Περί χαλαρότητας και άλλων δαιμονίων...

Κυριακή 6 Ιουνίου, ενός Ιουνίου αναποφάσιστου, όσον αφορά τον καλοκαιρινό του ρόλο....

Αν επιχειρήσω να στριμώξω τα γεγονότα της προηγούμενης εβδομάδας στο κεφάλι μου, νομίζω πως θα εκραγεί...
Αν τ' αφήσω ρέμπελα δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα. Λες και κολυμπάω σε θαλασσοταραχή...

Σαν βράχος κόντρα στο κύμα νιώθω...τα κύματα με σκεπάζουν, με χτυπάνε κι εγω εκεί, ακλόνητη.
"Χαλάρωσε παιδάκι μου" μου λέει τακτικά ενας φίλος... "αλλάζει η φάτσα σου έτσι τσίτα που είσαι, δε βοηθάς κανέναν έτσι, πολύ περισσότερο τον εαυτό σου" συνεχίζει....εγω ανεπίδεκτη μαθήσεως στην τέχνη της χαλαρότητας, όπως αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων, συνεχίζω να τεντώνομαι και να φτάνω στα άκρα(;), στην υπερβολή(;), στη μιζέρια(;), στην οργή, στη θλίψη, στην εσωστρέφεια και δεν ξέρω που αλλού, δεν μπορώ να προσδιορίσω με ακρίβεια.


Θυμάμαι σε μια...μετωπική συνάντηση που είχα μ' ενα λεωφορείο -ενω διέσχιζα αφηρημένη μια κάθετο της Κηφισίας πεζή- τινάχτηκα τόσο απότομα πίσω για να γλιτώσω απ' το λεωφορείο που ερχόταν καταπάνω μου, που η μέση μου έπαθε ζημιά. Η μέση μου διαμαρτυρήθηκε εντονότατα δυο μέρες μετά το συμβάν αφήνοντάς με ακίνητη στο κρεβάτι με τρομερούς πόνους,χωρίς να μπορώ να κουνηθώ απ' τη θέση μου.


Όταν, τελικά, με παρέλαβε το ασθενοφόρο και έφτασα στο ΚΑΤ, ο γιατρός θέλοντας να διαπιστώσει τι συμβαίνει με τ' αντανακλαστικά μου, μου ζήτησε να χαλαρώσω κι άρχισε να χτυπάει το γόνατό μου μ' ενα σφυράκι.

Αμ δε!

Πλήρης αναισθησία, δεν κουνιόταν τίποτα! "Χαλαρώστε!!!" μου έλεγε διαρκώς, "χαλαρή είμαι" του απαντούσα, ωστόσο τα πόδια δεν αντιδρούσαν στα χτυπηματάκια...ενας περαστικός γιατρός απ' τα επείγοντα παρακολουθώντας, εν κινήσει, τη φάση αποφάσισε να δοκιμάσει κι αυτός την τύχη του στο ενδιαφέρον παιχνίδι "Χτύπα την στο γόνατο" αλλά έφυγε κι αυτός απογοητευμένος απ' το αποτέλεσμα!

Ακόμα γελάω όταν σκέφτομαι τη φάτσα του περαστικού γιατρού και την όλη κατάσταση εκείνης της μέρας .



Δύσκολο πράγμα η χαλαρότητα...δεν υπάρχει χρόνος, δεν υπάρχει φύση τα δύο βασικά συστατικά που χρειάζομαι για να ηρεμήσω.

Πολλές είναι και οι φορές που σκέφτομαι αν το "Θηρίο" καταπιέζει το "Ενήμερο" ή το "Ενήμερο" το "Θηρίο"...εννοείται πως έχω βγάλει τα συμπεράσματά μου, αλλά δεν προχωράω στην εφαρμογή τους, θεωρώντας πως προέχουν άλλα πράγματα τώρα κι οχι η Αυτού Μεγαλειότητα Της Χαλαρότητός μου.

(συμπέρασμα που έχει οδηγήσει πολλούς φίλους να με παρασημοφορήσουν αφειδώς με το τιμημένο παράσημο της Ανοικτής Παλάμης).

Τέλος πάντων...


Την εβδομάδα που πέρασε μονοπώλησε το ενδιαφέρον μου το πειρατικό ρεσάλτο των Ισραηλινών κομάντος στον "Στόλο της Ελευθερίας"και τ ' αποτελέσματά του...και δεν ήμουν η μόνη.

Ωραία το είπαν οι Active Member σ' ενα στίχο "οι βασανισμένοι που έγιναν εκτελεστές".

Τελικά, δεν είναι που ξεχνούν οι άνθρωποι, είναι που δεν τους νοιάζει να λάβουν σοβαρά υπ' όψην τους αυτά που θυμούνται.

"Τώρα είναι η σειρά μου να κάνω παιχνίδι"...σκέφτονται οι έχοντες εξουσία και ξεκινούν...ευτυχώς υπάρχουν πάντα άνθρωποι που θυμούνται-κυρίως θυμούνται να παραμένουν άνθρωποι- και ξεκινούν με κίνδυνο να πληρώσουν με τη ζωή τους την ίδια, όπως είδαμε όλοι, ενα κίνημα, ενα στόλο, απλώνουν ενα χέρι βοήθειας, χαμογελούν και διατυμπανίζουν πως το αυτονόητο-το δίκαιο, η ελευθερία,η αλήθεια και τόσα άλλα αυτονόητα- δεν μπορεί να μοιάζει σε τίποτ' άλλο παρά μόνο στον εαυτό του!

Εσωτερική επικαιρότητα έχουμε βεβαίως...μνημόνια-μνημόσυνα, μίζες και κορώνες κάθαρσης-"όποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει"-δηλώσεις, λίστες, ο σπιτΑΚΗΣ Τσοχατζόπουλος, τα γνωστά.


Εξελίξεις-για πολλούς αναμενόμενες- είχαμε και στο συνέδριο του ΣΥΝ...δεν μου είναι αδιάφορο το τι συμβαίνει κι εκεί.

Είναι όμως που παραείμαι ρομαντική για ν' ασχοληθώ τόσο...είναι που έχω αλλιώς στο μυαλό μου την έννοια "πολιτική" και -κατ' επέκτασιν- "πολιτικός" ...είναι που μου τη δίνει μέσα σε ιστορικές στιγμές να είναι τόσο απροετοίμαστοι να βγούν ενωμένοι προς τα έξω κι ενώ οι απόψεις και το υλικό υπάρχει, να μην υπάρχει ο τρόπος , είναι που μου τη δίνει ενώ έχουν κρούσει των κώδωνα του κινδύνου απο πριν σε τόσα ζητήματα να μην έχουν τον τρόπο να το πιστωθούν, είναι που μου τη δίνει αυτή η κακοδαιμονία, είναι που μου τη δίνει τα γεγονότα να τους ξεπερνούν, μέρες που διανύουμε και τόσα άλλα που δεν έχω διάθεση ν' αναφέρω γιατί με κουράζουν και με αποσυντονίζουν περισσότερο.

Πολυτέλεια χρόνου δεν υπάρχει λέμε...!

Κυριακή 6 Ιουνίου απογευματάκι...η καταγραφή συναισθημάτων έλαβε τέλος...αισιοδοξώ να επανέλθω σύντομα με ο,τι νεότερο και σημαντικό ή μη, τραβήξει την προσοχή και τις αισθήσεις...

Καλό απόγευμα και καλή εβδομάδα, με χαμόγελο πάντα (αλήθεια, το εννοώ).

Φιλιά διαγωνίως