Κυριακή 23 Μαϊου ...πρωϊνό ξύπνημα-κλασικά πράγματα.
Το γατί χοροπηδάει και κάνει χαριτωμένες επιθέσεις στο πρόσωπό μου. Βάζει απορημένο την πατούσα του πάνω στο φακό των γυαλιών μου-δεν μ' εχει συνηθίσει με γυαλιά-και γέρνει το κεφάλι στο πλάι παραξενεμένο. Είναι πολύ αστεία φατσούλα τελικά...αστεία και γλυκιά.
Επίθεση ξανά και ξανά..."Εντάξει λοιπόν μικρό μου Στιφάδο...ορίστε σηκώνομαι, ευχαριστημένο;" του λέω και σηκώνομαι απ' το κρεβάτι γελώντας με το μικρό ταραχοποιό γατί μου, που εξακολουθεί να γουργουρίζει με ευχαρίστηση για το κατόρθωμά του.
Προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς κάνει το κινητό μου κάτω απ' το μαξιλάρι . Διάβάζω το μήνυμα -που προφανώς το διάβασα νωρίτερα, ενώ υποτίθεται πως κοιμόμουν. Χμμμ...δεν είναι άσχημη ιδέα ενα καφεδάκι στου Ψυρρή το μεσημέρι με φίλους!
Τέσσερα Σαββατοκύριακα τώρα κάθομαι μέσα στο σπίτι, πάω στην πλατεία για καφέ, διαβάζω, γράφω, παίζω με το Στιφάδο και χάνομαι στις σκέψεις μου ακούγοντας μουσική.
Σήμερα ήπια καφέ στο μπαλκόνι διαβάζοντας εφημερίδα.Όμορφη ηλιόλουστη μέρα, ακούω τα cd που αγόρασα πρόσφατα και νιώθω όμορφα. Ωστόσο αυτό το βάρος που πλάκωσε την καρδιά μου απ' τις 23 Απρίλη και μετά δε λέει να φύγει...ο,τι κι αν κάνω είναι εκεί.
Όπως και την Πέμπτη στην πορεία ήταν εκεί στη δική μου καρδιά και στην καρδιά όλων...παρατηρούσα τον κόσμο όταν φτάσαμε μπροστά στη Βουλή. Κοιτούσαν προς το κτίριο και δε μιλούσαν...σαν να προσπαθούσαν να χωρέσουν μέσα στο μυαλό τους όσα έχουν συντελεστεί εκεί μέσα -στο άντρο της Δημοκρατίας-μέχρι σήμερα, αλλά κι όσα πρόκειται να γίνουν απο δω και πέρα.
Ήταν παράξενη η αίσθηση μετά τα γεγονότα της 5ης Μαϊου. Τώρα περιμένουμε την επόμενη γιατί θα υπάρξει και επόμενη και μεθεπόμενη, δε γίνεται αλλιώς.
Θυμάμαι μικρή όταν διάβαζα για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Ένιωθα μια αόριστη ζήλεια που δεν ήμουν κι εγω εκεί, γεννήθηκα ενα μήνα, ακριβώς, μετά την εξέγερση. Μετά αναρωτιώμουν -μεγαλώνοντας-αν θα ήμουν εκεί ή αν θα είχα κιοτέψει.
Ρώταγα τη μάνα μου να μου πεί τι γινόταν τότε, πως είχε νιώσει εκείνη. Τι γινόταν στο κέντρο, στου Ψυρρή όπου έμεναν, τί έλεγαν οι άνθρωποι, αν φοβόταν...τώρα η μάνα μου ρωτάει εμένα και απορεί με όσα της λέω για τις πορείες, για τα δελτία ειδήσεων, για τον κόσμο....απορεί και φοβάται ενώ παράλληλα ελπίζει.
Βάλε μουσική...βρες το νήμα...
"Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες"...
αχ,θηρίο μου, τέλειο το πρωινό γατούδι,έ; σε λίγο θα σου τρώει και τα πόδια τώρα που θα πιάσουν οι ζέστες!
ΑπάντησηΔιαγραφήκατά τα άλλα όπως είπες, κατήφεια και περισυλλογή μέχρι νεωτέρας.
πολλά φιλιά, κα σκουγκ
Κα Σκούγκ, το τέλειο είναι λίγο...:-)Τα πόδια μου τα έχει φάει ήδη, ανέβα κατέβα συνέχεια....δε βαριέσαι θα μεγαλώσει:-)Αν και ο μικρός έχει μια αδυναμία στο λαιμό, περισσότερο απ τα πόδια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατήφεια και περισυλλογή κατά τα άλλα...και ρακές με φίλους σήμερα...και καφέδες...και κουβέντες...και η συνειδητοποίηση πως πρέπει να διαβάσω κι άλλο Ιστορία...ακόμα πιο προσεκτικά...
Πολλά πολλά φιλιά και καληνύχτες ....
Θηρίο Β'
αχ! είχαμε την τύχη να πάμε σε φίλο για καφέ που είχε φτιάξει τα απόλυτα cupcakes στολισμένα με σαντιγύ και φρέσκες φράουλες! και κουβέντα φυσικά! άσε, καταστροφή.
ΑπάντησηΔιαγραφήκα σκουγκ
χεχεχεχεχεχε...και τι καστροφή!!!!Γλυκιά :-) Το καλύτερο είδος δηλαδή!Πάντα τέτοια!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλά πολλά φιλιά και καλημέρες και κάθε ομορφιά!
Στιφάδο, φοβερό όνομα! Δεν το είχα σκεφτεί. Αρπάζω την ιδέα και θα βρω άλλα φαγητά για τα δικά μου νεογέννητα γατιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε χαιρετώ.
Χρήστο Μιχαήλ, καιρό εχω να σε δω εδώ:-) Καλημέρα, πολύ πρωϊνή...τα ονόματα συνήθως προκύπτουν αυθόρμητα, έτσι νομίζω είναι και στο σωστό, η έμπνευση της στιγμής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή τη στιγμή που σου γράφω το Στιφάδο έχει ενα θέμα με τα δάκτυλα των ποσιών μου...είναι πια 3 μηνών κι απ' ο,τι βλέπω ενδιαφέρεται να μάθει κιθάρα :-) Πάω να τη μαζέψω γιατί δεν τη βλέπω να τη γλιτώνει!