Ποιός τη ζωή μου, ποιός την κυνηγά...

Μια μέρα μετά τη χθεσινή απεργία-εξπρές και ξύπνησα στον καναπέ με το που χάραξε ο πρώτος στεναγμός.
Το πρώτο φως του ήλιου κάνει κόλπα στους τοίχους του σπιτιού περνώντας μέσα απο τις γρίλιες, πρωϊνό και ορεξάτο για παιχνίδια, ενώ προσπαθώ να καταλάβω που είμαι και που βρίσκομαι.
Τα μυωπικά μου μάτια εντοπίζουν με δυσκολία τις λεπτομέρειες εκείνες που πείθουν τον μουδιασμένο μου εγκέφαλο πως είμαι σπίτι μου, στο σαλόνι, με λένε Ειρήνη παύλα Αριάδνη και δεν είμαι καθόλου καλά, για άλλη μια μέρα.



Το μυαλό μου κάνει μια αναδρομή στο χθεσινό σήριαλ των ονείρων μου και τσεκάρει ποια απο τα επεισόδια ήταν σ' επανάληψη, αξιολογεί στα γρήγορα την πλοκή, τους πρωταγωνιστές των επεισοδίων και άλλες λεπτομέρειες.
Το διακόπτω με δυσκολία, ψάχνοντας στα τυφλά με το αριστερό μου χέρι το τηλέφωνο για να δω τι ώρα είναι.

7:48 και κάτι ψιλά... μια φωνή σε άπταιστα αγγλικά, με βαριά γερμανική προφορά ουρλιάζει στο αυτί μου πως πρέπει να σηκωθώ , επιτέλους!***


Σκέφτομαι πως είμαι μια τεμπέλα που δουλεύει ελάχιστα, κοιμάται και ξεφαντώνει διαρκώς μαζί με άλλους τεμπελχανάδες στα καφέ και στις μουσικές σκηνές της Αθήνας, στις ταβέρνες, στα κλαμπ κι όπου αλλού βούλεται.
Πρέπει να πέσω στα γόντατα και να ζητήσω ταπεινά συγγνώμη, που δεν κάνω και τέταρτη δουλειά και που τις καθημερινές ξυπνώ απο τις δύο το πρωί, ενώ για να πιώ εναν καφέ με τον γείτονα, που λέει ο λόγος, πρέπει να κάνω αίτηση με αριθμό πρωτοκόλλου για να βρούμε το σωστό τάϊμινγκ, αφού κι αυτός δουλεύει περίπου σαν κι εμένα, άρα....

Εκτός αυτού, να ζητήσω κι άλλη συγγνώμη, που στις οκτώ κάθε βράδυ παρακολουθώ τα κεντρικά δελτία ειδήσεων κάτι άθλιων δημοσογράφων, δηλητηριάζοντας την ψυχή μου ποικιλοτρόπως και κανείς δε μου κολλάει βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα γι' αυτό το λόγο!

Γιατί τέτοια ένσημα θα έπρεπε να έχω μ' αυτά που παρακολουθώ και κατέληξα Θηρίο Ανήμερο-Ενήμερο που στριφογυρίζει τα βράδια στον ύπνο του βλέποντας κάτι...πρωτόγονα όνειρα και δοκιμάζει το βρυχηθμό του κάθε μέρα με πολλούς τρόπους, εντός κι εκτός αέρα.



Ναι, το ξέρω πως είναι επιλογή μου να κάνω ολα τα παραπάνω, αλλά δεν είναι επιλογή μου να παλεύω για και να εξηγώ το αυτονόητο κάθε φορά!
Αυτό με διαλύει κάθε μέρα, όχι η κούραση, αλλά η αρρώστια του αυτονόητου! Κι αυτό δεν το επέλεξα εγω, ούτε εσύ αλλά κάποιοι που κατα καιρούς πήραν μαζί τους- κι εμένα κι εσένα- υποστηρικτές και με τη στάση μας, με τον τρόπο μας, σε προσωπικό ή συλλογικό επίπεδο κάναμε λάθος κάποια στιγμή κι έγινε το αυτονόητο ζητούμενο, αμαρτωλή ιστορία και κακοσκηνοθετημένο τηλεοπτικό σήριαλ!



Τέλος, ο καθένας υιοθέτει το δικό του αυτονόητο και πράττει όπως του ρθει κι όπως του φανεί, κάτι που δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την ήδη δύσκολη κατάσταση.

Παράδειγμα, για τον Μανόλη Γλέζο ήταν αυτονόητο πως η σημαία με τη σβάστικα έπρεπε να κατέβει απο την Ακρόπολη τότε, όπως αυτονόητο είναι για τον ίδιο τώρα, στα 88 του χρόνια, να είναι στην πρώτη γραμμή και να δίνει πάλι τον αγώνα του ενάντια στους υποταγμένους των κανόνων της αγοράς και των μέτρων που θέλουν να επιβάλλουν.

Για τον άκαρδο και ανιστόρητο μπάτσο ήταν επίσης αυτονόητο πως θα τον ψεκάσει με χημικά, οχι μόνο τον Γλέζο, οποιοδήποτε στην ηλικία του Γλέζου ήταν μπροστά του, χωρίς μάσκα, χωρίς κουκούλα, με γυμνά χέρια, για να είναι άξιος ο άθλιος μισθός του!

"Καθ' ής εφ' ω ετάχθη" , θα πεί κάποιος εξηγώντας τα παραπάνω "αυτονόητα".

Οχι φίλε μου, γιατί το αυτονόητο χατρακτηρίζεται-καθώς εχω καταλάβει δηλαδή- απο υψηλά ιδανικά και πολιτισμό, κοινωνική ευαισθησία , αγώνες κι ανάλογες θυσίες κι οχι απο την αθλιότητα, τη δουλικότητα, την υποτέλεια, το "γλείψιμο", την αναισθησία και τη βαρβαρότητα στο όνομα των ιερών και των οσίων της πατρίδας, που τη θυμούνται όπως, όποτε κι αν τους βολέψει.

"Θέλει Αρετή και Τόλμη η Ελευθερία" λέει ο ποιητής...δε μου το εξήγησαν σωστά όταν πήγαινα σχολείο και διδάχθηκα το ποίημα, γιατί η καραμέλα που μου δωσαν να πιπιλίσω- μαζί με την εξήγηση που μου δωσαν- μου άφησε έντονα τη γεύση του μισού.

Όπως δεν μου εξήγησαν επαρκώς το πως "η τύχη ευννοεί τους τολμηρούς" . Γιατί αν εννοούν τόλμη στις μέρες μας να φιλάω κατουρημένες ποδιές για να πάω μπροστά ή να γλείφω εκεί που προηγουμένως έφτυνα, "κάποιο λάκο έχει η φάβα" κι ενω η φάβα μου αρέσει, ο λάκος με το πολύ λάδι μέσα, μου φέρνει αναγούλα.


Ίσως, τελικά, να στάθηκα τυχερή ή τολμηρή, με αρετή ή με τρέλα ή με όλα αυτά μαζί και τα κατάλαβα όπως τα κατάλαβα τα παραπάνω, απο διαίσθηση κι απο εμπειρία αργότερα κι έκανα τις επιλογές μου.

Έκανα τις επιλογές μου προσπαθώντας να ξορκίζω τον φόβο που φύτρωνε κάθε φορά μέσα μου, για ο,τι καινούργιο αντιμετώπιζα και όσα νόμιζα πως θα χάσω απο τα κερδισμένα μου αν επιλέξω αυτό ή το άλλο, παραδινόμενη για λίγο ή πολεμώντας τις Σειρήνες που μου παιρναν τ' αυτιά με το γλυκό τραγούδι του βολέματος, ψάχνοντας να βρώ την Ιθάκη του Αυτονόητου, σαν άλλος Οδυσσέας και νιώθωντας πολλές φορές ηλίθια, άσχετη, προδομένη, δακτυλοδεικτούμενη, χαρούμενη, λυπημένη, μίζερη, αγνώμων, ευγνώμων και πάει λέγοντας.

Εκεί που κατέληξα είναι πως αυτονόητο για μένα είναι πως δεν θα παραδοθώ αμαχητί, πολεμώντας ακόμα κι εμένα την ίδια όταν πρέπει.
Εχω μια διαφωνία, βέβαια, με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης με το οποίο βρίσκομαι μονίμως σε διαπραγματεύσεις, αλλά κάπως θα το ξεγελάσω κι αυτό, θα βρώ τον τρόπο να του επιβληθώ.



Κι αν η ανάρτηση κατέληξε ολίγον τι αυτοβιογραφική, σας ζητώ συγγνώμη...δεν είναι πάντα εύκολο να μιλώ για τους άλλους χωρίς ν' αναφέρομαι και σε μένα, που θέλοντας και μη, συνυπάρχω , ευθύνομαι, διαλύομαι, προσπαθώ, επιμένω, υπομένω, ελπίζω, ζω σ' αυτή την κατάσταση και πάλι απ' την αρχή.
Νιώθω άβολα, πως το λένε, σαν να κάνω κριτική στους άλλους βγάζοντας την ουρά μου απ' εξω...κι επειδή θεωρώ πως κι εγώ εχω "μεγάλη ουρά", δεν μπορώ να τα βολέψω έτσι ωστε να μην τη βάλω εντός θέματος με κάποιον τρόπο.

Καλό Σαββατοκύρικακο κατά τα άλλα...

*** ήθελα να γράψω την προτροπή "Σήκω επιτέλους!" στα γερμανικά, αλλά δεν ξέρω τη γλώσσα. Όταν χρησιμοποίησα το google translate για βοήθεια, κάνοντας τις απαραίτητες ρυθμίσεις, η μετάφραση που προέκυψε ήταν παραδόξως στ' Αγγλικά "Get up at last!" κι οχι στα Γερμανικά όπως ήθελα.

Έτσι κατέληξα για άλλη μια φορά στο συμπέρασμα πως "όλοι οι καργιόληδες μια εταιρεία", απευθυνόμενη στους εταίρους και λοιπούς εταιρίσκους:-)

Ο στίχος ανήκει στο τραγούδι "Καληνύχτα" του Σωκράτη Μάλαμα.