Στη ρωγμή του χρόνου....

Ο χρόνος που ρέει , που δε γερνάει, που μένει αιώνια νέος, ενώ η επίδρασή του είναι μετρήσιμη και εμφανής σε κάθε ζωντανό οργανισμό και σε όσα άλλα περιβάλλει στην άυλη και ατέρμονη αγκαλιά του, σήμερα θα κάνει μια μικρή επανεκίνηση ...ανθρώπινη εφεύρεση η μέτρηση του χρόνου...άλλο όμως μέτρηση και άλλο αίσθηση του χρόνου...διαφέρει σε κάθε ζωντανό πλάσμα και κυρίως, διαφέρει απο άνθρωπο σε άνθρωπο.

Ο χρόνος είναι σχετικός, περνάει ανάλογα με το πως περνάς και συ, ίσως γι' αυτό οι άνθρωποι έχουμε την τάση να τον φορτώνουμε με πολλά επίθετα όπως , πανδαμάντωρ, γιατρός, κριτής, αμείλικτος, χαμένος κλπ.


Σήμερα στις 12 το βράδυ, αυτή τη...μαγική ώρα, μια ρωγμή του χρόνου μέσα στον ίδιο του τον εαυτό, μοιαζει για λίγο σαν ενα μικρό κενό ....

Ένα μικρό κενό στο χρόνο που θα πλημμυρίσει και θα γεμίσει από ευχές, αγκαλιές κι ελπίδα ...αν κάνεις ησυχία ίσως ν' ακούσεις ένα απαλό θρόισμα γύρω σου ...η ρωγμή χάνεται σταδιακά και όλες οι σκέψεις και οι ευχές μας κλείνονται στην αγκαλιά του ανανεωμένου χρόνου που έφτασε φρέσκος και ορεξάτος.

Έτσι θα γίνει και απόψε στις 12....το στρογγυλό 2010 θα μεταμορφωθεί σε ψηλόλιγνο 2011.

Ευθυτενές και αρκετά αυστηρό μοιάζει να ναι αυτό το νέο έτος, είναι η αλήθεια. Αλλά αυτό δεν ισχύει στην πραγματικότητα, αφού ο χρόνος έχει άμεση σχέση, όπως έλεγα και παραπάνω, με τον άνθρωπο και τις σκέψεις που κάνει για το χρόνο.



Κάθε χρόνο τέτοια μέρα σκέφτομαι τι ευχές να κάνω την ώρα που η ρωγμή είναι παρούσα για να τις αγκαλιάσει ο μεταμορφωμένος χρόνος που θα ρθει και κάθε χρόνο δυσκολεύομαι...ίσως γιατί εύχομαι νοερά κάθε μέρα το πρωί που σηκώνομαι για να ξεκινήσω την προετοιμασία για την εκπομπή...την ώρα που κλείνω την πόρτα και κατεβαίνω τις σκάλες, την ώρα που περπατάω στο δρόμο...νομίζω πως είναι μια παιδική συνήθεια που ξέμεινε μέσα μου, σαν κουσούρι...να εύχομαι και να ονειρεύομαι...μοιάζει αυτόματη η διαδικασία τόσο, που δεν την καταλαβαίνω και η ίδια!


Ξέρω πως οι ευχές δεν αρκούν...ο χρόνος δεν μπορεί να διεκπεραιώσει τίποτα αν ο άνθρωπος δεν συντονιστεί κατάλληλα και δεν τολμήσει να να κάνει ο,τι ονειρεύεται. Συγκυριακά ο χρόνος θα φανεί αρωγός , φιλικά προσκείμενος ή και εχθρός...την τόλμη όμως θα τη σεβαστεί και θα ανταποδώσει με την πρώτη ευκαιρία, όπως ακριβώς συμβαίνει και με την τύχη να ευνοεί τους τολμηρούς.

Αυτό κάνει τη ζωή να μοιάζει περιπέτεια, να γεμίζει εικόνες και ενέργεια τόσο, που ο χρόνος περνά σε δεύτερη μοίρα και μετριάζεται ο φόβος μας γι' αυτόν.


Φέτος περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά βιώσαμε την απώλεια...ολα γύρω μοιάζει να βουλιάζουν στο τέλμα του καιρού και των συνθηκών , ολα μοιάζουν σκοτεινά και μίζερα, σαν να τα σκέπασε ένα βαθύ σκοτάδι κι η αυγή που θα φέρει το φως είναι ακόμα μακριά.
Κάποιοι λένε πως το "πάρτυ" τέλειωσε, μα εγω πιστεύω πως το "πάρτυ" τώρα αρχίζει κι είμαστε όλοι καλεσμένοι.Γι' αυτό πρέπει να συστηθούμε απ' την αρχή, πρώτα στον εαυτό μας και μετά ο ένας με τον άλλο.


Όποιος κάνει "πάρτυ" καλό είναι να έχει υπολογίσει τον αριθμό των καλεσμένων και οι καλεσμένοι καλό θα είναι, αντί να κάθονται στις γωνιές με το ποτό στο χέρι μόνοι ή με δυο τρείς που γνωρίζονται κάνοντας πηγαδάκι μεταξύ τους, να γνωριστούν με όσους περισσότερους απ' τους παρευρισκόμενους μπορούν, για να γίνουν όλοι μια μεγάλη παρέα. Έτσι το κέφι θα ναι πιο δυνατό και το "πάρτυ" θα έχει μεγάλη επιτυχία!!!

Τι λέτε; Χορεύουμε; ;-)


Ας φοβηθούμε λιγότερο αυτή τη χρονιά αδέρφια και ας τολμήσουμε περισσότερο να ζήσουμε κι όχι να αγκαλιάσουμε το πρόσωπο του τέρατος για να μπορούμε να το αντέξουμε!



Σας εύχομαι ο,τι έχετε ανάγκη περισσότερο να πραγματοποιηθεί, ει δυνατόν, με την πρώτη ανάσα του νέου χρόνου που θα θαμπώσει τα κρύσταλλα του χειμώνα!

Και του χρόνου μαζί, γεροί , δυνατοί, τολμηροί κι αγαπημένοι!

Venceremos!

Φιλιά διαγωνίως