"Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι λεύτερος"

Αν είχε κάτι χαρακτηριστικό το Σαββατοκύριακο αυτό ήταν η ησυχία....ησυχία στους δρόμους, ησυχία στα μπαλκόνια, ησυχία στα τηλέφωνα, ησυχία παντού.

Τώρα να φταίει το γεγονός πως είναι Ιούλιος μήνας και όλοι πάνε βόλτες εκτός Αθηνών για μπανάκι ή να ναι τιποτ' άλλο;

Δεν ξέρω...

Πάντως είναι γεγονός πως βράζουμε σε χύτρα ταχύτητος χωρίς βαλβίδα εκτόνωσης πάνω στο καπάκι.
Παρ' ολα αυτά το καπάκι παραμένει ακόμα στη θέση του. Είναι άραγε θέμα χρόνου να τιναχτεί στον αέρα;

Πάλι δεν ξέρω...μόνο να ελπίζω μπορώ. Πως κάτι θα γίνει, κάτι θ' αλλάξει.

Να ελπίζω πως θ' αντιδράσουμε σ' ολο αυτή τη φρίκη που ζούμε τους τελευταίους μήνες, ν' αντιδράσουμε σ' αυτή την λεηλασία της ζωής μας που γίνεται με πρόσχημα την ίδια μας τη ζωή;

Έφτασα να σιχαίνομαι τη χρήση του ρήματος "ελπίζω" και τα παράγωγά του, γιατί μοιάζει σαν να είναι η ελπίδα πλέον ενα πρόσωπο , μια οντότητα, που περιμένουμε να κάνει αυτά που δεν κάνουμε εμείς. Τη φορτώνουμε με τις παραγγελιές μας και περιμένουμε να τις πραγματοποιήσει.

Εν τω μεταξύ η κατάσταση γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη για όλους και όσο δυσκολεύει, τόσο περιμένουμε να κάνει κάτι η ελπίδα.



Σήμερα διάβασα τις εφημερίδες στο γραφείο κι όχι στο μπαλκόνι, όπως συνηθίζω να κάνω τις Κυριακές του καλοκαιριού.

Χαριτολογώντας, είπα πως το έκανα αυτό γιατί είναι λίγο επικίνδυνα τα μπαλκόνια αυτές τις μέρες, όταν διαβάζεις εφημερίδες...τόσο για μένα, όσο και για τους περαστικούς που περνούν απο κάτω.

"Το καλό απ' το κακό απέχει ενα γράμμα" λέει ο τίτλος ενός δίσκου, δεν θυμάμαι τον καλλιτέχνη αυτή τη στιγμή. Πολύ θέλει ν' αρχίσει κανείς, διαβάζοντας, να παριστάνει την Κομανέντσι πάνω στο κάγκελο;

Για μένα θέλει πολύ, είναι η αλήθεια, αλλά δεν μπορώ να πω μετά βεβαιότητος, πως δεν θα φύγει και καμιά γλάστρα απ' το μπαλκόνι και τότε, αλλοίμονο στον διαβάτη που περνάει απο κάτω!

Είπαμε..."το καλό απ' το κακό απέχει ενα γράμμα"...λέτε γι' αυτό να έχει τόση ησυχία αυτό το Σαββατοκύριακο; Γι' αυτό δεν κάθεται κανείς στα μπαλκόνια;

Απ' την άλλη βέβαια, αν θυμηθούμε και την Γεωργία Βασιλειάδου στην ταινία "Η θεία απο το Σικάγο", μπορεί αυτός ο τρόπος να είναι και...μοιραίος για κείνον που πετάει τη γλάστρα :-)

Οπότε καλύτερα να το ξανασκεφτώ και ν' αφήσω ήσυχες τις γλάστρες να τις περιεργάζεται το Στιφάδο :-)



Πλησιάζουν και οι καλοκαιρινές διακοπές σιγά-σιγά. Πράγμα που σημαίνει θάλασσα, φίλοι, ξεκούραση και ηρεμία.
Οχι, δεν ελπίζω να περάσω καλά...θα φροντίσω να περάσω καλά, να μαζέψω δυνάμεις που θα μου χρειαστούν ποικιλοτρόπως όταν θα επιστρέψω.

Θα τα λέμε στις διακοπές..κι απο δω κι απ' το facebook.

Φέτος θα κάνω αυτό που σιχαίνομαι...θα πάρω μαζί μου notebook κι ας με χώσουν μερικοί-μερικοί για καμιά δουλειά σε καιρό διακοπών. Θα το χρειαστώ για καλό σκοπό.

Διάολε, δεν γίνεται να κάθομαι με σταυρωμένα τα χέρια και να περιμένω την ελπίδα να κάνει κάτι για μένα...όσο ζω, θα δρώ , αν δεν υπάρχει το δεύτερο δεν υπάρχει το πρώτο, αλλιώς καλύτερα να σκάσω.



Επιβάλλεται να βρούμε λύσεις ωραίες, αν θέλουμε να χωρέσουμε σ' αυτήν την πατρίδα και να μην την αφήσουμε έρμαιο στα νύχια τους με τρόπαιο όλους εμάς.
Και η λύση δυστυχώς δεν θα μας έρθει σερβιρισμένη στο πιάτο, ξεκοκαλισμένη ήδη απ' αυτούς που θα μας τη σερβίρουν.

Τόσα χρόνια το ίδιο παραμύθι -με την ελπίδα να παίζει το γνωστό της ρόλο- και φτάσαμε εδω που φτάσαμε.

Κάτι πρέπει να γίνει λοιπόν...ε, ας δούμε στην πράξη τι μπορεί να είναι αυτό.



Κι επειδή οι καιροί είναι πονηροί, η λύση για μένα δεν είναι ν' αρχίσω να κοπανάω κεφάλια.

Οχι αδέρφια, καμία σχέση.

Δεν είμαι φαν της θεωρίας αυτής, δε δίνει λύσεις, το αντίθετο μάλιστα, βοηθάει να γίνεται η κοινωνία όλο και πιο φοβισμένη, όλο και πιο συντηριτική.
Συντηρεί και αγριεύει ενα ήδη αγριεμένο καθεστώς ενάντια σε όλους μας, ενάντια στα δικαιώματά μας.

Ας κοιτάξουμε τι μπορούμε να κάνουμε με τη γη, την καλλιέργεια της, το ραδιόφωνο, τη μουσική κι όλα τα όμορφα που μπορεί να προσφέρει η φύση και οι άνθρωποι που θέλουν ν' ασχοληθούν μαζί της και να βοηθήσουν.

Απλό και δύσκολο ταυτόχρονα.

Εδώ είμαστε και θα δούμε.... άλλωστε όπως λέει κι εκείνος ο σοφός, ο Καζντζάκης "Ό,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ότι δεν ποθήσαμε αρκετά".

Τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε να συμβεί.

Κέρδος είναι κι αυτό.