Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

Περί χαλαρότητας και άλλων δαιμονίων...



Κυριακή 6 Ιουνίου, ενός Ιουνίου αναποφάσιστου, όσον αφορά τον καλοκαιρινό του ρόλο....

Αν επιχειρήσω να στριμώξω τα γεγονότα της προηγούμενης εβδομάδας στο κεφάλι μου, νομίζω πως θα εκραγεί...
Αν τ' αφήσω ρέμπελα δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα. Λες και κολυμπάω σε θαλασσοταραχή...

Σαν βράχος κόντρα στο κύμα νιώθω...τα κύματα με σκεπάζουν, με χτυπάνε κι εγω εκεί, ακλόνητη.
"Χαλάρωσε παιδάκι μου"
μου λέει τακτικά ενας φίλος... "αλλάζει η φάτσα σου έτσι τσίτα που είσαι, δε βοηθάς κανέναν έτσι, πολύ περισσότερο τον εαυτό σου" συνεχίζει....εγω ανεπίδεκτη μαθήσεως στην τέχνη της χαλαρότητας, όπως αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων, συνεχίζω να τεντώνομαι και να φτάνω στα άκρα(;), στην υπερβολή(;), στη μιζέρια(;), στην οργή, στη θλίψη, στην εσωστρέφεια και δεν ξέρω που αλλού, δεν μπορώ να προσδιορίσω με ακρίβεια.


Θυμάμαι σε μια...μετωπική συνάντηση που είχα μ' ενα λεωφορείο -ενω διέσχιζα αφηρημένη μια κάθετο της Κηφισίας πεζή- τινάχτηκα τόσο απότομα πίσω για να γλιτώσω απ' το λεωφορείο που ερχόταν καταπάνω μου, που η μέση μου έπαθε ζημιά. Η μέση μου διαμαρτυρήθηκε εντονότατα δυο μέρες μετά το συμβάν αφήνοντάς με ακίνητη στο κρεβάτι με τρομερούς πόνους,χωρίς να μπορώ να κουνηθώ απ' τη θέση μου.


Όταν, τελικά, με παρέλαβε το ασθενοφόρο και έφτασα στο ΚΑΤ, ο γιατρός θέλοντας να διαπιστώσει τι συμβαίνει με τ' αντανακλαστικά μου, μου ζήτησε να χαλαρώσω κι άρχισε να χτυπάει το γόνατό μου μ' ενα σφυράκι.

Αμ δε!

Πλήρης αναισθησία, δεν κουνιόταν τίποτα! "Χαλαρώστε!!!" μου έλεγε διαρκώς, "χαλαρή είμαι" του απαντούσα, ωστόσο τα πόδια δεν αντιδρούσαν στα χτυπηματάκια...ενας περαστικός γιατρός απ' τα επείγοντα παρακολουθώντας, εν κινήσει, τη φάση αποφάσισε να δοκιμάσει κι αυτός την τύχη του στο ενδιαφέρον παιχνίδι "Χτύπα την στο γόνατο" αλλά έφυγε κι αυτός απογοητευμένος απ' το αποτέλεσμα!

Ακόμα γελάω όταν σκέφτομαι τη φάτσα του περαστικού γιατρού και την όλη κατάσταση εκείνης της μέρας .



Δύσκολο πράγμα η χαλαρότητα...δεν υπάρχει χρόνος, δεν υπάρχει φύση τα δύο βασικά συστατικά που χρειάζομαι για να ηρεμήσω.

Πολλές είναι και οι φορές που σκέφτομαι αν το "Θηρίο" καταπιέζει το "Ενήμερο" ή το "Ενήμερο" το "Θηρίο"...εννοείται πως έχω βγάλει τα συμπεράσματά μου, αλλά δεν προχωράω στην εφαρμογή τους, θεωρώντας πως προέχουν άλλα πράγματα τώρα κι οχι η Αυτού Μεγαλειότητα Της Χαλαρότητός μου.

(συμπέρασμα που έχει οδηγήσει πολλούς φίλους να με παρασημοφορήσουν αφειδώς με το τιμημένο παράσημο της Ανοικτής Παλάμης).

Τέλος πάντων...


Την εβδομάδα που πέρασε μονοπώλησε το ενδιαφέρον μου το πειρατικό ρεσάλτο των Ισραηλινών κομάντος στον "Στόλο της Ελευθερίας"και τ ' αποτελέσματά του...και δεν ήμουν η μόνη.

Ωραία το είπαν οι Active Member σ' ενα στίχο "οι βασανισμένοι που έγιναν εκτελεστές".

Τελικά, δεν είναι που ξεχνούν οι άνθρωποι, είναι που δεν τους νοιάζει να λάβουν σοβαρά υπ' όψην τους αυτά που θυμούνται.

"Τώρα είναι η σειρά μου να κάνω παιχνίδι"...σκέφτονται οι έχοντες εξουσία και ξεκινούν...ευτυχώς υπάρχουν πάντα άνθρωποι που θυμούνται-κυρίως θυμούνται να παραμένουν άνθρωποι- και ξεκινούν με κίνδυνο να πληρώσουν με τη ζωή τους την ίδια, όπως είδαμε όλοι, ενα κίνημα, ενα στόλο, απλώνουν ενα χέρι βοήθειας, χαμογελούν και διατυμπανίζουν πως το αυτονόητο-το δίκαιο, η ελευθερία,η αλήθεια και τόσα άλλα αυτονόητα- δεν μπορεί να μοιάζει σε τίποτ' άλλο παρά μόνο στον εαυτό του!

Εσωτερική επικαιρότητα έχουμε βεβαίως...μνημόνια-μνημόσυνα, μίζες και κορώνες κάθαρσης-"όποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει"-δηλώσεις, λίστες, ο σπιτΑΚΗΣ Τσοχατζόπουλος, τα γνωστά.


Εξελίξεις-για πολλούς αναμενόμενες- είχαμε και στο συνέδριο του ΣΥΝ...δεν μου είναι αδιάφορο το τι συμβαίνει κι εκεί.

Είναι όμως που παραείμαι ρομαντική για ν' ασχοληθώ τόσο...είναι που έχω αλλιώς στο μυαλό μου την έννοια "πολιτική" και -κατ' επέκτασιν- "πολιτικός" ...είναι που μου τη δίνει μέσα σε ιστορικές στιγμές να είναι τόσο απροετοίμαστοι να βγούν ενωμένοι προς τα έξω κι ενώ οι απόψεις και το υλικό υπάρχει, να μην υπάρχει ο τρόπος , είναι που μου τη δίνει ενώ έχουν κρούσει των κώδωνα του κινδύνου απο πριν σε τόσα ζητήματα να μην έχουν τον τρόπο να το πιστωθούν, είναι που μου τη δίνει αυτή η κακοδαιμονία, είναι που μου τη δίνει τα γεγονότα να τους ξεπερνούν, μέρες που διανύουμε και τόσα άλλα που δεν έχω διάθεση ν' αναφέρω γιατί με κουράζουν και με αποσυντονίζουν περισσότερο.

Πολυτέλεια χρόνου δεν υπάρχει λέμε...!

Κυριακή 6 Ιουνίου απογευματάκι...η καταγραφή συναισθημάτων έλαβε τέλος...αισιοδοξώ να επανέλθω σύντομα με ο,τι νεότερο και σημαντικό ή μη, τραβήξει την προσοχή και τις αισθήσεις...

Καλό απόγευμα και καλή εβδομάδα, με χαμόγελο πάντα (αλήθεια, το εννοώ).

Φιλιά διαγωνίως

7 σχόλια:

  1. Άφησέ μας εμάς. Εμείς είμαστε ρομαντικοί, αιθεροβατούμε σκόπιμα. Δεν έχουμε σχέση, είμαστε υπερβολικοί. Και να που η υπερβολή βγήκε αληθινή. Ποιος το πίστευε ότι θα έφταναν μέχρι εκεί, χωρίς καν τα προσχήματα ενεργοποιημένα.

    Πήγα στο φεστιβάλ την Παρασκευή, στη γεωπονική. Πόσο ανθρώπινες αυτές οι καταστάσεις, πόσο ανθρώπινα τα γέλια χωρίς φτιασίδια. Και μια αγωνία συνεχής να υποβόσκει.

    Σε χαιρετώ. Δεν σχολιάζω πάντα, μα δεν χάνομαι.

    (μ' αρέσει που προσδιορίζεις: διαγωνίως)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Χρήστο μιλάς για το στόλο και τη Γάζα ...δυστυχώς τα προσχήματα νομίζω θα κρατούνται ολο και λιγότερο πια.΄Ίσως έτσι ν΄' αφυπνιστούμε περισσότεροι.Ενδόμυχα μερικές φορές τα θέλουμε τα προσχήματα κι ας ξέρουμε πως πίσω απ' αυτά κρύβεται μια φρίκη δίχως τέλος. Τα χρειαζόμαστε σαν δικαιολογία την ώρα που διασταυρώνουμε το βλέμμα μας με το είδωλο του καθρέφτη κι όταν γελάμε ανέμελα, ενω μέσα στην καρδιά μας στριφογυρνάει κάτι σαν ενοχή.

    Ας πέσουν λοιπόν οι μάσκες και τα προσχήματα το συντομότερο.

    Να σαι καλά που πέρασες και που περνάς ακόμα κι αν δεν αφήνεις ίχνη.

    Όσο για το "διαγωνίως" πρέπει να μου προέκυψε το Πάσχα η ατάκα αλλά νομίζω πως καλό είναι να παραμείνει έτσι, χωρίς ανάλυση :-)

    Κι αν η γραμματοσειρά έχει βγεί σε μέγεθος ψύλλου φταίει ο μικρός ταραχοποιός,το Στιφάδο, που κάτι πάτησε στο πληκτρολόγιο όταν έγραφα την ανάρτηση και τα κανε μαντάρα! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Θεός ο Στιφάδο (αγόρι ε;). Μαζί του, όλα μαντάρα.

    Κάποια πράγματα είναι καλό να μένουν στο ρομαντισμό της ημιάγνοιας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. :-)...Καλά το Στιφάδο δεν παίζεται!!!! Αυριο έχει κτηνίατρο...ασε και τρώω τρελό δούλεμα απο τους φίλους...κάνω λέει σαν χαζομαμά...:-) καλά ας τους να λένε...ξέρω τι κάνω και δεν εχει σχέση με χαζομαμαδίστικα βίτσια:-)

    Ναι αγοράκι είναι...και

    ναι όντως...μερικά πράγματα καλό είναι να μένουν στον ρομαντισμό της ημιάγνοιας...άλλωστε με τόση απομυθοποίηση γύρω πόσα ν αντέξει κανείς! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μια γάτα μπήκε στο σπίτι· ανέβηκε στο ντουλάπι, περπάτησε στο τραπέζι, ήχησε τα πλήκτρα του πιάνου κι άφησε τον αέρα να περάσει μέσα από τη μελωδία τους. Αν το σκηνικό αυτό δεν ηρεμεί, τότε η κατάσταση είναι κρίσιμη· δεν μπορούμε να δούμε τον κόσμο που προχωράει γύρω μας, και τον αφήσουμε να προχωράει ερήμην μας.
    skoug

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σκουγκ, μ' εναν τρόπο μας έχετε λείψει!!! Πολύ μου αρέσει ειδικά το τελευταίο που γράφετε...

    Όσο για τη γάτα και το πιάνο αναρωτιέμαι τι να σκέφτονται οι γείτονες όταν ακουν το ξαφινιασμένο μου "Ααααααααα!!!!" μόλις το Στιφάδο μ αιφνιδιάσει και βρεθεί στο κεφάλι μου!!!:-)

    Αναρωτιέμαι τι μελωδικότητα παράγω!!!:-)

    Σας γλυκοφιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κυρία Προμπονά μου άρεσε ιδιέταιρα το "Περί χαλαρότητας και άλλων δαιμονίων"! Εχω την βεβαιότητα ότι κρύβετε ένα πολύ καλό λογοτεχνικό ταλέντο που αν πρώτα εσεις το εκτιμήσετε, το εμπιστευθείτε και το ξεδιπλώσετε θα προκύψει κάτι που θα αρέσει και σε άλλους! Αν μπορώ να σας συμβουλεύσω, σας λέω ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ. Καλημέρα σας. ΔΗΜ. ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή