ΘΗΡΙΑ ΕΝΗΜΕΡΑ: Όταν προκύπτει ποίηση απ' το πουθενά και τα "χαζά" παιδιά είναι χαρά γεμάτα!!!!

Κυριακή παραμονές επετείου.....μάλλον άνευ εμπνεύσεως και λοιπών φωτισμών επανέρχομαι εδώ για να γράψω.

Μια μέρα πριν κλείσουν ακριβώς δύο χρόνια από την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου...πάνε δυο χρόνια και άλλαξαν πολλά τελικά, προς το χειρότερο βέβαια, για τους περισσότερους απο μας.
Ο πάτος του βαρελιού δείχνει τη μεγαλοπρέπεια του ολοφάνερα πια, αν και το βαρέλι μοιάζει να έχει περισσότερους από έναν.
Μετά την κομψή Φοντάνα Ντι Τρέβι και το το "Πηγάδι των Ευχών" ήρθε να προστεθεί στην παρέα και το "Πρόστυχο Βαρέλι" με τους πολλούς πάτους και τις ποικίλες εκπλήξεις που δεν σ' αφήνουνε να πλήξεις.

"Σημεία των καιρών" και σημάδια των ανθρώπων...

Δεν έχω και πολύ διάθεση για να γράψω, επομένως συγχωρήστε μου-αν μπορείτε- το σουρεάλ ύφος...έχουν μαζευτεί πολλά και διάφορα εντός και είναι άτακτα τα σιχαμένα! Δεν κάθονται σ' ένα μέρος, φρόνιμα, να τα βάλεις στη σειρά. Σαν παιδική χαρά νιώθω, αφού παιδιά μου είναι οι σκέψεις μου και όσα αυτές προκαλούν, άτακτα παιδιά όμως και κάπως ζαβολιάρικα...απαιτητικά και πεισματάρικα!
Αλωνίζουν τρέχοντας πέρα-δώθε, κάνουν λογοπαίγνια, παραποιούν τις λέξεις και δε μαζεύονται με τίποτα!

Υπομονή λες...θα περάσει και παρακολουθείς το μπάχαλο μέσα σου...ενω παρατηρείς πως επεκτείνεται εξω και γύρω απο σένα, κάπως έτσι...

Σ' αυτή την κατάσταση με βρήκε το Κατερινάκι πριν δυο μέρες, όταν ήρθε σπίτι. Βέβαια με την Κατερίνα και τη Νικολέτα ποιος δίνει σημασία στα "παλιόπαιδα", αφού έχουμε καταλυτική επίδραση η μία πάνω στην άλλη , με αποτέλεσμα στο τέλος -και παρά το σοβαρό ορισμένων καταστάσεων- να κλαίμε απ' τα γέλια!

Ομολογουμένως, συνδυάσαμε δουλειά και διασκέδαση εκείνη τη βραδιά, ε , και η δουλειά διασκεδαστική ήταν εξ αρχής, αφού αφορούσε τη μουσική,τα τραγούδια δηλαδή, ιστορίες για τα τραγούδια, πληροφορίες και όλα τα σχετικά.

Κάποια στιγμή, λοιπόν, το βράδυ της Παρασκευής, περασμένα μεσάνυχτα, αρχίσαμε να ακούμε τραγούδια απο τον δίσκο του Κώστα Χατζή και συγκεκριμένα απο το live στον "Ορφέα" και να σχολιάζουμε πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, όταν ξαφνικά κολλήσαμε και οι δυο με τους τίτλους των
τραγουδιών!!!

Τα τραγούδια είναι mp3, περασμένα στον υπολογιστή και παρακολουθώντας τη σειρά με την οποία έχουν καταχωρηθεί -η οποία είναι τυχαία και δεν ακολουθεί εκείνη του δίσκου- συνειδητοποιήσαμε πως, αν διάβαζες από την αρχή, απ' τον πρώτο τίτλο δηλαδή μέχρι και τον τελευταίο τα τραγούδια, έβγαινε νόημα και προέκυπτε κάτι λογοτεχνικό, που θα μπορούσες να το πεις ποίημα, εστω και κάπως σουρεαλιστικό, κάπως αυτόματο!

Ιδού λοιπόν τι προέκυψε όταν επεξεργαστήκαμε με την Κατερίνα τους τίτλους, ως προς την στίξη και την μορφοποίηση ξεκινώντας απ' την αρχή χωρίς ν' αλλάξουμε σειρά..:

Αν ερχόσουν...

Αντιγράφω απ' τ' αεροπλάνο,
δεν είναι που δεν σ' αγαπώ, δεν θέλω γράμμα...!
Έγω λατρευω την ειρήνη,
είδα πολλά σ' αυτή τη γη...
Είμαι ενας μουσικός, είμαι ενας άνθρωπος απλός..
Έχω μια χειροβομβίδα, για περάστε!!!
Γιατί...η φυγή, η γαλαρία, η κυρια με το σκυλάκι...
η Μαργαρίτα, η πλατεία, η τηλεόραση...ύστερη κραυγή και σήμερα!
Ξεχασέ με και προχώρα μέσα στο τρελοκομείο!
Μη μιλάς...
Μη ζητάς...
Μη μας περιφρονάς..
Μονολογούμε...νανούρισμα...
Να χαν όλοι οι άνθρωποι μιαν αγάπη όπως εγω!
Ο Γιωρίκας κι ο Κωστίκας, ο κύριος "Κανείς",
ο Μάριος...
Όλη η ζωή είναι υπόθεση χαμόγελο...
πάλι ύπνος δε με πιάνει..
Πάρε ενα κοχύλι απ' το Αιγαίο,
πες πως ήμουν λουλουδι τ' ουρανού...
Προσπαθώ Ραμόνα...σκέφτηκα τα σφάλματα καρδούλα μου...
Το γυφτάκι,
το μίσος,
το ταμ-ταμ...
Τωρα θέλω-τρέμω-χαμογελαστές φάτσες!
....χάσαμε....
...ζητείται φίλος....

Το "ποίημα" που προέκυψε δεν ξέρω αν έχει κάτι να σας πει, εμείς πάντως γελάσαμε με την ψυχή μας!!! Κι οχι μόνο γελάσαμε, αλλά απαγγείλαμε και Χυτήρη πάνω στο τσακίρ κέφι συγκρίνοντας την "ποίηση" των τίτλων με τη δική του!!!
Αφού λοιπόν βρήκαμε ενδιαφέρον το παιχνίδι, σκεφτήκαμε να πάρει κι άλλον δίσκο η μπάλα! Ο αξιαγάπητος Κώστας Χατζής είχε την τιμητική του και συνεχίσαμε με την "Μουσική Ιεροσυλία".

Με τον ίδιο τρόπο, δείτε τι προέκυψε:

Αν ζήλεψες το φως, ας πιούμε μαζί
δως μου το πιο γλυκό φιλί-φωτιά και πάγος-
γυναίκα, μάνα κι αδερφή...νύχτωσα...
Ο sole mio...πόση απονιά!!!
Πόσο σε θέλω απόψε...σαν την Κάρμεν...!

Τι κι αν χαθείς....

Όπως καταλαβαίνετε μας πήρε ώρα να συνέλθουμε απο την έκλπηξη της ανακάλυψης- και την παιδικότητα που μας έπιασε- αλλά και απ' τα γέλια, που ήταν αναμενόμενα φυσικά στην προσπάθειά μας να μορφοποιήσουμε τους τίτλους σε ποίημα, χωρίς όμως ν' αλλάξουμε τη σειρά καταχώρησης των τίτλων απο το φάκελο του αρχείου που βρίσκονταν!
Βέβαια της συγγραφέως απο δω την επομένη της βγήκε ξινό το γέλιο, αλλά δε βαριέσαι...είναι όπως με το ρητό για την περιέργεια...η περιέργεια, δηλαδή, μπορεί να σκότωσε τη γάτα, αλλά τουλάχιστον πήγε ευχαριστημένη!

Η ανάρτηση αφιερώνεται στην Νικολέτα Τσουραμάνη που έχει σήμερα τα γενέθλιά της, με όλη μας την αγάπη και την...ποιητική (γκουχ, γκουχ) διάθεση!!!!
:-)