί που σηκώνομαι για να ξεκινήσω την προετοιμασία για την εκπομπή...την ώρα που κλείνω την πόρτα και κατεβαίνω τις σκάλες, την ώρα που περπατάω στο δρόμο...νομίζω πως είναι μια παιδική συνήθεια που ξέμεινε μέσα μου, σαν κουσούρι...να εύχομαι και να ονειρεύομαι...μοιάζει αυτόματη η διαδικασία τόσο, που δεν την καταλαβαίνω και η ίδια!


Ξέρω πως οι ευχές δεν αρκούν...ο χρόνος δεν μπορεί να διεκπεραιώσει τίποτα αν ο άνθρωπος δεν συντονιστεί κατάλληλα και δεν τολμήσει να να κάνει ο,τι ονειρεύεται. Συγκυριακά ο χρόνος θα φανεί αρωγός , φιλικά προσκείμενος ή και εχθρός...την τόλμη όμως θα τη σεβαστεί και θα ανταποδώσει με την πρώτη ευκαιρία, όπως ακριβώς συμβαίνει και με την τύχη να ευνοεί τους τολμηρούς.

Αυτό κάνει τη ζωή να μοιάζει περιπέτεια, να γεμίζει εικόνες και ενέργεια τόσο, που ο χρόνος περνά σε δεύτερη μοίρα και μετριάζεται ο φόβος μας γι' αυτόν.


Φέτος περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά βιώσαμε την απώλεια...ολα γύρω μοιάζει να βουλιάζουν στο τέλμα του καιρού και των συνθηκών , ολα μοιάζουν σκοτεινά και μίζερα, σαν να τα σκέπασε ένα βαθύ σκοτάδι κι η αυγή που θα φέρει το φως είναι ακόμα μακριά.
Κάποιοι λένε πως το "πάρτυ" τέλειωσε, μα εγω πιστεύω πως το "πάρτυ" τώρα αρχίζει κι είμαστε όλοι καλεσμένοι.Γι' αυτό πρέπει να συστηθούμε απ' την αρχή, πρώτα στον εαυτό μας και μετά ο ένας με τον άλλο.


Όποιος κάνει "πάρτυ" καλό είναι να έχει υπολογίσει τον αριθμό των καλεσμένων και οι καλεσμένοι καλό θα είναι, αντί να κάθονται στις γωνιές με το ποτό στο χέρι μόνοι ή με δυο τρείς που γνωρίζονται κάνοντας πηγαδάκι μεταξύ τους, να γνωριστούν με όσους περισσότερους απ' τους παρευρισκόμενους μπορούν, για να γίνουν όλοι μια μεγάλη παρέα. Έτσι το κέφι θα ναι πιο δυνατό και το "πάρτυ" θα έχει μεγάλη επιτυχία!!!

Τι λέτε; Χορεύουμε; ;-)


Ας φοβηθούμε λιγότερο αυτή τη χρονιά αδέρφια και ας τολμήσουμε περισσότερο να ζήσουμε κι όχι να αγκαλιάσουμε το πρόσωπο του τέρατος για να μπορούμε να το αντέξουμε!



Σας εύχομαι ο,τι έχετε ανάγκη περισσότερο να πραγματοποιηθεί, ει δυνατόν, με την πρώτη ανάσα του νέου χρόνου που θα θαμπώσει τα κρύσταλλα του χειμώνα!

Και του χρόνου μαζί, γεροί , δυνατοί, τολμηροί κι αγαπημένοι!

Venceremos!

Φιλιά διαγωνίως

Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

Η ακαλάντιαστη....


Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου...ο χρόνος κυλάει διαβάζοντας περσινές αναρτήσεις και ακούγοντας μουσική...διάφορα τραγούδια και ορχηστρικά μέρη, ανάμεικτα με χριστουγεννιάτικα "κλασσικά' και μη.....ωστόσο δεν νιώθω καμία χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα να πλανάται , ούτε γύρω μου, ούτε μέσα μου...σκέφτομαι πως αυτό μπορεί να γίνει αύριο ή ανήμερα της γιορτής...μπορεί... μπορεί και οχι.



Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα λάτρης των Χριστουγέννων...όσο πήγαινα σχολείο, ναι, μου άρεσαν! Είχα την ευκαιρία για δεκαπέντε μέρες να βρεθώ με την οικογένεια μου, όλοι μαζί στο ίδιο σπίτι, να πάω βόλτα στη θάλασσα και να μαζέψω κοχύλια μες το καταχείμωνο-ναι, είχε σωστό χειμώνα τότε, όχι ξενέρωμα όπως τώρα- να την αράξω στον αχυρώνα χαζεύοντας τα περαστικά ποντίκια και εξημερώνοντας γάτες, ν' ακούσω ραδιόφωνο σκεπασμένη ως απάνω με πολλές βαριές κουβέρτες κι ενα φακό να τον ανάβω κατα διαστήματα και να σκέφτομαι διάφορα φανταστικά σενάρια με το παιδικό μου μυαλό και άλλα πολλά που, δεκαπέντε μέρες, δεν έφταναν, αν υπολογίσεις και τις απαραίτητες σκανταλιές που υπήρχαν στο ..."πρόγραμμα".
Κάλαντα δεν είπα ποτέ μου στ' αλήθεια...ίσως από συστολή να τραγουδήσω μπροστά σε άλλους -ευτυχώς το ξεπέρασα μετά- αλλά και από μια περίεργη αποστροφή που είχα έμφυτη στο να μου δίνουν χρήματα, ενώ δε μ' άφηναν να ολοκληρώσω καν το τραγούδι που ξεκινούσα!


Μια φορά θυμάμαι ακολούθησα απο "απόσταση ασφαλείας" μια παρέα παιδιών που έλεγε τα κάλαντα απο σπίτι σε σπίτι παρατηρώντας την...παράσταση, αλλά και τις αντιδράσεις των νοικοκυραίων.....πλάκα είχε, αλλά δε με συγκίνησε το γεγονός !
Άσε που η ποσότητα των κουραμπιέδων και των μελομακάρονων μου έφερνε μια αναστάτωση στο στομάχι -ειδικά οι κουραμπιέδες- και δε μ' εψηναν σαν "καλαντικό" δόλωμα! Αν ήταν τηγανίτες με μέλι ή λουκουμάδες μπορεί και ν' άλλαζαν τα πράγματα τότε...ποιος ξέρει!


Τελικά η συστολή και η αποστροφή που αναφέρω παραπάνω νίκησαν και έμεινα "ακαλάντιαστη" μέχρι το 1999, που μαζί με ξαδέρφια και φίλους, κατεβήκαμε στα μουλωχτά στους δικούς μου στην εξοχή μαζί με μια κιθάρα...κάναμε πρόβα όλοι μαζί μέσα στο αυτοκίνητο τα κάλαντα και όταν πλησιάσαμε στο φωταφωγημένο σπίτι, σβήσαμε φώτα και μηχανή και, κάνοντας όσο πιο αθόρυβα μπορούσαμε, βγήκαμε απ' το αυτοκίνητο.
Και τότε μέσα στην ησυχία της νύχτας, ξαφνικά, ακούστηκε ενα θορυβώδες και χαμογελαστό κάλαντο, που ράγισαν κι οι πέτρες!
Βγήκαν όλοι στη βεράντα γελώντας κι αν μπορούσε να διακτινιστεί ενας θείος μου με τον οποίο μιλούσε εκείνη την ώρα η μάνα μου στο τηλέφωνο και να ρθει απ' την Αθήνα στη Νάξο, θα το είχε κάνει!!! 'Ακουσε τον χαρμόσυνο σαματά και ζήλεψε που δεν ήταν μαζί μας.

Τζάκι, ψητό στα κάρβουνα, σπιτικό κρασί και το γλέντι που ακολούθησε μετά, δεν περιγράφεται με λόγια!
Στο τραγούδι, μέχρι τελικής πτώσης, η γνωστή "ακαλάντιαστη" και όλοι οι υπόλοιποι βεβαίως, με την αδερφή μου να παριστάνει ανεβασμένη πάνω σε μια καρέκλα τον μαέστρο!


"Αυτές είναι γιορτές, οχι μπούρλες" έλεγε ο πατέρας μου και γέλαγαν-στην κυριολεξία- τα μουστάκια του... και δώσ' του παραγγελιές ο πατήρ και δωσ' του να τραγουδάει η κόρη ...και να πειράζουμε τη γιαγιά πως "το τσούζει" και αυτή να ξεσπαθώνει λέγοντας πως "το κόκκινο κρασί βάζει δύναμη στα κόκαλα" !

("και ν' αφήσουμε τις μπούρδες" ε, γιαγιά; ) :-)



Χαζεύω τις φωτογραφίες καμιά φορά και γελάω μόνη μου. Λες και πέρασε αιώνας από τότε...ύστερα ήρθε το "φευγιό" της γιαγιάς, του Φάνη και μετά η δική μου αναχώρηση στη Θεσσαλονίκη...τέτοιες γιορτές δεν ξανά- κάναμε απο τότε...πάντα κάτι μας λείπει όσο καλά και να περνάμε....λείπουν αγαπημένα πρόσωπα που συμμετέχουν νοερά από το στατικό πλάνο μιας φωτογραφίας πάνω στο τζάκι, εποπτεύοντας το μεγάλο τραπέζι της κουζίνας ή ξεπηδούν από τις ομοιότητες των προσώπων των απογόνων...μια αδιόρατη γκριμάτσα, ένα βλέμμα, μια ατάκα κι αμέσως ψάχνεις το πρόσωπο που λείπει, υψώνοντας το ποτήρι σου βουβά και χαμογελώντας στην φωτογραφία.


Επιστροφή στο σήμερα....

Καμία διάθεση να γράψω για το "σήμερα" πραγματικά...ίσως γιατί οι υποχρεώσεις μου με κάνουν να το νιώθω πολύ έντονα...ίσως γιατί η νοσταλγία θέλω να κρατήσει λίγο ακόμα και ν' αφεθώ στις αναμνήσεις...ίσως γιατί ο,τι ζω τώρα είναι πολύ πρόσφατο και με πολλές "γωνίες", χωρίς την άχνη ζάχαρη και την στρογγυλάδα του κουραμπιέ, που εξακολουθώ να μην συμπαθώ, αλλά μ' αρέσει που είναι τυλιγμένος στη λευκή, γλυκιά του αθωότητα προσπαθώντας να με πείσει πως τρώγεται ευχάριστα!
Πολλά μπορεί να μου αναστέλλουν τη διάθεση για την επιστροφή στη διήγηση του σήμερα...παρ' όλα αυτά, όπως λέει και το τραγούδι, "Θ' ανατέλλω"...και θα επιστρέφω απ' το χθες στο σήμερα, μέχρι κι αυτό να μεταμορφωθεί σε χθες απ' το καινούργιο αύριο που ανυπομονεί....



Καλήν εσπέραν σύντεκνοι
κι αν είναι ορισμός σας
ένα καινούργιο αύριο

ας μπει στο σπιτικό σας!


Ενα αύριο όπως το θέλετε...όπως το φαντάζεστε ...

Χρόνια καλά και πολλά, καλή δύναμη αδέρφια!!!

Λυγίζουμε, αλλά δε σπάμε...επανερχόμαστε με περισσότερη δύναμη, πίστη και πείσμα!

Φιλιά διαγωνίως

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Κάτι πρέπει να γίνει...


Όταν το μέσα σου δε συμφωνεί μ' αυτό που υπάρχει έξω απο σένα, κάτι πρέπει να γίνει.
Όταν νιώθεις πως θέλεις να "σκάσεις" χαμόγελο αλλά κάτι βαραίνει την καρδιά σου και δεν μπορείς , κάτι πρέπει να γίνει.

Όταν σου λένε πως έχεις τη ζωή μπροστά σου και πως αυτή είναι ωραία, αλλά εσύ νιώθεις την ασχήμια να σε ζώνει απο παντού, κάτι πρέπει να γίνει.

Όταν οι γύρω σου είναι μουντοί, μουγκοί, θλιμένοι κι η απόγνωση που νιώθουν γίνεται θηλιά γύρω σου κι εντός, κάτι πρέπει να γίνει.

Όταν μιλάς τη γλώσσα της λογικής και αυτοί σου απαντούν στη γλώσσα των οικονομικών στατιστικών, δικής τους έμπνευσης, κάτι πρέπει να γίνει.

Όταν σου ζητούν να σωπαίνεις και να φοβάσαι, αλλιώς κινδυνεύει η πατρίς και το έθνος με αφανισμό και χρεωκοπία , κάτι πρέπει να γίνει.


Όταν με το στανιό σου ζητούν να γίνεις σύμμαχος και επαίτης του αυτονόητου, όταν εξασκούν ποικιλόμορφα τη βία και την εξουσία πάνω σου για το καταλάβεις, κάτι πρέπει να γίνει.

Όταν σου ζητούν να κάτσεις μαζί τους στο τραπέζι για να φάτε μαζί τις σάρκες σου, κάτι πρέπει να γίνει.

Όταν η αλήθεια είναι το σκουπίδι, αλλά το ψέμα και η σιωπηρή συναίνεση στο αίσχος, χρυσός, τότε κάτι πρέπει να γίνει.

Όταν ο έρωτας και η σχέσεις δηλητηριάζονται απ' την καθημερινότητα που σου προσφέρουν, στο όνομα της καριέρας και της κοινωνικής, τάχα μου, καταξίωσης, κάτι πρέπει να γίνει.

Όταν τα παιδιά σου δεν μπορούν να σε χαρούν γιατί είσαι πτώμα και συ δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί τα έκανες, κάτι πρέπει να γίνει.


Όταν ο αέρας που υπάρχει δε σου φτάνει και είναι δηλητήριο κάτι πρέπει να γίνει.

Όταν σε προστατεύουν την υγεία σου διαβρώνοντας την ψυχή σου κάτι πρέπει να γίνει.

Όταν σου καταστρέφουν λίγο-λίγο τη συνείδηση και σε αποκοιμίζουν γλυκά με τον φόβο κάτι πρέπει να γίνει.


Κάτι πρέπει να γίνει...πέρα απο εγωισμούς, κόμματα, χρώματα κι αρώματα. Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε και το μόνο που μένει να σωθεί για να βοηθήσει και τα υπόλοιπα είναι η αξιοπρέπειά μας αδέρφια...



Γι' αυτή την αξιοπρέπεια που μ' έφερε σώα και αβλαβή μέχρι εδώ χωρίς να ματαιώσει τα όνειρά μου, χωρίς να δηλητηριάσει την ψυχή και το μυαλό μου, γι' αυτήν θα κατέβω στον δρόμο σήμερα. Για ν' έχουν ελπίδα και τα υπόλοιπα να ζήσουν και ν' αναπνεύσουν ...

Όλοι μαζί στο δρόμο αλληλέγγυοι με την καρδιά να χτυπά στον ίδιο ρυθμό...όσες φορές χρειαστεί και με όποιο κόστος.

Άλλο ποιοί "είμαστε", άλλο τι "έχουμε"...ο,τι "έχουμε" μπορεί να το χάσουμε ανά πάσα στιγμή...αυτό που "είμαστε" όμως το κουβαλάμε μαζί μας και δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει.

"Ρομαντική" με είπες... ε, ναι και λοιπόν τι;; Άλλαξε ποτέ ο κόσμος με νούμερα προς το καλύτερο...;;; Μήπως τον άλλαξε ποτέ η ψυχρή λογική;;;


Φιλιά διαγωνίως.

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Όταν προκύπτει ποίηση απ' το πουθενά και τα "χαζά" παιδιά είναι χαρά γεμάτα!!!!





Κυριακή παραμονές επετείου.....μάλλον άνευ εμπνεύσεως και λοιπών φωτισμών επανέρχομαι εδώ για να γράψω.

Μια μέρα πριν κλείσουν ακριβώς δύο χρόνια από την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου...πάνε δυο χρόνια και άλλαξαν πολλά τελικά, προς το χειρότερο βέβαια, για τους περισσότερους απο μας.
Ο πάτος του βαρελιού δείχνει τη μεγαλοπρέπεια του ολοφάνερα πια, αν και το βαρέλι μοιάζει να έχει περισσότερους από έναν.
Μετά την κομψή Φοντάνα Ντι Τρέβι και το το "Πηγάδι των Ευχών" ήρθε να προστεθεί στην παρέα και το "Πρόστυχο Βαρέλι" με τους πολλούς πάτους και τις ποικίλες εκπλήξεις που δεν σ' αφήνουνε να πλήξεις.

"Σημεία των καιρών" και σημάδια των ανθρώπων...




Δεν έχω και πολύ διάθεση για να γράψω, επομένως συγχωρήστε μου-αν μπορείτε- το σουρεάλ ύφος...έχουν μαζευτεί πολλά και διάφορα εντός και είναι άτακτα τα σιχαμένα! Δεν κάθονται σ' ένα μέρος, φρόνιμα, να τα βάλεις στη σειρά. Σαν παιδική χαρά νιώθω, αφού παιδιά μου είναι οι σκέψεις μου και όσα αυτές προκαλούν, άτακτα παιδιά όμως και κάπως ζαβολιάρικα...απαιτητικά και πεισματάρικα!
Αλωνίζουν τρέχοντας πέρα-δώθε, κάνουν λογοπαίγνια, παραποιούν τις λέξεις και δε μαζεύονται με τίποτα!

Υπομονή λες...θα περάσει και παρακολουθείς το μπάχαλο μέσα σου...ενω παρατηρείς πως επεκτείνεται εξω και γύρω απο σένα, κάπως έτσι...

Σ' αυτή την κατάσταση με βρήκε το Κατερινάκι πριν δυο μέρες, όταν ήρθε σπίτι. Βέβαια με την Κατερίνα και τη Νικολέτα ποιος δίνει σημασία στα "παλιόπαιδα", αφού έχουμε καταλυτική επίδραση η μία πάνω στην άλλη , με αποτέλεσμα στο τέλος -και παρά το σοβαρό ορισμένων καταστάσεων- να κλαίμε απ' τα γέλια!

Ομολογουμένως, συνδυάσαμε δουλειά και διασκέδαση εκείνη τη βραδιά, ε , και η δουλειά διασκεδαστική ήταν εξ αρχής, αφού αφορούσε τη μουσική,τα τραγούδια δηλαδή, ιστορίες για τα τραγούδια, πληροφορίες και όλα τα σχετικά.

Κάποια στιγμή, λοιπόν, το βράδυ της Παρασκευής, περασμένα μεσάνυχτα, αρχίσαμε να ακούμε τραγούδια απο τον δίσκο του Κώστα Χατζή και συγκεκριμένα απο το live στον "Ορφέα" και να σχολιάζουμε πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, όταν ξαφνικά κολλήσαμε και οι δυο με τους τίτλους των
τραγουδιών!!!



Τα τραγούδια είναι mp3, περασμένα στον υπολογιστή και παρακολουθώντας τη σειρά με την οποία έχουν καταχωρηθεί -η οποία είναι τυχαία και δεν ακολουθεί εκείνη του δίσκου- συνειδητοποιήσαμε πως, αν διάβαζες από την αρχή, απ' τον πρώτο τίτλο δηλαδή μέχρι και τον τελευταίο τα τραγούδια, έβγαινε νόημα και προέκυπτε κάτι λογοτεχνικό, που θα μπορούσες να το πεις ποίημα, εστω και κάπως σουρεαλιστικό, κάπως αυτόματο!

Ιδού λοιπόν τι προέκυψε όταν επεξεργαστήκαμε με την Κατερίνα τους τίτλους, ως προς την στίξη και την μορφοποίηση ξεκινώντας απ' την αρχή χωρίς ν' αλλάξουμε σειρά..:

Αν ερχόσουν...

Αντιγράφω απ' τ' αεροπλάνο,
δεν είναι που δεν σ' αγαπώ, δεν θέλω γράμμα...!
Έγω λατρευω την ειρήνη,
είδα πολλά σ' αυτή τη γη...
Είμαι ενας μουσικός, είμαι ενας άνθρωπος απλός..
Έχω μια χειροβομβίδα, για περάστε!!!
Γιατί...η φυγή, η γαλαρία, η κυρια με το σκυλάκι...
η Μαργαρίτα, η πλατεία, η τηλεόραση...ύστερη κραυγή και σήμερα!
Ξεχασέ με και προχώρα μέσα στο τρελοκομείο!
Μη μιλάς...
Μη ζητάς...
Μη μας περιφρονάς..
Μονολογούμε...νανούρισμα...
Να χαν όλοι οι άνθρωποι μιαν αγάπη όπως εγω!
Ο Γιωρίκας κι ο Κωστίκας, ο κύριος "Κανείς",
ο Μάριος...
Όλη η ζωή είναι υπόθεση χαμόγελο...
πάλι ύπνος δε με πιάνει..
Πάρε ενα κοχύλι απ' το Αιγαίο,
πες πως ήμουν λουλουδι τ' ουρανού...
Προσπαθώ Ραμόνα...σκέφτηκα τα σφάλματα καρδούλα μου...
Το γυφτάκι,
το μίσος,
το ταμ-ταμ...
Τωρα θέλω-τρέμω-χαμογελαστές φάτσες!
....χάσαμε....
...ζητείται φίλος....



Το "ποίημα" που προέκυψε δεν ξέρω αν έχει κάτι να σας πει, εμείς πάντως γελάσαμε με την ψυχή μας!!! Κι οχι μόνο γελάσαμε, αλλά απαγγείλαμε και Χυτήρη πάνω στο τσακίρ κέφι συγκρίνοντας την "ποίηση" των τίτλων με τη δική του!!!
Αφού λοιπόν βρήκαμε ενδιαφέρον το παιχνίδι, σκεφτήκαμε να πάρει κι άλλον δίσκο η μπάλα! Ο αξιαγάπητος Κώστας Χατζής είχε την τιμητική του και συνεχίσαμε με την "Μουσική Ιεροσυλία".

Με τον ίδιο τρόπο, δείτε τι προέκυψε:

Αν ζήλεψες το φως, ας πιούμε μαζί
δως μου το πιο γλυκό φιλί-φωτιά και πάγος-
γυναίκα, μάνα κι αδερφή...νύχτωσα...
Ο sole mio...πόση απονιά!!!
Πόσο σε θέλω απόψε...σαν την Κάρμεν...!

Τι κι αν χαθείς....

Όπως καταλαβαίνετε μας πήρε ώρα να συνέλθουμε απο την έκλπηξη της ανακάλυψης- και την παιδικότητα που μας έπιασε- αλλά και απ' τα γέλια, που ήταν αναμενόμενα φυσικά στην προσπάθειά μας να μορφοποιήσουμε τους τίτλους σε ποίημα, χωρίς όμως ν' αλλάξουμε τη σειρά καταχώρησης των τίτλων απο το φάκελο του αρχείου που βρίσκονταν!
Βέβαια της συγγραφέως απο δω την επομένη της βγήκε ξινό το γέλιο, αλλά δε βαριέσαι...είναι όπως με το ρητό για την περιέργεια...η περιέργεια, δηλαδή, μπορεί να σκότωσε τη γάτα, αλλά τουλάχιστον πήγε ευχαριστημένη!

Η ανάρτηση αφιερώνεται στην Νικολέτα Τσουραμάνη που έχει σήμερα τα γενέθλιά της, με όλη μας την αγάπη και την...ποιητική (γκουχ, γκουχ) διάθεση!!!!
:-)