Το πέδιλο και άλλες ιστορίες...

Χρυσή παντόφλα τύπου "σαγιονάρα" με διαμάντια.....άλλη αίσθηση!!!!

Και μετά σου λένε πως "η καλή μέρα απο το πρωϊ φαίνεται"!

Αμ δε!

Η χθεσινή μέρα ξημέρωσε για μένα γύρω στις 02.30, όπως και όλες οι καθημερινές δηλαδή. Μετά τις πρωϊνές ετοιμασίες ,ανάγνωση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, ανάγνωση-τσεκάρισμα ειδήσεων και ο,τι αφορά την εκπομπή τέλος πάντων, σειρά είχε το γνωστό τρίπτυχο "πλύσου, ντύσου και τσακίσου", μόνο που στο κομμάτι "ντύσου", αποφάσισα να αφαιρέσω τ' άνετα φλατ παπούτσια που συνοδεύουν το καθημερινό μου ντύσιμο και να προσθέσω μαύρα πέδιλα φυσιολογικού ύψους .

Επειδή όμως δεν θυσιάζω φανατικά και συχνά προσφορές στον θεό Image και στη θεά Fashion , φαίνεται πως χθές που τους θυμήθηκα, επιτέλους, αυτοί αποφάσισαν να με εκδικηθούν!

Πανόρμου-Μετρό-έξοδος "Μοναστηράκι", όλα καλά και η διάθεση στο φουλ! Ήταν Παρασκευή-άλλωστε- και στη ρύθμιση του ήχου η "Κυρά κι Αρχόντισα του Ήχου" Νικολέτα Τσουραμάνη, το Θηρίο Α' ήταν σε φόρμα και κέφια, παρ' όλη την κούραση του , δεν χρειαζόταν,λοιπόν, ν' ανησυχώ για τίποτα, παρά μονάχα για τα γνωστά και πάγια προβλήματα που απασχολούν πολλούς, οχι εμένα μόνο.

Στην Αγ. Αναργύρων διαπιστώνω πως ενα-"στρατηγικής σημασίας"- απ' τα εξι "λουράκια" να τα πω, " "κομμάτια δέρματος",τέλος πάντων, "αυτό", του πέδιλου έχει σπάσει και το βάδισμα έχει αρχίσει να γίνεται μια μικρή περιπέτεια. Δεν έχω καλή σταθερότητα, το πόδι γλιστράει και φεύγει απ' το παπούτσι.

"Δε βαριέσαι", σκέφτομαι, "θα πάω μετά να το φτιάξουν ή πηγαίνοντας στο Σύνταγμα μετά για να πάρω τους φακούς επαφής, θα πάρω ενα ζευγάρι παπούτσια που το χρειάζομαι κιόλας, τι να κάνουμε τώρα!"

Αφού κάναμε την εκπομπή μας και τη φχαριστηθήκαμε, κατά τις 10 παρά αναχωρώ για το Σύνταγμα.
Στη διαδρομή προς το σταθμό Μοναστηράκι κάτι μαγαζιά με υποδήματα που έχω τσεκάρει είναι ακόμα κλειστά και γω πρέπει να τελειώσω γρήγορα γιατί έχω δεύτερο ημίχρονο εργασίας, αρα δεν μπορώ να περιμένω και μετά να τρέχω και στο Σύνταγμα .

Καπου εδω ξεκινάει και ο τραγελαφικός Γολγοθάς μου!

Φτάνω στο Σύνταγμα, ξεμπερδεύω γρήγορα με τα οπτικά κι αρχίζω να ψάχνω για παπούτσια μέσα στη ζέστη, φορτωμένη με την lap top τσάντα της δουλειάς και την.. αλλη τσάντα με τα προσωπικά είδη. Στέκομαι στις βιτρίνες και παθαίνω σοκ απο την...ποσότητα και την κακογουστιά που βλέπω μοστραρισμένες-χρυσά σανδάλια με μπιχλιμπίδια, ασημένια με στρας-αλλά και το υψηλό κόστος που πρέπει να καταβάλεις για να αποκτήσεις το "σανδάλι της κόρης του Μήδα"!

Παναγία μου Φασιονάτα, βάλε το χέρι σου, να ξεμπερδέψω γρήγορα, γιατί βαριέμαι τα ψώνια και είμαι και δύσκολη στα παπούτσια, που να πάρει!

Πολύς κόσμος στις βιτρίνες και δίπλα μου ενα ζευγαράκι με την κοπέλα να τσιρίζει πως αυτο το παπούτσι το έχει σχεδιάσει κάποιος "Τσακίρης", πως είναι ακριβό και το έχει αγοράσει και πως είναι ανεπίτρεπτο να το έχουν αντιγράψει όλοι οι ....παπουτσάδες και να το πουλάνε και τόσο φθηνά!

Παρασυρμένη απ' το δάχτυλό της που δείχνει ενα συγκεκριμένο σημείο στη βιτρίνα, κοιτάζω τα παπούτσια-σκάνδαλο και απορώ! Η Άρτα και τα Γιάννενα πάνω σε μισό κομμάτι δέρμα, ενω αυτή συνεχίζει να τσιρίζει, πως με τις αντιγραφές που γίνονται που θα καταλάβει ο άλλος, όταν σε δει να το φοράς, αν είναι "Τσακίρης" το πατούμενο-και άρα πολύ ακριβό- ή αν είναι απο ενα ...τυχαίο μαγαζί και κατά συνέπειαν φθηνότερο και ανευ σοβαρής υπογραφής!

Παναγιά μου Ιματζιώτισσα, βάλε το χέρι σου, γιατί ο υδράργυρος είναι πολύ ψηλά και θα τις ρίξω κλωτσιά στο καλάμι! Να έχει τουλάχιστον εναν ...σοβαρό λόγο για να τσιρίζει!!!!

Για να μην σας τα πολυλογώ κι επειδή δεν γινόταν να περπατήσω και πολύ λόγω του πέδιλου, μπήκα σ' ενα μαγαζί, πήρα χωρίς πολλή σκέψη ενα ζευγάρι ταπεινά μαύρα μεν, ψηλά δε, παπούτσια, τα φόρεσα απ' ευθείας κι έφυγα για το μετρό.

Στην Ομόνοια αλλάζω το μετρό με ηλεκτρικό και προορισμό το Μαρούσι, ώρα 11.30. Στη Βικτώρια βρίσκω θέση και κάθομαι , εχω αρχίζει να ζεσταίνομαι περισσότερο και βιάζομαι τρελά να φτάσω στον προορισμό μου. Υπομονή λέω στον εαυτό μουκαι χαίρομαι που ξεμπέρδεψα σχετικά γρήγορα με τα παπούτσια και που έχω ακόμα μια μόνο συγκοινωνία ν' αλλάξω μετά, για να φτάσω μέχρι το γραφείο.

Επειδή όμως "όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο θεός γελάει", λόγω κάποιων έργων στις γραμμές του ηλεκτρικού χθές, το τρένο έκανε απο 8 έως 15 λεπτά στάση σε κάθε σταθμό που σταματούσε! Περίμενε δε με τις πόρτες ορθάνοικτες με αποτέλεσμα το ήδη λειψό αιρ κοντίσιον που έχει ο συρμός να εξανεμίζεται μέσα στη ζέστη που έμπαινε απ' εξω!

Μία και δέκα (!!!) επιτέλους, φτάνω στο Μαρούσι και βγαίνοντας βλέπω εναν υπάλληλο να τα έχει βάλει μ' εναν πιτσιρικά που έχει καβαλήσει το ποδήλατό του εξω απ' το συρμό και κατευθύνεται προς τις σκάλες.
Τον υποχρεώνει να το πάρει στα χέρια και να το κουβαλήσει. Ο πιτσιρικάς δεν διαμαρτύρεται έντονα, αλλά ο σπυριάρης του ηλεκτρικού έχει όρεξη και τελικώς λέει στο πιτσιρικά "Τα παράπονά σου στον ΗΣΑΠ" γελώντας χαρέκακα!

Τότε το δάκτυλό μου του χτυπάει την πλάτη -ούτε κατάλαβα πως έγινε αυτό!

"Με συγχωρείτε κύριε, αλλά εγω, όπως και πολλοί άλλοι, δεν ενοχλούμαστε απ' τον πιτσιρικά,αλλά απ' τον ΗΣΑΠ! Ομόνοια-Μαρούσι μια ώρα και δέκα λεπτά, χωρίς καμία ανακοίνωση , να ξέρουμε να πάρουμε άλλο μέσον ή απλά να ξέρουμε τι μας περιμένει, το θεωρείτε σωστό;

Μου ρίχνει ενα υποτιμητικό βλέμμα απο πάνω εως κάτω και χαζεύοντας τα παπούτσια μου, μου απαντάει:

" Και τι θέλετε τώρα κυρία μου"; με κοιτάει στα μάτια μ' ενα ηλίθιο χαμόγελο το οποίο κρύβει μέσα του κάτι άθλιο απο τη νοσηρή του φαντασία.

"Μια ενημέρωση στον κόσμο δεν θα έβλαπτε, αυτο σας εξήγησα προηγουμένως!" του απαντώ.

Με κοιτάει χαζά και φεύγει, εγω βράζω και την ώρα που είμαι έτοιμη για τον χαμό τον ίδιο, χτυπάει το κινητό και με αποσυντονίζει εντελώς! Εχω καθυστερήσει πολύ και η δουλειά με περιμένει, οι γάτες επίσης "δε βαριέσαι" σκέφτομαι "αστον τον καραγκιόζη γιατί θα χάσω και το λεοφωρείο και μετα..." Μ' αυτή τη σκέψη εγκαταλείπω το -παρ' ολίγον- πεδίο μάχης και φεύγω απ' το σταθμό.

Μετά απο μια συγκοινωνία ακόμα,δημοτική αυτή τη φορά, φτάνω στο 2ο ημίχρονο και αρχίζω να δουλεύω....τελειώνω κατα τις έξι κι αποφασίζω πως καλό είναι το λεοφορείο μέχρι την Κηφισίας, αλλά μετά θα πάρω ταξί για να πάω σπίτι γιατί είμαι πτώμα και κουβαλάω ενα σωρό πράγματα.

Σταματάω το ταξί, κάθομαι μπροστά, γιατί πίσω είναι άλλος, και προσπαθώντας να κλείσω την πόρτα, με το ενα πόδι έξω απ' το ταξί ακόμα-εχω σφηνώσει με ολες τις τσάντες πάνω μου και δεν φτάνω ευκολα να την κλείσω- το ταξί ξεκινάει!

"Μισό λεπτό , κύριε, το πόδι μου είναι ακόμα εξω" φωνάζω προσπαθώντας και να μπω μέσα ολόκληρη και να κλείσω την πόρτα. Το ταξί αντι να σταματήσει συνεχίζει...

"Περίμενε άνθρωπέ μου" του φωνάζω, "δεν ακούς τι σου λέω"; εν το μεταξύ το πόδι μου με τον τρόπο που είναι εξω απ' το ταξί-λυγισμένο- βρίσκει αντίσταση στο κάθισμα και στην άσφαλτο, πονάω και όπου να ναι νομίζω πως θ' ακούσω ενα μεγαλειώδες "ΚΡΑΑΑΑΚ", φωνάζει κι αλλος άνθρωπος απο πίσω "καλέ το πόδι της κοπέλας θα της το βγάλεις απ' τη θέση του"!!!

Σταματάει, τελικώς, γυρίζω να δώ τον οδηγό και βλέπω εναν παππού γύρω στα 70 να γελάει!

"Άνθρωπέ μου, του λέω, γιατί δεν ακούς, γιατί δεν περιμένεις; Τι θέλεις, δηλαδή, να μου διαλύσεις το πόδι;"

Και η απάντηση:

" Ε σιγά μωρέ", γελάει έντονα "δεν είσαι και καμια 80άρα για να περιμένω, νέα είσαι, με τα τατουάζ σου ...σιγά, πως κάνεις έτσι!!!"

Μου πήρε μόνο μισό δευτερόλεπτο ...ο πόνος απο το πόδι που σερνότανε εξω απ' το ταξί είχε γίνει οξύς και η ατάκα του οδηγού ηταν πολλή ηλίθια για να διατηρήσω την ψυχραιμία μου πια, μετά απ' ολη την ταλαιπορεία της μέρας.

Τα χέρια μου τσάκωσαν το γιακά του πουκαμίσου του, το κεφάλι του οδηγού σχεδόν ακουμπούσε το δικό μου, τα μάτια μου γυριζαν όπως τα φρουτάκια του κουλοχέρι και η φωνή που ακούστηκε μέσα απ' δόντια μου δεν ξέρω τίνος ήταν...

"Λοιπόν, εγω δεν είμαι 80άρα, εσυ όμως είσαι και γι' αυτό προφανώς δεν ακούς τόση ώρα που φωνάζω! Πάψε να γελάς σαν ηλίθιος και οδήγα μέχρι εκεί που σου είπα και μη μου απευθύνεις το λόγο ξανά σ' όλη τη διαδρομή, γιατί αλλιώς θα έχεις άσχημα ξεμπερδέματα! Με άκουσες ή να στο ξαναπώ;"!

Δεν ξέρω αν με άκουσε ή απλώς ήμουν πολλή πειστική με τον τρόπο που του το εξήγησα...όντως δεν μου ξαναμίλησε μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μου, πλήρωσα και ξεκίνησα για το σπίτι με το πόδι μου να πονάει ακόμα-τι ειρωνεία, ήταν το ίδιο πόδι που το πρωϊ αποφάσισε να μείνει χωρίς παπούτσι.

Δεν ένιωσα περήφανη που αναγκάστηκα να τα βάλω με τον παππού στο ταξί, αλλά δεν άντεξα άλλο την αναισθησία του και λειτούργησα αυθόρμητα, όπως και κεινος αυθόρμητα δέχτηκε την απειλή μου.
Ενδεχομένως και να τρόμαξε με την τρελή που τον βούτηξε απ' τον γιακά ή να σκέφτηκε πως θα μπορούσα να του κάνω μήνυση και να έχει τραβήγματα.

Μετά σκεφτόμουν τους λόγους που ενας παππούς οδηγεί ακόμα ταξί σ' αυτή την ηλικία, γιατί να πρέπει να δουλεύεις τόσο πολύ και να τρελένεσαι, γιατί να χάνουμε την υπομονή μας και την ψυχραιμία μας, γιατί...γιατί...

Σταμάτησα να σκέφτομαι τα "γιατί", γιατί πάνω κάτω τις απαντήσεις τις ήξερα ήδη σε ολα τα "γιατί" που έθεσα στο εαυτό μου.

Χαζεύω τα παπούτσια που στάθηκαν η αιτία για την χθεσινή περιπέτεια καθημερινής τρέλας...σκέφτομαι την κοπέλα που τζίριζε στη βιτρίνα για τις φτηνές-κατά τη γνώμη της- απομιμήσεις που κυκλοφορούν στην αγορά και την φαντάζομαι στο ταξί να ουρλιάζει, όχι απ' τον πόνο, αλλά γιατί γδέρνεται το ακριβό παπούτσι στην άσφαλτο!

Με εκδικήθηκαν λοιπόν χθές οι θεοί της μόδας αλλά κι εγω για το πείσμα τους θα φτιάξω τα παλιά μου πέδιλα και θα χαρίσω τα καινούργια στην ανηψιά μου ή στην αδελφή μου.

Μέσα σε τόσα άθλια φαντεζί παπούτσια ήταν τα μόνα που μπόρεσα να βρω, χωρίς να χρυσοπληρώσω την αθλιότητά τους, αλλά δεν είμαι και τρελή για να περπατάω διαρκώς πάνω στο Έβερεστ! Ας τα φορέσει λοιπόν κάποια που να τ' αντέχει περισσότερο.

Σκέφτομαι πάλι τις βιτρίνες με χρυσά και ασημένια παπούτσια και ολα τα φλουριά απο πάνω για ντεκόρ...

Θεέ Ίματζ και Θεά Φάσιον να με συμπαθάτε για τις ελάχιστες θυσίες που σας προσφέρω.
Μάρτυς μου όμως ο Αη Λάϊνερ και να με στραβώσει , αν λέω ψέμματα, μόνοι σας εκδικήστε τον εαυτό σας, μ' αυτά που φτιάχνετε για τα θύματά σας!

Οπότε δεν σας φταίω εγω, γι' αυτό αφήστε με ήσυχη...απο σήμερα και στο εξής θα έχω πάντα μαζί μου-όταν φοράω πέδιλα- κι ενα δεύτερο ζευγάρι, για να μην ξαναπέσω στην ανάγκη σας!