Ξέσπασμα...

Κι ενώ κάποιοι ακόμα πανηγυρίζουν για τη συμφωνία που επετεύχθη στας Ευρώπας , μια συμφωνία με γενικό τίτλο "Εαρινή Ραψωδία για Λαιμητόμο,Ψαλίδι και Σακοράφα σε FA# Μινόρε", κάποιοι άλλοι βλέποντας οτι η χώρα δεν διαθέτει τους κατάλληλους όρχεις για να αντισταθεί στους εχθρούς της, αποφάσισαν να πάνε στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου έχοντας για παντιέρα τους δικούς τους όρχεις, τιγκαρισμένους απο περίσευμα εθνικού φρονήματος!

Κατά τη γνώμη τους, για το έλλειμμα πολιτισμού και παιδείας που βασανίζει την Ελλάδα και απο κεί προέρχονται πλείστα κακά, φταίνε οι Αλβανοί, οι Σκοπιανοί και οι Τούρκοι και καθόλου, μα καθόλου δεν ευθυνόμαστε εμείς, οι Έλληνες, που έχουμε γίνει λαός - συνώνυμο κάθε ηλίθιου lifestyle που μας πλασάρουν media και λοιποί συγγενείς, με αποτέλεσμα να έχουμε γίνει κρετίνοι στην πλειοψηφία μας, με ο,τι αυτό συνεπάγεται στην καθημερινότητά μας και κατ' επέκτασιν στη συμπεριφορά μας!

Κάποιος άλλος πάλι, ο κύριος Via Vai, καφετέρια στο Σύνταγμα, αφού απέλυσε τη υπάλληλό του που επέστρεψε στη δουλειά φυσιολογικά έπειτα απο ιατρική άδεια, αποφάσισε να μην της δώσει τα νόμιμα όταν δικαίως τα ζήτησε, αλλά να απειλήσει κι απο πάνω δείχνοντας το όπλο του την ίδια και τους εκπροσώπους του σωματείου κατά την εκκαθάριση, ενω την επομένη, η πρώην υπάλληλος ξυλοκοπήθηκε και αφέθηκε στη μοίρα της μπροστά στα σκαλιά του σπιτιού της... τί σύμπτωση ε;

Τί θα κάνει το κράτος; Ε, έκανε ήδη τα γνωστά....ΕΔΕ (βαριέσαι), διαθεσιμότητα ανωτέρου και θα φροντίσει να χυθεί άααααααπλετο φως στην υπόθεση της υπαλλήλου, τόσο άπλετο φως που στο τέλος θα στραβωθεί και το ίδιο τόσο, που δεν θα βλέπει ποιός είναι ο θύτης και ποιό το θύμα με τα γνωστά κι απο άλλες περιπτώσεις αποτελέσματα!

Όπου και να πάω, ο,τι και να κάνω αυτές τις μέρες, ενα μαύρο σύννεφο πάνω απ' το κεφάλι μου ρίχνει πύρινη βροχή και ησυχία δεν μπορώ να βρώ. Όποιο... προσωπείο και να βγάλω απ' το συρτάρι του κομοδίνου μου αλλοιώνεται απ' το πραγματικό μου πρόσωπο μόλις το φορέσω και μου τα κάνει μαντάρα, αλλά δε με νοιάζει!


Δε με νοιάζει που δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στη δουλειά μου, που ονειροπολώ, που ξύνω όποια πληγή βρεθεί μέσα μου -παλιά ή καινούργια- για να πονέσει ξανά και να νιώσω ζωντανή, δε με νοιάζει που ο χρόνος φεύγει κι εγω δεν προλαβαίνω...

Με νοιάζει που ήπια σήμερα καφέ στα Εξάρχεια με το Κατερινάκι, που σηκώσαμε το δισκάδικο στον αέρα ψάχνοντας μουσικές και καταλήξαμε με μια τσάντα η κάθε μια, ασχέτως που στεναχωρήθηκα που δεν βρήκα το cd των Electric Litany -αλλά δεν θ' αργήσω να το πάρω- και πιο πολύ με νοιάζει και μ' ενθουσιάζει το γεγονός πως, η θέα ενός συγκεκριμένου παρκαρισμένου αυτοκινήτου έκανε τη καρδιά μου ταμπούρλο μεσημεριάτικα, λες και είμαι 16 κι όχι δεκαετίες μεγαλύτερη...

Με νοιάζει που ακούω συνεχώς μουσική και μιλάω στο τηλέφωνο με φίλους, με νοιάζει που γράφω στο τετραδιάκι μου κάνοντας δημιουργική την...ανοιξιάτικη μελαγχολία μου.

Γιατί νιώθω, πως αν δεν ξεκινήσω απ' αυτά τα μικρά και φαινομενικά ασήμαντα, δεν θα μπορέσω ν' αντισταθώ και ν' αντεπιτεθώ σε κανένα απ' τα μεγάλα , απ' αυτά που μας έχουν βρεί κατακέφαλα τελευταία κι ακόμα ούτε την αρχή δεν έχουμε δει!

Θέλω να γεμίσω το μέσα μου απο ποικίλα συναισθήματα και να σκάσω σαν βόμβα στα μούτρα όποιου μου καταστρέφει τα όνειρα, γιατί απλά δεν αντέχω άλλο ! Και δε φοβάμαι να το κάνω, γιατί είναι το μόνο που δεν μπορεί να με βλάψει, το αντίθετο θα έλεγα, με ωφελεί και με κάνει πιο δυνατή , ώστε τα χτυπήματα να είναι πιο καίρια!

Αυταπάτες δεν τρέφω, σε περίπτωση που δεν τα καταφέρω όμως πάλι κερδισμένη θα είμαι...τουλάχιστον θα χω παραμείνει Άνθρωπος μέχρι το τέλος, διάολε, οχι μηχανάκι! Σαν την γάτα...που μπορεί να τη σκότωσε η περιέργεια, αλλά τουλάχιστον "έφυγε" ευχαριστημένη!

Μπαίνουμε στη Μεγάλη Εβδομάδα....άσχετα απο θρησκεία και πίστη, το πράγμα έχει το συμβολισμό του και δε νομίζω πως χρειάζεται να εξηγήσω τι εννοώ...έχω την εντύπωση πως η ευχή που δίνουμε κάθε χρόνο σαν εκπομπή το "Καλή Επ-Ανάσταση", φέτος δεν θα ναι κενή νοήματος.

Οχι δηλαδή πως ήταν και ποτέ....

Ολα όμως ξεκινούν πρώτα απο μας, απο μέσα μας και μετά αλλάζουν τα γύρω...

Θα ξεκινήσουμε άραγε ποτέ, για να δούμε που μπορούμε να φτάσουμε;