Σικάγο 1886
1η Μαϊου...
Το μικρό μου "κανελλό" ή "Στιφάδο", όπως ονομάζω μερικές φορές λόγω....λιτότητας το γατάκι που προστέθηκε προσφάτως στην οικογένεια των Θηρίων, μόλις ακούσει ξυπνητήρι να χτυπάει, έρχεται και με δαγκώνει απαλά στο λαιμό ή στη μύτη, παίζει με τα μαλλιά μου και νιαουρίζει μέχρι να ξυπνήσω και ν' ακούσει τη φωνή μου.
1η Μαϊου, 07.15...
Ξύπνησα με την αίσθηση πως όλα είναι καλά!
Μέχρι να συνέλθω απ' το ξύπνημα, ήξερα πως η παραπάνω αίσθηση ήταν ένα όνειρο, τίποτα δεν είναι πλέον όπως πριν, ολα είναι χειρότερα, μίζερα, άθλια και ακόμα παραπάνω...
Χτές, παρακολουθώντας το κεντρικό δελτίο ειδήσεων στο MEGA, αναρωτιόμουν που στο διάολο ήταν κρυμμένη τόσον καιρό η άποψη των μεγαλοδημοσιογράφων-τηλεαστέρων και τώρα που ο κόμπος έσπασε-πια- τα δόντια απ' το χτένι, αποφάσισαν να πουν και καμιά αλήθεια, έτσι για το γαμώτο της υπόθεσης! Για το ξεκάρφωμα που λένε!
Είδα γραφήματα για το δημόσιο χρέος της Ελλάδας απ' το 1974 μέχρι τώρα, είδα προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων να ξεπερνούν, υπερβολικά σε αριθμό, την αποχώρηση υπαλλήλων που συνταξιοδοτήθηκαν, άκουσα τον Αλογοσκούφη να λέει σε ομιλία του, πως για την κατάντια μας δεν φταίνε οι υπουργοί Οικονομικών, αλλά ο φούφουτος λαός που τους πιέζει μέσω των κυβερνήσεων (!), μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι κι άρχισα να βρίζω, να στέλνω μηνύματα σε φίλους και να σκέφτομαι πως ακόμα δεν έχουμε ετοιμάσει καμία αντεπίθεση σε σοβαρό επίπεδο, τί περιμένουμε πια, ποιόν "αρχηγό" περιμένω να μου δείξει το δρόμο και άλλα τέτοια παραληρηματικά...
Μετά ηρέμησα κάπως κι άρχισα να σκέφτομαι...κατάθλιψη...η ζωή μας, τα όνειρά μας, οι χαρές μας στα σκουπίδια.
Οι ζωές όλων μας θ' αλλάξουν προς το χειρότερο, το μόνο σίγουρο.
Και δε με νοιάζει αν οι υπεύθυνοι για τα παραπάνω πρέπει να σκεφτούν τα λάθη τους...θέλω να πληρώσουν γι' αυτά τα λάθη, διάολε!!!
"Προσαρμόσου για να επιβιώσεις" μου είπε κάποιος κι έγινα έξαλλη!
Θυμήθηκα εναν αγαπημένο μου φίλο, που δε ζεί πια. Σε μια συζήτησή μας, ενα φθινοπωρινό απόγευμα στη Νάξο , είχαμε καταλήξει στο συμπέρασμα πως "η προσαρμογή οδηγεί στη νεύρωση".
Μετά απ' αυτό έρχονται κι άλλα ...κι άλλα...
Στο "Εγκόλπιον Ορειβασίας"*, μεταξύ άλλων σημαντικών και χρήσιμων πραγμάτων για την ορειβασία, έμαθα και κάτι ακόμα.
Έμαθα πως το σημαντικό στο βουνό είναι το "να είσαι" και όχι το "να έχεις".
Τότε μόνο έχεις σοβαρές πιθανότητες να επιβιώσεις όταν το σενάριο στο βουνό εξελίσσεται σε θρίλερ.
Το "να είσαι" και οχι το "να έχεις" λοιπόν είναι το πρώτο...μετά έρχεται το "εμείς" και δεύτερο το "εγώ".
Όποιος έχει βρεθεί στο βουνό για ορειβασία την ώρα του χαμού, έχει καταλάβει τι θα πει "σύντροφος", τι θα πεί "συνεργασία", τι θα πει "εμείς"!
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στην κοινωνία την ώρα του χαμού, δεν έχει διαφορά. Η μόνη διαφορά είναι πως η Φύση μπορεί τελικά να σε νικήσει στο βουνό, όσο κι αν παλέψεις.
Είναι η δύναμη πάνω απ' τις δικές σου δυνάμεις.
Στην κοινωνία όμως ; Ποιές οι ομοιότητες και ποιές οι διαφορές;
Θεσσαλονίκη 1936..."Γιέ μου σπλάχνο των σπλάχνων μου"...Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό, κάθε άλλο.
Οφείλουμε να βρούμε τους τρόπους αντίδρασης...το χρωστάμε στους επόμενους που έρχονται και στον εαυτό μας. Οφείλουμε, επιτέλους, τα "μεγάλα" μας λόγια και οι "ωραίες" μας θεωρίες να γίνουν πράξη.
Αν αυτό δε γίνει ΤΩΡΑ, ειλικρινά, δεν μπορώ να φανταστώ πότε θα είναι η ώρα για κάτι τέτοιο.
Τίποτα δε χάνεται, τίποτα δεν πεθαίνει, αν δεν χαθεί ή πεθάνει πρώτα μέσα μας. Και γι' αυτό είμαστε υπεύθυνοι μόνο εμείς...κανείς άλλος.
Λυγίζουμε, αλλά δε σπάμε...επανερχόμαστε με δύναμη και ένταση .
Venceremos
Υ.ΓΗ περσινή πρωτομαγιάτικη ανάρτηση...ούτε πέρυσι ήταν καλύτερα....για του λόγου το αληθές, πατήστε εδώ.
*Το "Εγκόλπιον Ορειβασίας" έγραψαν οι Γκότφριντ Πολυκράτης -Στέλιος Βασιλόπουλος, εκδόσεις ΕΟΣ Αχαρνών 1995.
Εκεί αναφέρεται ο χρυσός κανόνας στο βουνό: Αυτά που "Έχω" μπορούν κάθε στιγμή να μου τα πάρουν ή να τα χάσω, ενώ αυτό που "Είμαι" είναι δικό μου για όσο ζω και υπάρχω.
Εγκόλπιον Ορειβασίας, σελ. 110
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου