Το πρώτο τραγούδι που θυμάμαι απ' το ραδιόφωνο...στο δημοτικό ήμουν...Χριστούγεννα...βαρύς χειμώνας...σκεπασμένη ως επάνω με τρείς βαριές κουβέρτες, με το ραδιόφωνο να παίζει χαμηλά κάτω απ' τα σκεπάσματα. Μαζί με το ραδιόφωνο, ενας φακός με πλακέ μπαταρία φώτιζε πού και πού το κουβερτοσπήλαιο.
Η μάνα μου απο πάνω ούρλιαζε πως μ' αυτά που κάνω -και ακούω- θ' αρρωστήσω...εγω κάτω απ' τις κουβέρτες με το αυτί κολλημένο στο ηχείο ενός JVC ραδιοκασσετοφώνου-το μόνο που γλίτωσε απ' την παιδική μου περιέργεια- να προσπαθώ ν' ακούσω τη μελωδία του Κονσέρτου.
Έξω έβρεχε δυνατά και ασταμάτητα...ποτάμι. Μύριζε χώμα μέσα στο σπίτι και πράσινο χορτάρι, αφού βρισκόμουν στην εξοχή, ενώ η θάλασσα λυσσομανούσε λίγο πιο κάτω.
Στο τέλος του τραγουδιού και μην αντέχοντας άλλο τις φωνές της μάνας μου, που είχε επιστρέψει, εν τω μεταξύ, απ' το μεγερειό με μοναδικό σκοπό να με σύρει έξω απ' τις κουβέρτες, να μου πάρει το ραδιόφωνο και να με σώσει απ' την "αρρώστια", δεν άντεξα και της είπα πως κάποια μέρα θα μ' ακούει και εμένα μέσα απ' το ραδιόφωνο και τότε να δούμε αν θα της αρέσει!!!
Δεν είχα ιδέα για τίποτα τότε, αλλά της το είπα, θεωρώντας πως έτσι θα τη θυμώσω περισσότερο.
Ευτυχώς για μένα, δεν έγινα ποτέ καλά απ' την "αρρώστια" της μουσικής, του ραδιοφώνου και χωρίς να το καταλάβω κράτησα το λόγο μου, αν και άργησα λιγάκι...
Τώρα πια, εκείνη στη Νάξο κι εγω εδώ, όταν μιλάμε στο τηλέφωνο μου λέει πως την πήρε η αδερφή της το πρωί και την έβαλε ν' ακούσει τα Θηρία...το λέει και χαμογελάει κάπως ντροπαλά.
"Σ' αρέσει τώρα"; τη ρωτάω και γελάω κι εγώ σκεπτόμενη πως το φερε έτσι ο καιρός, να βγω αληθινή και..."ν' αρρωστήσω" τελικά απ' το ραδιόφωνο και τις μουσικές του.
Το επόμενο τραγούδι που θυμάμαι είναι "Το χοντρό μπιζέλι" της Λιλιπούπολης και κάποιες εκπομπές που κατάφερα ν' ακούσω ...τις θυμάμαι όμως αχνά, έτσι που να μοιάζουν περισσότερο με κάποιου είδους συναίσθημα , κάποιου είδους φαντασία, οχι με πραγματικότητα.
Το...μπιζέλι της Λιλιπούπολης με γέμισε με θάρρος όταν χρειάστηκε να επισκεφτώ μικρή στην Αθήνα εναν παιδίατρο γιατί υπέφερα απο αμυγδαλίτιδα διαρκώς. Τον γιατρό τον έλεγαν Σπανάκη, οπότε "βλήτα και σπανάκι χορεύουνε συρτάκι", το τραγούδα συνεχώς απο μέσα μου για να μη φοβάμαι και τελικά ο γιατρός απεφάνθη πως θα μου περάσουν οι αμυγδαλές μεγαλώνοντας και πως το σωστό είναι να μείνουν εκεί που βρίσκονται:-)
Τη μουσική του Χατζιδάκι κατά τα άλλα, τη γνώρισα αρκετά χρόνια αργότερα, σε άλλο όμως επίπεδο. Όμως στη μνήμη μου χαράχτηκαν τα πρώτα ερεθίσματα, αυτά που πήρα και ένιωσα όταν ήμουν παιδί.
Γι' αυτό και η μουσική του μυρίζει πάντα χώμα, βροχή και πράσινο χορτάρι για μένα, όπως και η "Οδός Ονείρων" μου θυμίζει πάντα μια ασπρόμαυρη φωτογραφία των γονιών μου στην οδό Παπανικολή στου Ψυρρή να γελούν μέσα σε μια αυλή νέοι, ωραίοι και μακριά απ' τον τόπο τους.
Με αφορμή την επέτειο των δεκαέξι χρόνων απ' το θάνατό του, ανακάλυψα πως ακόμα μπορώ να θυμάμαι καθαρά την πρώτη αίσθηση και την επίδραση της μουσικής του.
Ευτυχώς...
Γιατί οι αναμνήσεις κρύβουν μέσα τους κομμάτι απο την ιστορία του καθενός μας...το παζλ μπορεί να μην ολοκληρωθεί ποτέ, αλλά το κομμάτι είναι απαραίτητο να υπάρχει ...σαν χάρτης.
Η μάνα μου απο πάνω ούρλιαζε πως μ' αυτά που κάνω -και ακούω- θ' αρρωστήσω...εγω κάτω απ' τις κουβέρτες με το αυτί κολλημένο στο ηχείο ενός JVC ραδιοκασσετοφώνου-το μόνο που γλίτωσε απ' την παιδική μου περιέργεια- να προσπαθώ ν' ακούσω τη μελωδία του Κονσέρτου.
Έξω έβρεχε δυνατά και ασταμάτητα...ποτάμι. Μύριζε χώμα μέσα στο σπίτι και πράσινο χορτάρι, αφού βρισκόμουν στην εξοχή, ενώ η θάλασσα λυσσομανούσε λίγο πιο κάτω.
Στο τέλος του τραγουδιού και μην αντέχοντας άλλο τις φωνές της μάνας μου, που είχε επιστρέψει, εν τω μεταξύ, απ' το μεγερειό με μοναδικό σκοπό να με σύρει έξω απ' τις κουβέρτες, να μου πάρει το ραδιόφωνο και να με σώσει απ' την "αρρώστια", δεν άντεξα και της είπα πως κάποια μέρα θα μ' ακούει και εμένα μέσα απ' το ραδιόφωνο και τότε να δούμε αν θα της αρέσει!!!
Δεν είχα ιδέα για τίποτα τότε, αλλά της το είπα, θεωρώντας πως έτσι θα τη θυμώσω περισσότερο.
Ευτυχώς για μένα, δεν έγινα ποτέ καλά απ' την "αρρώστια" της μουσικής, του ραδιοφώνου και χωρίς να το καταλάβω κράτησα το λόγο μου, αν και άργησα λιγάκι...
Τώρα πια, εκείνη στη Νάξο κι εγω εδώ, όταν μιλάμε στο τηλέφωνο μου λέει πως την πήρε η αδερφή της το πρωί και την έβαλε ν' ακούσει τα Θηρία...το λέει και χαμογελάει κάπως ντροπαλά.
"Σ' αρέσει τώρα"; τη ρωτάω και γελάω κι εγώ σκεπτόμενη πως το φερε έτσι ο καιρός, να βγω αληθινή και..."ν' αρρωστήσω" τελικά απ' το ραδιόφωνο και τις μουσικές του.
Το επόμενο τραγούδι που θυμάμαι είναι "Το χοντρό μπιζέλι" της Λιλιπούπολης και κάποιες εκπομπές που κατάφερα ν' ακούσω ...τις θυμάμαι όμως αχνά, έτσι που να μοιάζουν περισσότερο με κάποιου είδους συναίσθημα , κάποιου είδους φαντασία, οχι με πραγματικότητα.
Το...μπιζέλι της Λιλιπούπολης με γέμισε με θάρρος όταν χρειάστηκε να επισκεφτώ μικρή στην Αθήνα εναν παιδίατρο γιατί υπέφερα απο αμυγδαλίτιδα διαρκώς. Τον γιατρό τον έλεγαν Σπανάκη, οπότε "βλήτα και σπανάκι χορεύουνε συρτάκι", το τραγούδα συνεχώς απο μέσα μου για να μη φοβάμαι και τελικά ο γιατρός απεφάνθη πως θα μου περάσουν οι αμυγδαλές μεγαλώνοντας και πως το σωστό είναι να μείνουν εκεί που βρίσκονται:-)
Τη μουσική του Χατζιδάκι κατά τα άλλα, τη γνώρισα αρκετά χρόνια αργότερα, σε άλλο όμως επίπεδο. Όμως στη μνήμη μου χαράχτηκαν τα πρώτα ερεθίσματα, αυτά που πήρα και ένιωσα όταν ήμουν παιδί.
Γι' αυτό και η μουσική του μυρίζει πάντα χώμα, βροχή και πράσινο χορτάρι για μένα, όπως και η "Οδός Ονείρων" μου θυμίζει πάντα μια ασπρόμαυρη φωτογραφία των γονιών μου στην οδό Παπανικολή στου Ψυρρή να γελούν μέσα σε μια αυλή νέοι, ωραίοι και μακριά απ' τον τόπο τους.
Με αφορμή την επέτειο των δεκαέξι χρόνων απ' το θάνατό του, ανακάλυψα πως ακόμα μπορώ να θυμάμαι καθαρά την πρώτη αίσθηση και την επίδραση της μουσικής του.
Ευτυχώς...
Γιατί οι αναμνήσεις κρύβουν μέσα τους κομμάτι απο την ιστορία του καθενός μας...το παζλ μπορεί να μην ολοκληρωθεί ποτέ, αλλά το κομμάτι είναι απαραίτητο να υπάρχει ...σαν χάρτης.
...κι εμείς ηρεμούμε σαν σας ακούμε τα πρωινά :-))))))
ΑπάντησηΔιαγραφήκ. σκουγκ
χα! κι εγώ είχα ραδιοφωνάκι αλλά με ακουστικάκι για να μην ακούγεται κάτω από τα σκεπάσματα και φακό για να διαβάζω κρυφά στο κουβερτοσπήλαιό μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήακολούθησε μακρά ραδιοφωνοδιακοπή μέχρι που ήρθε ο 902 αριστερά με την υπέροχη μουσική της Καραϊνδρου, μετά τίποτα, και εδώ και δυο χρόνια περίπου κάτι θηρία μας φτιάχνουν τη μέρα!
κα σκουγκ
Κε Σκούγκ (;) αφού μπορείτε και νιώθετε ήρεμοι μ' αυτά τα ειδησεογραφικά τερατουργήματα που αραδιάζουμε πρωί-πρωί τι να πω...:-) Αν και καταλαβαίνω πως το εννοείς πράγμα που είναι ευχάριστο και για μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύχομαι να έχουμε κάποια στιγμή και πραγματικά όμορφα νέα να σας πούμε...αλλιώς θα φτιάξουμε δικά μας!:-)
Πολλά φιλιά!
Κα Σκούγκ με τα υπέροχα γλυκά χαίρομαι που είχες και συ ενα κουβερτοσπήλαιο με όλα τα κομφόρ!:-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμένα ήταν το χειμερινό μου καταφύγιο γιατί τα καλοκαίρια την έβγαζα στις οικοδομές και στους καλαμιώνες.
Ειδικά το βράδια με τις πυγολαμπίδες παρέα κάναμε τρελλές ακροάσεις πάντα χαμηλά το volume για ν' ακούω και τη φύση γύρω.
Οχι κάθε βράδυ γιατί είχαμε με τα ξαδέρφια να σκαρώσουμε και τις διαβολιές της επόμενης μέρας :-)
Χεχε...σαν να μην πέρασε μια μέρα...που λέει κι ένας..."ποιητής"!!!
Πολλά πολλά φιλιά και ευχαριστίες για το υπέροχο γλύκισμα!!!! Θ Ε Ι Κ Ο!!!!!!!!!:-)
Ο,τι δεν συνέβη ποτέ,είναι ό,τι δεν το ποθήσαμε αρκετά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤυχεροί εκείνοι που έφυγαν νωρίς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμε μεγάλη η κουβέντα γι' αυτό που γράφεις...καμιά φορά ποθώντας μια "ζωντανή" ζωή βρίσκεσαι εκεί που δεν είχες σκεφτεί καν οτι θα μπορούσες να βρεθείς...
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρήστο, αυτό που με στεναχωρεί είναι που φεύγουν οι καλύτεροι ως επι το πλείστον...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο σχολιό μου αναφέρεται στο γεγονός οτι επιθυμόυσες τόσο πολύ να ασχοληθείς με το ραδιόφωνο που τα κατάφερες,και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμε, το καταλάβα το σχόλιο μα σου απάντησα όπως νιώθω γενικότερα...τυχαία ήρθε το ραδιόφωνο στη ζωή μου και μάλιστα σε μια πολύ δύσκολη στιγμή της ζωής μου...μέχρι τότε υπήρχε η ΄προφητεία" ενός παιδιού....αυτό που λες το πιστεύω πάντως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα για τη "μεγάλη επιτυχία" που λες αυτό δεν το γνωρίζω...κάνω κάτι που αγαπάω πολύ κι ο,τι αγαπάω θέλω να ναι αληθινό ...αυτό κάποιοι το αντιλαμβάνονται, κάποιοι πάλι οχι...ετσι δεν συμβαίνει άλλωστε, με την αγάπη και με την αλήθεια;;;
Ο,τι θετικό προκύπτει στα Θηρία, μην το ξεχνάμε αυτό, είναι η χημεία τριών ανθρώπων...του Γιώργου, της Ειρήνης και του εκάστοτε ηχολήπτη...plus η ελευθερία και η δυνατότητα που δίνεται κάθε φορά απο τη συχνότητα που βρίσκεσαι...κάπως έτσι...περιληπτικά...
Σ' ευχαριστώ πάντως...