Αισθάνομαι....

Βλέπω, οσφραίνομαι, ακούω, αγγίζω, γεύομαι...οι πέντε αισθήσεις μου, μόνες τους, χωρίς εμένα...

Σ΄ένα κόσμο, οχι όπως τον ζήτησα, που "πρέπει" όμως να γίνει δικός μου...

Παράξενη ησυχία...

Η μυωπία κάνει το αύριο θολό, μια θλιβερή οπτασία μέλλοντος, η αφή μου χαράσσεται και λιώνει στο κρύο και τραχύ δέρμα του κόσμου στον καθρέφτη μου...ακούω το " χθές" που απέτυχε να γίνει "αύριο" να διαβάζει αόριστα χάρτες και ονόματα δρόμων που χάθηκαν ή έμειναν υπό κατασκευή και αναιρέθηκαν...

Η μυρωδιά του φόβου είναι διάχυτη τόσο, που δυσκολεύομαι να την ξεχωρίσω απ' τις υπόλοιπες αδέσποτες οσμές.....τα μίζερα λουλούδια της έχουν ποτίσει με χοντρές τετράγωνες σταγόνες κρύου, άρρωστου ιδρώτα τα πάντα...

Ο χρόνος φεύγει και γεύομαι την πίκρα του...."πήγα χαμένος" λέει και χάνεται στη χαραμάδα της λησμονιάς...

Παράξενη ησυχία...

Σαν μια βόλτα στο δάσος το φθινόπωρο λίγο πριν αρχίσει να φυσάει δυνατά ο αέρας.... Σαν σηκωθεί, θα πέσουν τα νεκρά φύλλα και το κρύο του χειμώνα, θα δεις πως είναι υποφερτό και λίγο...

Η Άνοιξη είναι κοντά...πάντα ήταν... Μπορώ να ξεχωρίσω την αύρα της, ευτυχώς ...είναι πάντα φρέσκια, δροσερή, προκλητική και παθιασμένη...τη νιώθεις.

Έτοιμη....



Καλημέρα σε όλους....