Στη γιορτή της μητέρας

Γιορτή της μητέρας 9 Μαϊου 2010 μετά ΔΝΤ...περίεργες μέρες με πολλές εναλλαγές στο φόντο... περισυλλογή, πότε επικρατεί ο ρεαλισμός, πότε η υπερβολή, πότε ο θυμός, η οργή, η θλίψη, πότε η λογική και πότε το συναίσθημα μέχρι να επέλθει μια σχετική ισορροπία...πάνω κάτω με όσους μιλάω αυτές τις μέρες είμαστε στην ίδια κατάσταση κι ο ένας δίνει κουράγιο στον άλλο...

Πήρα τη μάνα μου σήμερα να της πω "Χρόνια Πολλά"...δε θυμόταν τη γιορτή της μητέρας, για την ακρίβεια ποτέ της δεν έδωσε μεγάλη σημασία σ' αυτή τη γιορτή, γεννήθηκε σε άλλη εποχή, ίσως και σε άλλο κόσμο σπ' αυτόν που βρήκα εγώ για να βαδίσω...μου είπε πως φοβάται πολύ με όλα αυτά που συμβαίνουν. Με συμβούλεψε να προσέχω "μ' ολα αυτά που γίνονται" και να μένω μακριά απ' ο,τιδήποτε μπορεί να με βλάψει.

Μάνα είναι και την καταλαβαίνω, αλλά δεν μπορώ να μπώ σε γυάλα, αυτό της είπα, και πως είναι κομμάτι υπερβολικός ο φόβος της για μένα, να μην ανησυχεί.
Άλλωστε ο,τι είναι να με βλάψει θα με βρει και μέσα στο σπίτι, δεν φταίνε οι πορείες διαμαρτυρίας που κατεβαίνω. Και τέλος πάντων δεν είμαι η μόνη, αλλά ολόκληρη η Ελλάδα...

Τί να της πω;



Πήγα πίσω στο χρόνο και θυμήθηκα τη μητέρα της-τη γιαγιά μου- και τις ιστορίες που μου έλεγε...πως έφυγαν απ' το νησί και ήρθαν στην Αθήνα για να δουλέψει γκουβερνάντα σε σπίτια πλουσίων, για τη φτώχεια, την ανέχεια και την καθημερινή αγωνία που ζούσαν τότε. Πως πούλησε δυο χωραφάκια "για ενα κομμάτι ψωμί" για να εξασφαλίσει τα ναύλα και να ρθει στην πρωτεύουσα.

Κάθε φορά η γιαγιά μου κατέληγε στην ιστορία της:"Περάσαμε πολλά και δύσκολα, παιδάκι μου, κατοχή, φτώχεια και κατάφερα να μεγαλώσω έξι παιδιά, καλά είστε εσείς τώρα, αλλά κι εσείς δεν ξέρω τι σας μέλλει να περάσετε. Μακάρι να μην περάσετε αυτά που πέρασα εγώ και ο παππούς σου"!

Δεν έσκυψε ποτέ το κεφάλι η γιαγιά. Αυτό θυμάμαι...

Αναρωτιέμαι τι θα λεγε τώρα αν ζούσε με όλα αυτά που συμβαίνουν και θα συμβούν στο μέλλον.

Γι' αυτό μαμά, μη με κάνεις να φοβάμαι περισσότερο...σε καταλαβαίνω, ανησυχείς και θέλεις το καλό μου,όπως λες, αλλά όσο φοβάμαι και κάνω πίσω, εσύ θ' ανησυχείς περισσότερο κι εγω θα υποφέρω περισσότερο απ' τον φόβο...και δεν θέλεις να υποφέρω, έτσι δεν είναι;

Ασε με λοιπόν να φοβάμαι όσο πρέπει, αν πρέπει, και να κάνω αυτό που νομίζω σωστό. Αλλιώς αυτά που μου έμαθες εσύ και η γιαγιά δεν θα χουν κανένα νόημα...ο φόβος δεν βοήθησε την αξιοπρέπεια κανενός, ούτε έκανε τον κόσμο καλύτερο. Κι αυτό το ξέρεις καλύτερα απο μένα.


Χρόνια σου πολλά...