Η ακαλάντιαστη....

Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου...ο χρόνος κυλάει διαβάζοντας περσινές αναρτήσεις και ακούγοντας μουσική...διάφορα τραγούδια και ορχηστρικά μέρη, ανάμεικτα με χριστουγεννιάτικα "κλασσικά' και μη.....ωστόσο δεν νιώθω καμία χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα να πλανάται , ούτε γύρω μου, ούτε μέσα μου...σκέφτομαι πως αυτό μπορεί να γίνει αύριο ή ανήμερα της γιορτής...μπορεί... μπορεί και οχι.



Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα λάτρης των Χριστουγέννων...όσο πήγαινα σχολείο, ναι, μου άρεσαν! Είχα την ευκαιρία για δεκαπέντε μέρες να βρεθώ με την οικογένεια μου, όλοι μαζί στο ίδιο σπίτι, να πάω βόλτα στη θάλασσα και να μαζέψω κοχύλια μες το καταχείμωνο-ναι, είχε σωστό χειμώνα τότε, όχι ξενέρωμα όπως τώρα- να την αράξω στον αχυρώνα χαζεύοντας τα περαστικά ποντίκια και εξημερώνοντας γάτες, ν' ακούσω ραδιόφωνο σκεπασμένη ως απάνω με πολλές βαριές κουβέρτες κι ενα φακό να τον ανάβω κατα διαστήματα και να σκέφτομαι διάφορα φανταστικά σενάρια με το παιδικό μου μυαλό και άλλα πολλά που, δεκαπέντε μέρες, δεν έφταναν, αν υπολογίσεις και τις απαραίτητες σκανταλιές που υπήρχαν στο ..."πρόγραμμα".
Κάλαντα δεν είπα ποτέ μου στ' αλήθεια...ίσως από συστολή να τραγουδήσω μπροστά σε άλλους -ευτυχώς το ξεπέρασα μετά- αλλά και από μια περίεργη αποστροφή που είχα έμφυτη στο να μου δίνουν χρήματα, ενώ δε μ' άφηναν να ολοκληρώσω καν το τραγούδι που ξεκινούσα!


Μια φορά θυμάμαι ακολούθησα απο "απόσταση ασφαλείας" μια παρέα παιδιών που έλεγε τα κάλαντα απο σπίτι σε σπίτι παρατηρώντας την...παράσταση, αλλά και τις αντιδράσεις των νοικοκυραίων.....πλάκα είχε, αλλά δε με συγκίνησε το γεγονός !
Άσε που η ποσότητα των κουραμπιέδων και των μελομακάρονων μου έφερνε μια αναστάτωση στο στομάχι -ειδικά οι κουραμπιέδες- και δε μ' εψηναν σαν "καλαντικό" δόλωμα! Αν ήταν τηγανίτες με μέλι ή λουκουμάδες μπορεί και ν' άλλαζαν τα πράγματα τότε...ποιος ξέρει!


Τελικά η συστολή και η αποστροφή που αναφέρω παραπάνω νίκησαν και έμεινα "ακαλάντιαστη" μέχρι το 1999, που μαζί με ξαδέρφια και φίλους, κατεβήκαμε στα μουλωχτά στους δικούς μου στην εξοχή μαζί με μια κιθάρα...κάναμε πρόβα όλοι μαζί μέσα στο αυτοκίνητο τα κάλαντα και όταν πλησιάσαμε στο φωταφωγημένο σπίτι, σβήσαμε φώτα και μηχανή και, κάνοντας όσο πιο αθόρυβα μπορούσαμε, βγήκαμε απ' το αυτοκίνητο.
Και τότε μέσα στην ησυχία της νύχτας, ξαφνικά, ακούστηκε ενα θορυβώδες και χαμογελαστό κάλαντο, που ράγισαν κι οι πέτρες!
Βγήκαν όλοι στη βεράντα γελώντας κι αν μπορούσε να διακτινιστεί ενας θείος μου με τον οποίο μιλούσε εκείνη την ώρα η μάνα μου στο τηλέφωνο και να ρθει απ' την Αθήνα στη Νάξο, θα το είχε κάνει!!! 'Ακουσε τον χαρμόσυνο σαματά και ζήλεψε που δεν ήταν μαζί μας.

Τζάκι, ψητό στα κάρβουνα, σπιτικό κρασί και το γλέντι που ακολούθησε μετά, δεν περιγράφεται με λόγια!
Στο τραγούδι, μέχρι τελικής πτώσης, η γνωστή "ακαλάντιαστη" και όλοι οι υπόλοιποι βεβαίως, με την αδερφή μου να παριστάνει ανεβασμένη πάνω σε μια καρέκλα τον μαέστρο!


"Αυτές είναι γιορτές, οχι μπούρλες" έλεγε ο πατέρας μου και γέλαγαν-στην κυριολεξία- τα μουστάκια του... και δώσ' του παραγγελιές ο πατήρ και δωσ' του να τραγουδάει η κόρη ...και να πειράζουμε τη γιαγιά πως "το τσούζει" και αυτή να ξεσπαθώνει λέγοντας πως "το κόκκινο κρασί βάζει δύναμη στα κόκαλα" !

("και ν' αφήσουμε τις μπούρδες" ε, γιαγιά; ) :-)



Χαζεύω τις φωτογραφίες καμιά φορά και γελάω μόνη μου. Λες και πέρασε αιώνας από τότε...ύστερα ήρθε το "φευγιό" της γιαγιάς, του Φάνη και μετά η δική μου αναχώρηση στη Θεσσαλονίκη...τέτοιες γιορτές δεν ξανά- κάναμε απο τότε...πάντα κάτι μας λείπει όσο καλά και να περνάμε....λείπουν αγαπημένα πρόσωπα που συμμετέχουν νοερά από το στατικό πλάνο μιας φωτογραφίας πάνω στο τζάκι, εποπτεύοντας το μεγάλο τραπέζι της κουζίνας ή ξεπηδούν από τις ομοιότητες των προσώπων των απογόνων...μια αδιόρατη γκριμάτσα, ένα βλέμμα, μια ατάκα κι αμέσως ψάχνεις το πρόσωπο που λείπει, υψώνοντας το ποτήρι σου βουβά και χαμογελώντας στην φωτογραφία.


Επιστροφή στο σήμερα....

Καμία διάθεση να γράψω για το "σήμερα" πραγματικά...ίσως γιατί οι υποχρεώσεις μου με κάνουν να το νιώθω πολύ έντονα...ίσως γιατί η νοσταλγία θέλω να κρατήσει λίγο ακόμα και ν' αφεθώ στις αναμνήσεις...ίσως γιατί ο,τι ζω τώρα είναι πολύ πρόσφατο και με πολλές "γωνίες", χωρίς την άχνη ζάχαρη και την στρογγυλάδα του κουραμπιέ, που εξακολουθώ να μην συμπαθώ, αλλά μ' αρέσει που είναι τυλιγμένος στη λευκή, γλυκιά του αθωότητα προσπαθώντας να με πείσει πως τρώγεται ευχάριστα!
Πολλά μπορεί να μου αναστέλλουν τη διάθεση για την επιστροφή στη διήγηση του σήμερα...παρ' όλα αυτά, όπως λέει και το τραγούδι, "Θ' ανατέλλω"...και θα επιστρέφω απ' το χθες στο σήμερα, μέχρι κι αυτό να μεταμορφωθεί σε χθες απ' το καινούργιο αύριο που ανυπομονεί....



Καλήν εσπέραν σύντεκνοι
κι αν είναι ορισμός σας
ένα καινούργιο αύριο
ας μπει στο σπιτικό σας!

Ενα αύριο όπως το θέλετε...όπως το φαντάζεστε ...

Χρόνια καλά και πολλά, καλή δύναμη αδέρφια!!!

Λυγίζουμε, αλλά δε σπάμε...επανερχόμαστε με περισσότερη δύναμη, πίστη και πείσμα!

Φιλιά διαγωνίως

[ Download ]