Μια δύσκολη εβδομάδα φτάνει στο τέλος της. Δύσκολη από πολλές απόψεις. Δύσκολη γιατί είχε παραπάνω κούραση και μετακινήσεις απ' ο,τι συνήθως, είχε πολλή φασαρία, πολλούς καφέδες και πολλά τσιγάρα, είχε προσκλήσεις φίλων που αρνήθηκα, προκλήσεις που άφησα να περάσουν χωρίς ν' αφήσουν γρατζουνιά -γιατί ενώ ήμουν παρούσα ταυτόχρονα βρισκόμουν αλλού- είχε απεργία, είχε τσαμπουκάδες για την απεργία, είχε τις ίδιες και χειρότερες ειδήσεις για τα ίδια πάντα θέματα είχε.... και τι δεν είχε!;
Εκείνο που δεν είχε αυτή η εβδομάδα, ήταν τον τρόπο να σπάσει λίγο τον τοίχο για ν' ανοίξει μια μικρή χαραμάδα, να ξεφύγει λίγο το μάτι και να τρυπώσει αέρας πεχλιβάνης ν' αναπνεύσω.
Κάτι θετικό, εν ολίγοις, να με ταρακουνήσει ευχάριστα, να φύγει αυτή η μουγκαμάρα που νιώθω να με κυριεύει κάθε φορά που ακούω τη φωνή μου να μιλάει, να γελάει και να προσπαθεί να μεταδώσει ο,τιδήποτε.
Κάτι θετικό, εν ολίγοις, να με ταρακουνήσει ευχάριστα, να φύγει αυτή η μουγκαμάρα που νιώθω να με κυριεύει κάθε φορά που ακούω τη φωνή μου να μιλάει, να γελάει και να προσπαθεί να μεταδώσει ο,τιδήποτε.
Σαν να μην είναι δική μου η φωνή που ακούω, αλλά κάποιας άλλης που δε γνωρίζω ακριβώς την ταυτότητά της, ωστόσο θυμίζει, έστω και αόριστα, κάτι από μένα.
Λείπει και το Θηρίο κι όσο να ναι στα δύσκολα, πάντα δύο Θηρία τα βγάζουν πέρα καλύτερα από ένα μόναχό του.
Διαλέγοντας τραγούδια για τη σημερινή εκπομπή, ακούω το "Σαν απόκληρος γυρίζω" - Β.Τσιτσάνης-Σ.Μπέλλου- και φέρνω στο μυαλό μου την εικόνα του Αδάμ, Έλληνα, ξενιτεμένου χρόνια στο Αμβούργο, που γνώρισα πρόσφατα, να κρέμεται στα κάγκελα του παταριού και να τ' ακούει μαγεμένος....
Είναι το αγαπημένο του τραγούδι και θέλει να τ' ακούει κάθε φορά που έρχεται στην Ελλάδα.
Κι αν ζούσε στην Ελλάδα;
Και στην Ελλάδα να ζούσε πάλι το ίδιο θα ίσχυε...ξένος σε ξένη πατρίδα στο Αμβούργο, ξένος και στην πατρίδα του.
Ίσως η αναγνωρισιμότητά του τον βοηθήσει ν' αποφύγει αυτόν το σκόπελο, αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρη.
Ίσως η αναγνωρισιμότητά του τον βοηθήσει ν' αποφύγει αυτόν το σκόπελο, αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρη.
Κι εγω που ζω στην Ελλάδα, μέρα με τη μέρα νιώθω όλο και πιο ξένη την πατρίδα μου σ' εμένα.
Παρ' όλα αυτά εξακολουθώ να αφουγκράζομαι τα βήματα της Άνοιξης που έρχεται σιγά σιγά...
Ραντεβού, λίγο μετά τις έξι στον αέρα της πόλης...
Καλημέρα, όπου κι αν βρίσκεστε...
Ο ερχομός της άνοιξης...
με αυτό το τραγούδι με ξύπνησες σήμερα, εκεί, γύρω στις 7:00!
ΑπάντησηΔιαγραφήέλα, δεν θέλω να πέφτουμε...όλες εδώ είμαστε!!!
Κόκκινο μπαλόνι, σε τσάκωσα!!!!:-) Αν σε ξύπνησα με το "σαν απόκληρος γυρίζω" πάει να πει πως ξύπνησες 07.27!!! Ήταν το τελευταίο που έκλεισε την εκπομπή!
ΑπάντησηΔιαγραφή:-)
Το ξέρω πως είμαστε εδώ όλες και όλοι...κι εγώ εδώ είμαι και προσπαθώ να σηκώνομαι κάθε φορά όσο κι αν δυσκολεύομαι....
ω ρε γαμώτο...και ρώτησα, και μου είπαν 7:00, αλλά μάλλον συνέβη πιο πριν αυτό και μετά ξύπνησα με το τραγούδι (πολύ-πολύ-πολύ αγαπημένο μου, πάρα πολύ).
ΑπάντησηΔιαγραφήτι συμπεραίνουμε από όλο αυτό; ε;
πρέπει να μου βάζεις αγαπημένα τραγούδια στις 7 (με ένταση)...από πέρισυ στα λέω!
υ.γ. έπρεπε να υποψιαστώ που αμέσως μετά άκουσα διευθυντή και Χερουβείμ, αλλά υπέθεσα πως άρχισαν νωρίτερα. ;)
Κόκκινο μπαλόνι, να προσέξεις απο Δευτέρα γιατί οι Λαθραναγνώστες ξεκινούν στις 08.00...μην μπερδευτείς και έχουμε τρεχάλες μετα ε; :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για τα υπόλοιπα θα κάνω ο,τι μπορώ:-)
Φιλιά