Η ...γλυκόπικρη συμφωνία της ζωής μας...

Αντί να νιώθω τύψεις, το πήρα απόφαση!

Με το ζόρι, όταν δεν έχεις χρόνο ή διάθεση, τί νόημα έχει να καταπιέζεις τον εαυτό σου να κάνει κάτι;; Ειδικά όταν αυτό το τελευταίο το έχεις κάνει ..."επιστήμη"-λόγω χρόνου κυρίως- τα τελευταία χρόνια σε πολλούς τομείς.

Κάτι το facebook που έχει καταλήξει σαν...φυσική συνέχεια της πρωινής εκπομπής, κάτι ο διάβολος που κάθεται στ' αυγά του και κλωσάει διαρκώς, "εξαφανίστηκα" πάλι!
Μικρό το κακό...δεν έχασε κι η Βενετιά βελόνι...σήμερα όμως μου λείψε τούτο δω το μέρος κι είπα να περάσω να πω μια "καλημέρα"! :-)

Δεν ξέρω πως γίνεται, αλλά εδώ ρέει καλύτερα το συναίσθημα και η περιγραφή...
Προτιμώ να μην σας πω τίποτα για τις εξελίξεις στη χώρα, στον κόσμο ή για οποιαδήποτε άλλη εξέλιξη κακή-συνήθως- ή καλή...πόσοι νεκροί εκεί κι εδω, πόση πείνα, πόση θλίψη, πόσα νέα φάρμακα , πόσος πόνος, πόση αντίδραση, πόσοι απλοί άνθρωποι κάθε μέρα αντιστέκονται, πόσοι χάνουν, πόσοι κερδίζουν, τι ανακάλυψαν στον Άρη και στον πάτο της θάλασσας...


Όλα σημαντικά, γνωστά ή άγνωστα, πολλές φορές και άνοστα. Τα ζούμε, τα νιώθουμε, μας ορίζουν τα βήματα ακόμα κι όταν προσπαθούμε ν' αλλάξουμε τον δρόμο μας είναι εκεί, στην επόμενη γωνία, έτοιμα ν' απλώσουν το μακρύ τους πόδι και να μας βάλουν τρικλοποδιά, να μας κοροϊδέψουν, να παίξουν με τον πόνο μας ή τη χαρά μας και να μεταφερθούν στο αμέσως επόμενο στενό, γωνία, δρόμο, πλατεία για να περιμένουν ξανά το πέρασμά μας...


Όχι, δεν τα ξεχνώ όλα αυτά...μακάρι να μπορούσα, αλλά δεν γίνεται μ' ακολουθούν παντού σαν Ερινύες!
Ήταν μαζί μου χτές το βράδυ στη συναυλία, κάθονται στο τραπέζι μου όταν πίνω καφέ και διαβάζω την εφημερίδα μου, κοιμούνται τις νύχτες στο κρεβάτι μου, ξεδιψούν απ' τ όνειρά μου αφυδατώνοντας με, γελούν όταν πονάω και ξεκαρδίζονται, κυριολεκτικά, μ' ενα απόκοσμο χαχανητό, αν δουν δάκρυ να κυλάει απ' τα μάτια μου!


Κι εγω λοιπόν σήμερα, ανοίγω τα παράθυρα...βγαίνω στο μπαλκόνι κι αφήνομαι σ' ενα χάδι ζεστό...νιώθω λες και μια μια οι ακτίνες του ήλιου περπατούν στο σώμα μου αργά και προσεκτικά στην αρχή εξερευνώντας το πεδίο...συνεχίζουν την περιοδεία στο σώμα μου με περισσότερη σιγουριά στην πορεία τους και φτάνουν βαθιά στο μυαλό και στην καρδιά μου!

Ιερό κάψιμο...λυτρωτικό!

Υψώνω το πρόσωπο στον ήλιο και χαμογελάω ...ανοίγοντας διάπλατα τα χέρια μου και ανασαίνοντας βαθιά...στο διπλανό μπαλκόνι ένα καναρίνι τιτιβίζει χαρούμενα το τραγούδι του και γω του κάνω σιγόντο.

Γελάω, δεν σκέφτομαι τίποτα και ξέρω πως είναι δυο πλάσματα στο μπαλκόνι, το καθένα στο κλουβί του.... ταυτόχρονα όμως, έξω απ' αυτό...


Ας είναι μόνο για σήμερα...τι κι αν σκοτώνουν την ομορφιά κάθε μέρα...δεν θα γίνω συνένοχος στο έγκλημα δίνοντας της την χαριστική βολή! Ακόμα κι όταν κλάψω...ακόμα κι όταν φοβηθώ...