Καλό ταξίδι Αντρέα...

Δεν είναι εύκολο να μιλήσεις ή να γράψεις για εναν άνθρωπο που φεύγει απ' τη ζωή, πόσο μάλλον όταν αυτό γίνεται εντελώς ξαφνικά και απροειδοποίητα.

Όταν χτύπησε κατά τις έντεκα το πρωί το τηλέφωνο και στην οθόνη φάνηκε το όνομα Bosko, δεν περίμενα ν' ακούσω πως ενα αγαπημένο πρόσωπο έφυγε απ' τη ζωή, πολύ περισσότερο πως αυτό το πρόσωπο ήταν ο Ανδρέας Παγουλάτος, ο ποιητής με το φωτεινό βλέμμα και το γλυκό χαμόγελο που στα εξήντα του ζούσε και δημιουργούσε με τη λαχτάρα του έφηβου.

Τον θυμάμαι στο στούντιο να κάθεται στον καναπέ κι εγω να προσπαθώ να διαβάσω ενα ποίημα του, για ένα απ' τα πολλά project που είχε στο νού του...δεν μιλούσε, μόνο άκουγε, ενω προσπαθούσα να μπώ στο νόημα και στο κλίμα των στίχων του....έγραφε τόσο περίεργα και περίτεχνα τους στίχους στο χαρτί που του ζήτησα να μου εξηγήσει γιατί...μου εξήγησε με μεγάλη διάθεση τον τρόπο της γραφής του και τα σχέδια που άφηναν οι στίχοι των ποιημάτων του στο χαρτί...

Όταν τον ρώτησα αν έχει κάποια παρατήρηση στην ανάγνωσή μου χαμογελώντας γλυκά μου είπε δυο πράγματα και μ' έβαλε κατευθείαν εντός ...δεν ήταν παρατήρηση, ούτε καν σχόλιο αυτό που μου είπε...ήταν προτροπή, απλά και χαλαρά, χωρίς στόμφο και έπαρση μ' έκανε, οχι μόνο να διαβάσω, αλλά να λυθώ τελείως και να νιώσω το νόημα αυτού που διάβαζα...

Παλιότερα στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας πάλι τον είχαμε σύμμαχο. Ακούγαμε τις ιστορίες που είχε να μας διηγηθεί, καλμάραμε το άγχος μας, ζηλεύαμε τα όμορφα ταξίδια του στον κόσμο και κύλαγε ο χρόνος.

Κάποια άλλη στιγμή τον θυμάμαι στο Nosotros σε μια απ' τις πολλές μουσικοποιητικές βραδιές που διοργάνωνε εκεί.

Η αλήθεια είναι πως τον γνώριζα λιγότερο απ' τους φίλους μου και λυπάμαι που δεν κατάφερα να κάνω εκείνη τη συνέντευξη που μου είχε ζητήσει.

Πάντα ευγενικός ο Αντρέας, πάντα καλοσυνάτος, πάντα εκεί, δίπλα στους νέους μουσικούς, στους νέους καλλιτέχνες, που ήθελε να πλαισιώνουν τα ποιήματά του, δίπλα τους...να τρέφει και να τρέφεται , να αναδεικνύει, να υποστηρίζει, να βοηθά.

Ο Αντώνης, ο Ζαχαρίας, ο Ηλίας, ο Παναγιώτης, ο Επίκουρος, ο Βασίλης και άλλοι πολλοί που δεν έτυχε να γνωρίσω, ήταν μαζί του στην παρέα, στη μουσική, στις διαλέξεις, στις εκθέσεις παντού όπου και όποτε χρειαζόταν.

Το χθεσινό οξύ εγκεφαλικό επεισόδιο μετέτρεψε τον Ανδρέα σήμερα το πρωί σε χελιδόνι...ίσως το μόνο χελιδόνι που έφυγε με τον ερχομό της Άνοιξης...

Καλό ταξίδι Ανδρέα....

"...να εξαγνίσουμε με νερό τα μάτια
για να βλέπουμε τη λάμψη ή τη ραγισματιά,
τ' αυτιά, για ν' ακούμε τα μυστικά των πετούμενων
σήματα.
Με νερό να καθαριστούμε απ' την άχρονη σκόνη
την άτοπη φθορά,
η άφθαρτη πανοπλία να πέσει...
ευλύγιστοι να πορευτούμε
ως και στις ράχες του..."

Νερό-Ανδρέας Παγουλάτος