Πίσω απ' τη βιτρίνα...

Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008...μέχρι το απόγευμα ήταν μια μέρα ξεκούρασης, σχεδόν όπως κάθε Σάββατο δηλαδή, μετά απο τον πενθήμερο εργασιακό μαραθώνιο.
Το βράδυ του Σαββάτου αναμένονταν ελαφρώς διαφορετικό, αφού η 5η και η 6η Δεκεμβρίου ήταν εκ των πραγμάτων αφιερωμένη στη Νικολέτα λόγω των γενεθλίων και της ονομαστικής της εορτής.

"Θα 'ρθείς ε;;;" μου είπε η Νικολέτα στο τηλέφωνο, "θα μαζευτούμε όλοι στο σπίτι" κι άρχισε να να μου αναφέρει τα ονόματα των καλεσμένων, όλοι φίλοι και συνάδελφοι.

"Εννοείται ρε συ", της απάντησα, "γιορτάζεις, θα το κάψουμε απόψε!!!"

Κατά της εννιά το βράδυ ήμουν έτοιμη να κατέβω στα Εξάρχεια, η τηλεόραση και το ραδιόφωνο ήταν απενεργοποιημένα, Κηφισίας, ταξί και βουρ για τη γιορτή.

"Κάποιος φούρνος θα γκρεμίσει σήμερα" σκεφτόμουν αστειευόμενη με τον εαυτό μου, που δεν φημίζεται ιδιαιτέρως για τις νυχτερινές εξορμήσεις διασκέδασης τα τελευταία χρόνια.

Όταν το ταξί έφτασε στα Εξάρχεια κάτι δεν πήγαινε καλά....έβλεπα ανθρώπους στα πεζοδρόμια με το βλέμμα χαμένο, ακίνητοι, μεμονομένους, ανα παρέες και μια περίεργη σιωπή μ' εκανε ν' ανατριχιάσω, χωρίς να ξέρω γιατί.

Φτάνοντας σε μια πλατεία βλέπω κάδους να σιγοκαίγονται και μια παρέα να ουρλιάζει δυνατά.

Το ταξί κορνάρει για να περάσει, τελικώς ακινητοποιείται απο τέσσερα άτομα και τότε ανοίγουν οι πόρτες του και οι τέσσερεις ταυτοχρόνως.

Δυο χέρια με βουτάνε απ' το γιακά ενώ με κοιτάζουν δυο μάτια θύελλα.

"Παιδιά, συγγνώμη, τι έχει συμβεί ;;" ρωτάω, ενώ ακούω αριστερά μου κάποιον να λέει "Άφησέ τους!!!"

Το ταξί με άφησε σε λάθος οδό και διασχίζοντας την Μπουμπουλίνας περνάω μέσα απο ΜΑΤ που έχουν παραταχθεί σε θέση μάχης.

Η Νικολέτα απαντά στο τηλεφώνημά μου πως οι μπάτσοι σκότωσαν ενα 15χρονο παιδί στα Εξάρχεια λίγα λεπτά μετά τις εννιά!!!


Ανεβαίνοντας την Αλεξάνδρας για να φτάσω Κομνηνών με προσπερνούν κορίτσια κι αγόρια που ενημερώνουν τις παρέες τους για το συμβάν.
"Όλοι στα Εξάρχεια , στείλε μηνύμα σε όλους ΤΩΡΑ!!!" λέει μια κοπέλα κλαίγοντας στο τηλέφωνό της, ενω λίγο πιο πάνω ενα παιδί γράφει με μαύρο σπρέϊ ενα σύνθημα που δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς αυτή τη στιγμή, κάτι σαν "ΤΟ ΑΙΜΑ ΚΥΛΑΕΙ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΖΗΤΑΕΙ"....


Φτάνοντας στο σπίτι της Νικολέτας δεν υπάρχει γιορτή...οι μισοί κατεβαίνουν στο ραδιόφωνο, οι υπόλοιποι μένουμε, βλέπουμε εικόνα απο την τηλεόραση, ενω ακούμε "Κόκκινο" για ενημέρωση...

Απο τη στιγμή εκείνη και μετά, η Αθήνα και όλη η Ελλάδα θα ζήσει μια εξέγερση. Για μένα ήταν εξέγερση όσο κι αν βολεύει κάποιους να σπρώχνουν τα γεγονότα που ζήσαμε πέρσυ τον Δεκέμβρη κάτω απ' το χαλί μαζί με τα υπόλοιπα σκουπίδια
.

Ηταν η εξέγερση της νέας γενιάς, αυτής που οι περισσότεροι θεωρούν "κοιμισμένη" και "απολιτίκ", "γενιά της καφετέριας", "γενιά του καναπέ" και τόσα άλλα.
Οι μαθητές των σχολείων, οι φοιτητές, μαζί τους οι γονείς, οι εργαζόμενοι, οι καθηγητές, οι συνταξιούχοι είχαν κάθε λόγο να φωνάζουν και να εξεγείρονται ενάντια στη θεσμοθετημένη βία-αλλά και τη "βία"- του κράτους που έχει φτάσει την υπομονή των πολιτών του στο έσχατο σημείο.

Η δολοφονία του 15 χρονου Αλέξανδρου ήταν ενα ακόμη λιθάρι στον φράχτη-τερατούργημα που χτίζουμε χρόνια ολάκερα, ο καθένας με τον τρόπο του. Ενα ακόμα λιθάρι πάνω στις ατιμώρητες πράξεις με τις "ζαρντινιέρες" και τα "πράσινα παπούτσια", στα ποικίλα οικονομικά σκάνδαλα που κρύβονταν πίσω απο το προσωπείο του "Σωτήρα της Πατρίδος", την ανεργία που ταλανίζει τους νέους , τον ευτελισμό της έννοιας "δωρεάν δημόσια παιδεία" και "δωρεάν δημόσια υγεία", στις τράπεζες που καταληστεύουν με τις ευλογίες του κράτους τους πολίτες, πάνω στη νοοτροπία της εποχής που δεν έχει σημασία τι και πόσα γράμματα ξέρεις, αλλά πόσα κονέ έχεις, πάνω στο υποβαθμισμένο περιβάλλον που πρέπει να υποβαθμιστεί κι άλλο προκριμένου να χορτάσουν οι αχόρταγοι παρατρεχάμενοι...



Μπορεί να κράτησε ενα μήνα και κάτι, έκανε όμως τον γύρο του κόσμου και ξεσήκωσε διαδηλώσεις στις 4 γωνιές του πλανήτη σε ένδειξη διαμαρτυρίας και συμπαράστασης στην Ελλάδα. Βέβαια τα ΜΜΕ εδώ μιλούσαν για εικόνες που διασύρουν τη χώρα μας στο εξωτερικό, καθόλου περίεργο, αφού αυτή είναι η δουλειά τους. Κι όταν τα ΜΜΕ μιλούσαν για "εικόνες που διασύρουν τη χώρα μας" εννούσαν τις σπασμένες βιτρίνες και οχι τη βία της αστυνομίας εναντίον πολιτών -που διαδήλωναν ειρηνικά - ανεξαρτήτου ηλικίας και φύλου.


Ίσως αυτό που τρόμαξε περισσότερο τους έχοντες και κατέχοντες την εξουσία και τους δορυφόρους τους, ώστε να τους παρακινεί να εστιάζουν μονάχα στη βίαια επεισόδια των κουκουλοφόρων με την αστυνομία και στις σπασμένες και λεηλατημένες βιτρίνες των καταστημάτων είναι η αφύπνιση των πολιτών που ακολούθησε μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου, που, ας θυμίσουμε εδω, το έγκλημά του ήταν πως βρέθηκε με την παρέα του απλώς να διασκεδάζει στα Εξάρχεια και κατηγορήθηκε μετά θάνατον απο τον δικηγόρο-τηλεψώνιο Κούγια πως παρουσίαζε "αποκλίνουσα συμπεριφορά"!


Στην Αθήνα του κυκλοφοριακού χάους, της βιασύνης και των μεταναστών έπαψαν να είναι δίπλα-δίπλα μόνο οι στέγες και τα μπαλκόνια των πολυκατοικιών .
Δίπλα-δίπλα στις πορείες στάθηκαν άνθρωποι που δεν γνωρίζονταν προηγουμένως μεταξύ τους, αλλά είχαν κοινό στόχο: Είχαν αποφασίσει να σταθούν ΑΠΕΝΑΝΤΙ σ' αυτούς που σπαραλιάζουν το μέλλον τους και το μέλλον των παιδιών τους ποικιλοτρόπως.

Το "διαίρει και βασίλευε" απέναντι με το "η ισχύς εν τη ενώσει"...

Ενα χρόνο μετά την αναίτια δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλο απο τον ειδικό φρουρό Επ. Κορκονέα τίποτα δεν έχει αλλάξει, αλλά και τίποτα δεν είναι όπως παλιά.

Αντί για "μπλέ" έχουμε "πράσινους" κόκους στην εξουσία, το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης έγινε Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και ο αρχηγός του δηλώνει πως δεν έχει ν' απολογηθεί σε κανέναν, ο Καραμανλής ξεπέζεψε και ήρθε η ώρα του Σαμαρά, οι προοδευτικές δυνάμεις της αριστεράς παλεύουν ακόμα να βγάλουν άκρη με τα του οίκου τους, χάνοντας εν τω μεταξύ πολύτιμο χρόνο, το ΚΚΕ εξακολουθεί να βρίσκεται στον κόσμο του, ενω το ΛΑΟΣ χαίρεται σαν τον λύκο στην αναμπουμπούλα, αν και τελευταία είναι λίγο εκνευρισμένος ο αρχηγός του, άλλαξε βλέπετε διαχειριστή η πολυκατοικία, όσο να ναι...


Η διεθνής και εγχώρια οικονομική κρίση είναι ακόμα εδώ, η ανεργία αυξάνεται , ο πολιτισμός αγνοείται ή βρίσκει καταφύγιο και θαλπωρή σε όποιον τον αναζητά επίμονα και η ζωή συνεχίζεται πότε σαν φαρσοκωμωδία, πότε σαν δράμα και πότε σαν μελόδραμα.

Πάνω απ' όλα όμως η ζωή είναι περιπέτεια και για να τη ζήσουμε ολοκληρωμένα, πρέπει ν' αφήσουμε καναπέδες και πολυθρόνες, να βγούμε στο δρόμο, να βρούμε αυτά που μας ενώνουν κι οχι αυτά που μας χωρίζουν και να επαγρυπνούμε για το συμφέρον της Ελευθερίας μας.... όταν ο "φόβος" κυριαρχεί απο τα ΜΜΕ και διασπείρεται παντού, πάει να πεί πως είμαστε στο σωστό δρόμο.

Μεγάλη η ανάρτηση.... κι όμως νιώθω πως είχα κι άλλα να πω...

Μια ανάσα πριν τα τριάντα έξι μου χρόνια, κάθε μέρα καταβάλλω κόπο και προσπάθεια να μην γίνω σαν κι αυτούς που ανέχομαι για να μπορώ να τους αντέχω. Δεν είναι εύκολο πράγμα , ούτε και νιώθω "ήρωας", σαν να αποτελώ την εξαίρεση σε κάποιον κανόνα. Απλώς δεν θέλω να εξαργυρώσω τις φιλοδοξίες μου πουλώντας τα όνειρά μου σε τιμή ευκαιρίας με άτοκες δόσεις. Είναι αυτό που νιώθω μια πράξη βίας που με καθιστά, άραγε, υπόλογη και επικίνδυνη; Αν είναι, τότε ας πυροβολήσουν προειδοποιητικά τη..." βιτρίνα" μου όταν θα βγώ στο δρόμο για να φωνάξω!


Ποιό δύσκολο πάντως απ' το "ν' αλλάξουμε τον κόσμο" είναι ν' αλλάξουμε ή έστω να βελτιώσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.
'Ισως απο κει να ξεκινήσει η μεγαλύτερη επανάσταση που θα έχει ενα μόνιμο αποτέλεσμα στην κοινωνία και στους θεσμούς της. Ίσως απο κει βολευόμενοι στις υποτιθέμενες δάφνες μας οι μεγαλύτεροι-οχι όλοι, αλλά πολλοί απο μας-καταλήγουμε να τα περιμένουμε ολα απο τους νέους.

Κακό δεν είναι να περιμένουμε τους νεότερους ν' αλλάξουν ενα κόσμο ολόκληρο...έχει μια λογική αυτή η σκέψη. Είναι όμως άθλιο να τους υποδεικνύουμε διαρκώς και με "αφεντικίστικο" τρόπο το "πως" θ' αλλάξουν τον κόσμο κι όταν αυτοί διαφωνούν, να τους "αδειάζουμε".

Καλύτερο δε όλων είναι να σταθούμε δίπλα τους!

"Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούν
το φως να το σηκώσουν
δεν είναι η αλήθεια πιο χρυσή
απ' την αλήθεια της σιωπής
χίλιες φορές να γεννηθείς
τόσες, τόσες θα σε σταυρώσουν."

Κ.Βάρναλης-Λ.Θάνου-Ν.Ξυλούρης