Κονσέρτο για οδοστρωτήρα και...καυτή άσφαλτο...

Οδοστρωτήρας...αυτή ήταν η λέξη που τριγυρνούσε στο μυαλό μου χτές....

Οχι, δεν αποφάσισα ν' ασχοληθώ με ασφαλτοστρώσεις, όμως απο τις 11 το πρωί και μετά στο γραφείο, μέχρι τις 17.30 που έφυγα, είχα γίνει ενα φρεσκοχιλιοπατημένο υπόστρωμα ασφάλτου απο την κόπωση και τη φρίκη της χθεσινής δουλειάς!

Βέβαια οι μάστορες που έφτιαχναν πάγκους, ντουλάπια, τοίχους -και δεν ξέρω τι άλλο- στην κουζίνα, έκαναν ο,τι μπορούσαν οι άνθρωποι για να φτιάξουν την ατμόσφαιρα! Η μελωδία του τρυπανιού εναλλάσσονταν με εξαιρετική αρμονία μ' εκείνη του σφυριού και η μόνη παραφωνία που δεν με άφηνε ν' απολαύσω αυτό το...ιδιόμορφο κονσέρτο ήταν η...ξεκούρδιστη ηλεκτρική σκούπα , μια κακόβουλη ηχητική παρένθεση, που κατέστρεφε την αρμονία και το...συναίσθημα που είχε σκοπρίσει στο χώρο το "Μαστορικό Κονσέρτο για Τρυπάνι και Σφυρί"!

Τα τηλέφωνα χτυπούσαν διαρκώς, εναλλάξ ή και τα δύο μαζί, ω τι πανδαισία ήχου και αρμονίας, ενω ή γάτα αποφάσισε να κατοικοεδρεύσει προσωρινά πάνω στο γραφείο μου, δίπλα στο πληκτρολόγιο! Ευτυχώς, έκατσε απ' την αριστερή πλευρά, γιατί αν ήταν δεξιά, θα την μπέρδευα σίγουρα με το..."ποντίκι" του υπολογιστή, αφού είχαν και το ίδιο χρώμα, θα ήμουν απολύτως δικαιολογημένη!

Αφού άφησα τον...μαγευτικό χώρο του γραφείου, κατέβηκα στην Κηφισίας να πάρω ταξί και να γυρίσω σπίτι μου.
Κίνηση, κορναρίσματα, φωνές, κακό, ταξί να μην βρίσκεται πρόθυμο κι εγω να δοκιμάζω την υπομονή μου παίζοντας τσέλο με τα νεύρα μου!

"Να μπορούσα στα σύννεφααααα να είχα εγω βενζινάδικοοοοο"

Είχε περάσει κανα δεκάλεπτο όταν, επιτέλους!, το ταξί σταμάτησε στο νόημα που του έκανα, το τζάμι του συνοδηγού άνοιξε και η ερώτηση "Κηφισίας;" βγήκε ξεψυχισμένα για πολλοστή φορά απ' το στόμα μου.

"Ελα, ελα, ελα," μου απάντησε ο οδηγός κάνοντας μια γρήγορη κίνηση με τα χέρια και γω άνοιξα την πόρτα και χώθηκα στο πίσω κάθισμα.

"Κοπελιά, μείον 1 και 20 να θυμάσαι!" με πληροφόρησε ο οδηγός. Α, ωστε είχε κι αλλον μέσα στο ταξί, ούτε που το είχα προσέξει.

"Εντάξει" του απαντώ, "καλησπέρα και... ευχαριστώ πολύ" απάντησα σκεπτόμενη πως, παρ' ολη την κίνηση, τελειώνουν τα βάσανά μου σύντομα.

"Πού στην Κηφισίας";;;

"Στο ύψος του President" .....

Και ήρθε η θεϊκή απάντηση του οδηγού, με τη χάρη και σπιρτάδα του άνετου τύπου, που είναι cool και χιουμορίστας με σφαγίδα και χαρτί γνησιότητας:

"Ααααα, δεν μπορώ να σ' αφήσω εκεί κοπελιά! Είναι ψηλό το κτίριο, οδηγάμε δεν πετάμε!" απαντάει και σκάει στα γέλια μόνος του....

Η απάντηση δεν ξέρω πως μου ήρθε, άλλα μάλλον ήταν κατάλληλη για να κάνει το οδηγό να μην μου ξαναμιλήσει στην υπόλοιπη διαδρομή:

" Δεν πειράζει, αφήστε με στο ισόγειο, θα χρησιμοποιήσω το ασανσέρ"!

Πότε είπαμε πως παμε διακοπές;;;