Στη ρωγμή του χρόνου....

Ο χρόνος που ρέει , που δε γερνάει, που μένει αιώνια νέος, ενώ η επίδρασή του είναι μετρήσιμη και εμφανής σε κάθε ζωντανό οργανισμό και σε όσα άλλα περιβάλλει στην άυλη και ατέρμονη αγκαλιά του, σήμερα θα κάνει μια μικρή επανεκίνηση ...ανθρώπινη εφεύρεση η μέτρηση του χρόνου...άλλο όμως μέτρηση και άλλο αίσθηση του χρόνου...διαφέρει σε κάθε ζωντανό πλάσμα και κυρίως, διαφέρει απο άνθρωπο σε άνθρωπο.

Ο χρόνος είναι σχετικός, περνάει ανάλογα με το πως περνάς και συ, ίσως γι' αυτό οι άνθρωποι έχουμε την τάση να τον φορτώνουμε με πολλά επίθετα όπως , πανδαμάντωρ, γιατρός, κριτής, αμείλικτος, χαμένος κλπ.


Σήμερα στις 12 το βράδυ, αυτή τη...μαγική ώρα, μια ρωγμή του χρόνου μέσα στον ίδιο του τον εαυτό, μοιαζει για λίγο σαν ενα μικρό κενό ....

Ένα μικρό κενό στο χρόνο που θα πλημμυρίσει και θα γεμίσει από ευχές, αγκαλιές κι ελπίδα ...αν κάνεις ησυχία ίσως ν' ακούσεις ένα απαλό θρόισμα γύρω σου ...η ρωγμή χάνεται σταδιακά και όλες οι σκέψεις και οι ευχές μας κλείνονται στην αγκαλιά του ανανεωμένου χρόνου που έφτασε φρέσκος και ορεξάτος.

Έτσι θα γίνει και απόψε στις 12....το στρογγυλό 2010 θα μεταμορφωθεί σε ψηλόλιγνο 2011.

Ευθυτενές και αρκετά αυστηρό μοιάζει να ναι αυτό το νέο έτος, είναι η αλήθεια. Αλλά αυτό δεν ισχύει στην πραγματικότητα, αφού ο χρόνος έχει άμεση σχέση, όπως έλεγα και παραπάνω, με τον άνθρωπο και τις σκέψεις που κάνει για το χρόνο.



Κάθε χρόνο τέτοια μέρα σκέφτομαι τι ευχές να κάνω την ώρα που η ρωγμή είναι παρούσα για να τις αγκαλιάσει ο μεταμορφωμένος χρόνος που θα ρθει και κάθε χρόνο δυσκολεύομαι...ίσως γιατί εύχομαι νοερά κάθε μέρα το πρωί που σηκώνομαι για να ξεκινήσω την προετοιμασία για την εκπομπή...την ώρα που κλείνω την πόρτα και κατεβαίνω τις σκάλες, την ώρα που περπατάω στο δρόμο...νομίζω πως είναι μια παιδική συνήθεια που ξέμεινε μέσα μου, σαν κουσούρι...να εύχομαι και να ονειρεύομαι...μοιάζει αυτόματη η διαδικασία τόσο, που δεν την καταλαβαίνω και η ίδια!


Ξέρω πως οι ευχές δεν αρκούν...ο χρόνος δεν μπορεί να διεκπεραιώσει τίποτα αν ο άνθρωπος δεν συντονιστεί κατάλληλα και δεν τολμήσει να να κάνει ο,τι ονειρεύεται. Συγκυριακά ο χρόνος θα φανεί αρωγός , φιλικά προσκείμενος ή και εχθρός...την τόλμη όμως θα τη σεβαστεί και θα ανταποδώσει με την πρώτη ευκαιρία, όπως ακριβώς συμβαίνει και με την τύχη να ευνοεί τους τολμηρούς.

Αυτό κάνει τη ζωή να μοιάζει περιπέτεια, να γεμίζει εικόνες και ενέργεια τόσο, που ο χρόνος περνά σε δεύτερη μοίρα και μετριάζεται ο φόβος μας γι' αυτόν.


Φέτος περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά βιώσαμε την απώλεια...ολα γύρω μοιάζει να βουλιάζουν στο τέλμα του καιρού και των συνθηκών , ολα μοιάζουν σκοτεινά και μίζερα, σαν να τα σκέπασε ένα βαθύ σκοτάδι κι η αυγή που θα φέρει το φως είναι ακόμα μακριά.
Κάποιοι λένε πως το "πάρτυ" τέλειωσε, μα εγω πιστεύω πως το "πάρτυ" τώρα αρχίζει κι είμαστε όλοι καλεσμένοι.Γι' αυτό πρέπει να συστηθούμε απ' την αρχή, πρώτα στον εαυτό μας και μετά ο ένας με τον άλλο.


Όποιος κάνει "πάρτυ" καλό είναι να έχει υπολογίσει τον αριθμό των καλεσμένων και οι καλεσμένοι καλό θα είναι, αντί να κάθονται στις γωνιές με το ποτό στο χέρι μόνοι ή με δυο τρείς που γνωρίζονται κάνοντας πηγαδάκι μεταξύ τους, να γνωριστούν με όσους περισσότερους απ' τους παρευρισκόμενους μπορούν, για να γίνουν όλοι μια μεγάλη παρέα. Έτσι το κέφι θα ναι πιο δυνατό και το "πάρτυ" θα έχει μεγάλη επιτυχία!!!

Τι λέτε; Χορεύουμε; ;-)


Ας φοβηθούμε λιγότερο αυτή τη χρονιά αδέρφια και ας τολμήσουμε περισσότερο να ζήσουμε κι όχι να αγκαλιάσουμε το πρόσωπο του τέρατος για να μπορούμε να το αντέξουμε!



Σας εύχομαι ο,τι έχετε ανάγκη περισσότερο να πραγματοποιηθεί, ει δυνατόν, με την πρώτη ανάσα του νέου χρόνου που θα θαμπώσει τα κρύσταλλα του χειμώνα!

Και του χρόνου μαζί, γεροί , δυνατοί, τολμηροί κι αγαπημένοι!

Venceremos!

Φιλιά διαγωνίως

Η ακαλάντιαστη....

Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου...ο χρόνος κυλάει διαβάζοντας περσινές αναρτήσεις και ακούγοντας μουσική...διάφορα τραγούδια και ορχηστρικά μέρη, ανάμεικτα με χριστουγεννιάτικα "κλασσικά' και μη.....ωστόσο δεν νιώθω καμία χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα να πλανάται , ούτε γύρω μου, ούτε μέσα μου...σκέφτομαι πως αυτό μπορεί να γίνει αύριο ή ανήμερα της γιορτής...μπορεί... μπορεί και οχι.



Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα λάτρης των Χριστουγέννων...όσο πήγαινα σχολείο, ναι, μου άρεσαν! Είχα την ευκαιρία για δεκαπέντε μέρες να βρεθώ με την οικογένεια μου, όλοι μαζί στο ίδιο σπίτι, να πάω βόλτα στη θάλασσα και να μαζέψω κοχύλια μες το καταχείμωνο-ναι, είχε σωστό χειμώνα τότε, όχι ξενέρωμα όπως τώρα- να την αράξω στον αχυρώνα χαζεύοντας τα περαστικά ποντίκια και εξημερώνοντας γάτες, ν' ακούσω ραδιόφωνο σκεπασμένη ως απάνω με πολλές βαριές κουβέρτες κι ενα φακό να τον ανάβω κατα διαστήματα και να σκέφτομαι διάφορα φανταστικά σενάρια με το παιδικό μου μυαλό και άλλα πολλά που, δεκαπέντε μέρες, δεν έφταναν, αν υπολογίσεις και τις απαραίτητες σκανταλιές που υπήρχαν στο ..."πρόγραμμα".
Κάλαντα δεν είπα ποτέ μου στ' αλήθεια...ίσως από συστολή να τραγουδήσω μπροστά σε άλλους -ευτυχώς το ξεπέρασα μετά- αλλά και από μια περίεργη αποστροφή που είχα έμφυτη στο να μου δίνουν χρήματα, ενώ δε μ' άφηναν να ολοκληρώσω καν το τραγούδι που ξεκινούσα!


Μια φορά θυμάμαι ακολούθησα απο "απόσταση ασφαλείας" μια παρέα παιδιών που έλεγε τα κάλαντα απο σπίτι σε σπίτι παρατηρώντας την...παράσταση, αλλά και τις αντιδράσεις των νοικοκυραίων.....πλάκα είχε, αλλά δε με συγκίνησε το γεγονός !
Άσε που η ποσότητα των κουραμπιέδων και των μελομακάρονων μου έφερνε μια αναστάτωση στο στομάχι -ειδικά οι κουραμπιέδες- και δε μ' εψηναν σαν "καλαντικό" δόλωμα! Αν ήταν τηγανίτες με μέλι ή λουκουμάδες μπορεί και ν' άλλαζαν τα πράγματα τότε...ποιος ξέρει!


Τελικά η συστολή και η αποστροφή που αναφέρω παραπάνω νίκησαν και έμεινα "ακαλάντιαστη" μέχρι το 1999, που μαζί με ξαδέρφια και φίλους, κατεβήκαμε στα μουλωχτά στους δικούς μου στην εξοχή μαζί με μια κιθάρα...κάναμε πρόβα όλοι μαζί μέσα στο αυτοκίνητο τα κάλαντα και όταν πλησιάσαμε στο φωταφωγημένο σπίτι, σβήσαμε φώτα και μηχανή και, κάνοντας όσο πιο αθόρυβα μπορούσαμε, βγήκαμε απ' το αυτοκίνητο.
Και τότε μέσα στην ησυχία της νύχτας, ξαφνικά, ακούστηκε ενα θορυβώδες και χαμογελαστό κάλαντο, που ράγισαν κι οι πέτρες!
Βγήκαν όλοι στη βεράντα γελώντας κι αν μπορούσε να διακτινιστεί ενας θείος μου με τον οποίο μιλούσε εκείνη την ώρα η μάνα μου στο τηλέφωνο και να ρθει απ' την Αθήνα στη Νάξο, θα το είχε κάνει!!! 'Ακουσε τον χαρμόσυνο σαματά και ζήλεψε που δεν ήταν μαζί μας.

Τζάκι, ψητό στα κάρβουνα, σπιτικό κρασί και το γλέντι που ακολούθησε μετά, δεν περιγράφεται με λόγια!
Στο τραγούδι, μέχρι τελικής πτώσης, η γνωστή "ακαλάντιαστη" και όλοι οι υπόλοιποι βεβαίως, με την αδερφή μου να παριστάνει ανεβασμένη πάνω σε μια καρέκλα τον μαέστρο!


"Αυτές είναι γιορτές, οχι μπούρλες" έλεγε ο πατέρας μου και γέλαγαν-στην κυριολεξία- τα μουστάκια του... και δώσ' του παραγγελιές ο πατήρ και δωσ' του να τραγουδάει η κόρη ...και να πειράζουμε τη γιαγιά πως "το τσούζει" και αυτή να ξεσπαθώνει λέγοντας πως "το κόκκινο κρασί βάζει δύναμη στα κόκαλα" !

("και ν' αφήσουμε τις μπούρδες" ε, γιαγιά; ) :-)



Χαζεύω τις φωτογραφίες καμιά φορά και γελάω μόνη μου. Λες και πέρασε αιώνας από τότε...ύστερα ήρθε το "φευγιό" της γιαγιάς, του Φάνη και μετά η δική μου αναχώρηση στη Θεσσαλονίκη...τέτοιες γιορτές δεν ξανά- κάναμε απο τότε...πάντα κάτι μας λείπει όσο καλά και να περνάμε....λείπουν αγαπημένα πρόσωπα που συμμετέχουν νοερά από το στατικό πλάνο μιας φωτογραφίας πάνω στο τζάκι, εποπτεύοντας το μεγάλο τραπέζι της κουζίνας ή ξεπηδούν από τις ομοιότητες των προσώπων των απογόνων...μια αδιόρατη γκριμάτσα, ένα βλέμμα, μια ατάκα κι αμέσως ψάχνεις το πρόσωπο που λείπει, υψώνοντας το ποτήρι σου βουβά και χαμογελώντας στην φωτογραφία.


Επιστροφή στο σήμερα....

Καμία διάθεση να γράψω για το "σήμερα" πραγματικά...ίσως γιατί οι υποχρεώσεις μου με κάνουν να το νιώθω πολύ έντονα...ίσως γιατί η νοσταλγία θέλω να κρατήσει λίγο ακόμα και ν' αφεθώ στις αναμνήσεις...ίσως γιατί ο,τι ζω τώρα είναι πολύ πρόσφατο και με πολλές "γωνίες", χωρίς την άχνη ζάχαρη και την στρογγυλάδα του κουραμπιέ, που εξακολουθώ να μην συμπαθώ, αλλά μ' αρέσει που είναι τυλιγμένος στη λευκή, γλυκιά του αθωότητα προσπαθώντας να με πείσει πως τρώγεται ευχάριστα!
Πολλά μπορεί να μου αναστέλλουν τη διάθεση για την επιστροφή στη διήγηση του σήμερα...παρ' όλα αυτά, όπως λέει και το τραγούδι, "Θ' ανατέλλω"...και θα επιστρέφω απ' το χθες στο σήμερα, μέχρι κι αυτό να μεταμορφωθεί σε χθες απ' το καινούργιο αύριο που ανυπομονεί....



Καλήν εσπέραν σύντεκνοι
κι αν είναι ορισμός σας
ένα καινούργιο αύριο
ας μπει στο σπιτικό σας!

Ενα αύριο όπως το θέλετε...όπως το φαντάζεστε ...

Χρόνια καλά και πολλά, καλή δύναμη αδέρφια!!!

Λυγίζουμε, αλλά δε σπάμε...επανερχόμαστε με περισσότερη δύναμη, πίστη και πείσμα!

Φιλιά διαγωνίως

[ Download ]

Κάτι πρέπει να γίνει...

Όταν το μέσα σου δε συμφωνεί μ' αυτό που υπάρχει έξω απο σένα, κάτι πρέπει να γίνει.
Όταν νιώθεις πως θέλεις να "σκάσεις" χαμόγελο αλλά κάτι βαραίνει την καρδιά σου και δεν μπορείς , κάτι πρέπει να γίνει.

Όταν σου λένε πως έχεις τη ζωή μπροστά σου και πως αυτή είναι ωραία, αλλά εσύ νιώθεις την ασχήμια να σε ζώνει απο παντού, κάτι πρέπει να γίνει.

Όταν οι γύρω σου είναι μουντοί, μουγκοί, θλιμένοι κι η απόγνωση που νιώθουν γίνεται θηλιά γύρω σου κι εντός, κάτι πρέπει να γίνει.

Όταν μιλάς τη γλώσσα της λογικής και αυτοί σου απαντούν στη γλώσσα των οικονομικών στατιστικών, δικής τους έμπνευσης, κάτι πρέπει να γίνει.

Όταν σου ζητούν να σωπαίνεις και να φοβάσαι, αλλιώς κινδυνεύει η πατρίς και το έθνος με αφανισμό και χρεωκοπία , κάτι πρέπει να γίνει.


Όταν με το στανιό σου ζητούν να γίνεις σύμμαχος και επαίτης του αυτονόητου, όταν εξασκούν ποικιλόμορφα τη βία και την εξουσία πάνω σου για το καταλάβεις, κάτι πρέπει να γίνει.

Όταν σου ζητούν να κάτσεις μαζί τους στο τραπέζι για να φάτε μαζί τις σάρκες σου, κάτι πρέπει να γίνει.

Όταν η αλήθεια είναι το σκουπίδι, αλλά το ψέμα και η σιωπηρή συναίνεση στο αίσχος, χρυσός, τότε κάτι πρέπει να γίνει.

Όταν ο έρωτας και η σχέσεις δηλητηριάζονται απ' την καθημερινότητα που σου προσφέρουν, στο όνομα της καριέρας και της κοινωνικής, τάχα μου, καταξίωσης, κάτι πρέπει να γίνει.

Όταν τα παιδιά σου δεν μπορούν να σε χαρούν γιατί είσαι πτώμα και συ δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί τα έκανες, κάτι πρέπει να γίνει.


Όταν ο αέρας που υπάρχει δε σου φτάνει και είναι δηλητήριο κάτι πρέπει να γίνει.

Όταν σε προστατεύουν την υγεία σου διαβρώνοντας την ψυχή σου κάτι πρέπει να γίνει.

Όταν σου καταστρέφουν λίγο-λίγο τη συνείδηση και σε αποκοιμίζουν γλυκά με τον φόβο κάτι πρέπει να γίνει.


Κάτι πρέπει να γίνει...πέρα απο εγωισμούς, κόμματα, χρώματα κι αρώματα. Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε και το μόνο που μένει να σωθεί για να βοηθήσει και τα υπόλοιπα είναι η αξιοπρέπειά μας αδέρφια...



Γι' αυτή την αξιοπρέπεια που μ' έφερε σώα και αβλαβή μέχρι εδώ χωρίς να ματαιώσει τα όνειρά μου, χωρίς να δηλητηριάσει την ψυχή και το μυαλό μου, γι' αυτήν θα κατέβω στον δρόμο σήμερα. Για ν' έχουν ελπίδα και τα υπόλοιπα να ζήσουν και ν' αναπνεύσουν ...

Όλοι μαζί στο δρόμο αλληλέγγυοι με την καρδιά να χτυπά στον ίδιο ρυθμό...όσες φορές χρειαστεί και με όποιο κόστος.

Άλλο ποιοί "είμαστε", άλλο τι "έχουμε"...ο,τι "έχουμε" μπορεί να το χάσουμε ανά πάσα στιγμή...αυτό που "είμαστε" όμως το κουβαλάμε μαζί μας και δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει.

"Ρομαντική" με είπες... ε, ναι και λοιπόν τι;; Άλλαξε ποτέ ο κόσμος με νούμερα προς το καλύτερο...;;; Μήπως τον άλλαξε ποτέ η ψυχρή λογική;;;


Φιλιά διαγωνίως.

Όταν προκύπτει ποίηση απ' το πουθενά και τα "χαζά" παιδιά είναι χαρά γεμάτα!!!!

Κυριακή παραμονές επετείου.....μάλλον άνευ εμπνεύσεως και λοιπών φωτισμών επανέρχομαι εδώ για να γράψω.

Μια μέρα πριν κλείσουν ακριβώς δύο χρόνια από την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου...πάνε δυο χρόνια και άλλαξαν πολλά τελικά, προς το χειρότερο βέβαια, για τους περισσότερους απο μας.
Ο πάτος του βαρελιού δείχνει τη μεγαλοπρέπεια του ολοφάνερα πια, αν και το βαρέλι μοιάζει να έχει περισσότερους από έναν.
Μετά την κομψή Φοντάνα Ντι Τρέβι και το το "Πηγάδι των Ευχών" ήρθε να προστεθεί στην παρέα και το "Πρόστυχο Βαρέλι" με τους πολλούς πάτους και τις ποικίλες εκπλήξεις που δεν σ' αφήνουνε να πλήξεις.

"Σημεία των καιρών" και σημάδια των ανθρώπων...




Δεν έχω και πολύ διάθεση για να γράψω, επομένως συγχωρήστε μου-αν μπορείτε- το σουρεάλ ύφος...έχουν μαζευτεί πολλά και διάφορα εντός και είναι άτακτα τα σιχαμένα! Δεν κάθονται σ' ένα μέρος, φρόνιμα, να τα βάλεις στη σειρά. Σαν παιδική χαρά νιώθω, αφού παιδιά μου είναι οι σκέψεις μου και όσα αυτές προκαλούν, άτακτα παιδιά όμως και κάπως ζαβολιάρικα...απαιτητικά και πεισματάρικα!
Αλωνίζουν τρέχοντας πέρα-δώθε, κάνουν λογοπαίγνια, παραποιούν τις λέξεις και δε μαζεύονται με τίποτα!

Υπομονή λες...θα περάσει και παρακολουθείς το μπάχαλο μέσα σου...ενω παρατηρείς πως επεκτείνεται εξω και γύρω απο σένα, κάπως έτσι...

Σ' αυτή την κατάσταση με βρήκε το Κατερινάκι πριν δυο μέρες, όταν ήρθε σπίτι. Βέβαια με την Κατερίνα και τη Νικολέτα ποιος δίνει σημασία στα "παλιόπαιδα", αφού έχουμε καταλυτική επίδραση η μία πάνω στην άλλη , με αποτέλεσμα στο τέλος -και παρά το σοβαρό ορισμένων καταστάσεων- να κλαίμε απ' τα γέλια!

Ομολογουμένως, συνδυάσαμε δουλειά και διασκέδαση εκείνη τη βραδιά, ε , και η δουλειά διασκεδαστική ήταν εξ αρχής, αφού αφορούσε τη μουσική,τα τραγούδια δηλαδή, ιστορίες για τα τραγούδια, πληροφορίες και όλα τα σχετικά.

Κάποια στιγμή, λοιπόν, το βράδυ της Παρασκευής, περασμένα μεσάνυχτα, αρχίσαμε να ακούμε τραγούδια απο τον δίσκο του Κώστα Χατζή και συγκεκριμένα απο το live στον "Ορφέα" και να σχολιάζουμε πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, όταν ξαφνικά κολλήσαμε και οι δυο με τους τίτλους των
τραγουδιών!!!



Τα τραγούδια είναι mp3, περασμένα στον υπολογιστή και παρακολουθώντας τη σειρά με την οποία έχουν καταχωρηθεί -η οποία είναι τυχαία και δεν ακολουθεί εκείνη του δίσκου- συνειδητοποιήσαμε πως, αν διάβαζες από την αρχή, απ' τον πρώτο τίτλο δηλαδή μέχρι και τον τελευταίο τα τραγούδια, έβγαινε νόημα και προέκυπτε κάτι λογοτεχνικό, που θα μπορούσες να το πεις ποίημα, εστω και κάπως σουρεαλιστικό, κάπως αυτόματο!

Ιδού λοιπόν τι προέκυψε όταν επεξεργαστήκαμε με την Κατερίνα τους τίτλους, ως προς την στίξη και την μορφοποίηση ξεκινώντας απ' την αρχή χωρίς ν' αλλάξουμε σειρά..:

Αν ερχόσουν...

Αντιγράφω απ' τ' αεροπλάνο,
δεν είναι που δεν σ' αγαπώ, δεν θέλω γράμμα...!
Έγω λατρευω την ειρήνη,
είδα πολλά σ' αυτή τη γη...
Είμαι ενας μουσικός, είμαι ενας άνθρωπος απλός..
Έχω μια χειροβομβίδα, για περάστε!!!
Γιατί...η φυγή, η γαλαρία, η κυρια με το σκυλάκι...
η Μαργαρίτα, η πλατεία, η τηλεόραση...ύστερη κραυγή και σήμερα!
Ξεχασέ με και προχώρα μέσα στο τρελοκομείο!
Μη μιλάς...
Μη ζητάς...
Μη μας περιφρονάς..
Μονολογούμε...νανούρισμα...
Να χαν όλοι οι άνθρωποι μιαν αγάπη όπως εγω!
Ο Γιωρίκας κι ο Κωστίκας, ο κύριος "Κανείς",
ο Μάριος...
Όλη η ζωή είναι υπόθεση χαμόγελο...
πάλι ύπνος δε με πιάνει..
Πάρε ενα κοχύλι απ' το Αιγαίο,
πες πως ήμουν λουλουδι τ' ουρανού...
Προσπαθώ Ραμόνα...σκέφτηκα τα σφάλματα καρδούλα μου...
Το γυφτάκι,
το μίσος,
το ταμ-ταμ...
Τωρα θέλω-τρέμω-χαμογελαστές φάτσες!
....χάσαμε....
...ζητείται φίλος....



Το "ποίημα" που προέκυψε δεν ξέρω αν έχει κάτι να σας πει, εμείς πάντως γελάσαμε με την ψυχή μας!!! Κι οχι μόνο γελάσαμε, αλλά απαγγείλαμε και Χυτήρη πάνω στο τσακίρ κέφι συγκρίνοντας την "ποίηση" των τίτλων με τη δική του!!!
Αφού λοιπόν βρήκαμε ενδιαφέρον το παιχνίδι, σκεφτήκαμε να πάρει κι άλλον δίσκο η μπάλα! Ο αξιαγάπητος Κώστας Χατζής είχε την τιμητική του και συνεχίσαμε με την "Μουσική Ιεροσυλία".

Με τον ίδιο τρόπο, δείτε τι προέκυψε:

Αν ζήλεψες το φως, ας πιούμε μαζί
δως μου το πιο γλυκό φιλί-φωτιά και πάγος-
γυναίκα, μάνα κι αδερφή...νύχτωσα...
Ο sole mio...πόση απονιά!!!
Πόσο σε θέλω απόψε...σαν την Κάρμεν...!

Τι κι αν χαθείς....

Όπως καταλαβαίνετε μας πήρε ώρα να συνέλθουμε απο την έκλπηξη της ανακάλυψης- και την παιδικότητα που μας έπιασε- αλλά και απ' τα γέλια, που ήταν αναμενόμενα φυσικά στην προσπάθειά μας να μορφοποιήσουμε τους τίτλους σε ποίημα, χωρίς όμως ν' αλλάξουμε τη σειρά καταχώρησης των τίτλων απο το φάκελο του αρχείου που βρίσκονταν!
Βέβαια της συγγραφέως απο δω την επομένη της βγήκε ξινό το γέλιο, αλλά δε βαριέσαι...είναι όπως με το ρητό για την περιέργεια...η περιέργεια, δηλαδή, μπορεί να σκότωσε τη γάτα, αλλά τουλάχιστον πήγε ευχαριστημένη!

Η ανάρτηση αφιερώνεται στην Νικολέτα Τσουραμάνη που έχει σήμερα τα γενέθλιά της, με όλη μας την αγάπη και την...ποιητική (γκουχ, γκουχ) διάθεση!!!!
:-)

[ Download ]

[ Download ]

Πάει καιρός...

Πάει καιρός που κανείς από μας δεν πέρασε από δω...σχεδόν δυο μήνες. Κάτι το καινούργιο κοσκινάκι μας,το face book δηλαδή, κάτι ο χρόνος που δεν περισσεύει, πιάσαμε χορτάρια και αράχνες εδώ, ενώ γύρω μας συντελούνται ιστορικές αλλαγές, που κάθε άλλο, παρά για το καλό μας είναι.

Καιρός να ξαναρχίσουμε όμως...τι λέτε και σεις;

Ας γίνει, λοιπόν, η αρχή σήμερα, λίγο πριν φύγει ο ζεστός Νοέμβρης του 2010 και σας δίνω το λόγο μου πως θα μας διαβάζετε συχνά και από δω...καλύτερη αρχή από το ποίημα του συναδέλφου μας στο Κόκκινο Μανόλη Πολέντα με τον τίτλο "Ας Λήξουν" δεν βρίσκω...κι αυτό γιατί θεωρώ πως αυτό το ποίημα εκφράζει τις σκέψεις και το συναίσθημα πολλών απο μας, πέρα απ' τα υπόλοιπα στοιχεία που διαθέτει. Είναι πολλά αυτά που πρέπει να λήξουν, είναι πολλά αυτά που πρέπει να γίνουν για να μπορέσουμε να ελπίζουμε ξανά χωρίς τον φόβο και την ήττα.

Γιατί κάθε λήξη γεννάει μια καινούργια αρχή που οφείλει να είναι καλύτερη απ' την προηγούμενη.

Καλό βράδυ σε όλους...
Φιλιά διαγωνίως

Το Πολιτικό τραγούδι στο Κόκκινο

Απο την εκδήλωση του 105.5 στο Κόκκινο χτές 22/09...στον Ιανό

"Υπάρχει πολιτικό τραγούδι σήμερα; Κι αν ναι, ποιοί είναι οι εκφραστές του;"

Η Δανάη Παναγιωτοπούλου ήταν μια απο τους καλεσμένους που μίλησαν για το πολιτικό τραγούδι.

Προσωπική μου άποψη είναι πως αυτά τα λόγια χτές χάραζαν σαν γυαλί,αλλά με τόσο συναίσθημα κι αλήθεια...μια αλήθεια που δεν κρύβεται, αλλά αποφεύγουμε ν' αντικρύσουμε...κι ενα συναίσθημα που το ευνουχίζουμε καθημερινά μέσα μας προκειμένου "ν' αντέχουμε"!

Ξέρω...οχι όλοι αλλά...

Θα επανέλθω με φωτό και κάποια λόγια ακόμα...μπείτε και εδω για να δείτε και την άποψη ενός ακροατή για το θέμα..

Υποτίθεται πως δουλευω τωρα...θα επανέλθω όταν μείνω λίγο ήσυχη και χαλαρή να στολίσω λίγο την βιαστική αυτή ανάρτηση και να σας πω και για τους άλλους καλλιτέχνες που συμμετείχαν...


Το πολιτικό τραγούδι σήμερα

Το τραγούδι έχει πολλές ιδιότητες που το καθιστούν επικίνδυνο. Είναι από τα πρώτα πράγματα που μπορεί ένα βρέφος να αντιληφθεί και από τα τελευταία που σβήνονται από τη δυνατότητα του ανθρώπου ακόμα κι αν έχει υποστεί βαρύ εγκεφαλικό. Ένα τραγούδι μπαίνει στη μνήμη μας και στο στόμα μας ακόμα κι αν δεν μας αρέσει ή δεν μας εκφράζει, γι’ αυτό και είναι τόσο διαδεδομένη η τεχνική της πλύσης εγκεφάλου όταν η αγορά θέλει να επιβάλει έναν άνθρωπο ή έναν τρόπο σκέψης, γι’ αυτό οι διαφημιστές χρησιμοποιούν κατά κόρον τραγούδια.

Το τραγούδι είναι ένα από τα στοιχεία που χτίζουν τον κοινό τόπο μεταξύ των ανθρώπων, αποτελεί σημείο αναφοράς, σμίγει παρέες και διευκολύνει την επικοινωνία - η εφηβεία του καθενός μας είναι ικανή απόδειξη για του λόγου το αληθές.
Όταν παραδεχόμαστε το Σαββόπουλο που λέει ότι στην Ελλάδα οι παρέες γράφουν ιστορία, πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας και την άλλη όψη αυτού του νομίσματος, ότι η Ελλάδα είναι μια ατέλειωτη παράγκα. Εννιά στις δέκα φορές πάνω από κάποια μικρή ή μεγάλη παράγκα κυμματίζει μια σημαία κομματική.

Όπως όλα τα πράγματα στη μεταπολίτευση, το τραγούδι – και δη το αναγνωρισμένο πολιτικό τραγούδι – ήταν μοιραίο να κομματικοποιηθεί. Στην κομματικοποίηση οφείλουμε ότι αυτό το κομμάτι της ιστορίας του τόπου διασώθηκε και δεν εξαφανίστηκε από τους νικητές εκείνης της σύγκρουσης, αλλά δυστυχώς διασώθηκε ως περιγραφή και όχι ως αίτημα ενεργό.
Σε αυτό συμμετείχαν όλοι οι κρίκοι της αλυσίδας που δένει έναν δίσκο με τον αποδέκτη του, γιατί ήταν πολλοί αυτοί που μέτρησαν και μετρούν την πυραμίδα ενός κόμματος – τα «μέλη και τους φίλους», είναι κόσμιο να λέμε σήμερα – ως αγοραστική δύναμη, και ήταν πολλοί αυτοί που για να δώσουν βήμα ζητούσαν κομματική ταυτότητα.
Ο Νικόλας Άσιμος είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ο λόγος του, παρότι συγκροτημένος, καίριος και με εξαιρετική αίσθηση του επείγοντος, ήταν εξορισμένος από όλα τα στοιχειωδώς έως και σφιχτά οργανωμένα σύνολα, τολμώ να πω ακόμα και μετά θάνατον – γιατί το να λειαίνεις τις αιχμές και να τοποθετείς ένα πρόσωπο στο χώρο του γραφικού και του αλλοπρόσαλλου είναι μια άλλη μορφή αποκλεισμού.

Σήμερα όμως όλα επιτρέπονται. Μέχρι το πολύ πρόσφατο σοκ ζούσαμε στην εποχή του ό,τι νά ‘ναι. Και λίγο έως πολύ τα είδαμε και όλα. Ξέρω ότι δεν είναι πολλοί αυτοί που μοιράζονται την αντίληψη ότι το έργο πρέπει να είναι συνεκτικό με το βίο του καλλιτέχνη, αλλά εγώ αδυνατώ να καταλάβω πώς γίνεται να φορέσει κανείς τη μάσκα του επαναστάτη με ή χωρίς αιτία και να καλεί τους ακροατές του να πολιτικοποιηθούν μέσα από μονοπώλια, για να μην πω καρτέλ.
Γιατί το πολιτικό τραγούδι αυτό καλείται να κάνει: να προκαλέσει την πολιτικοποίηση. Σε ένα γραπτό της Ulrike Meinhof βρήκα έναν ακριβή, νομίζω, ορισμό, για την πολιτικοποίηση. Πολιτικοποίηση σημαίνει να αποσαφηνιστούν οι σχέσεις εξουσίας, οι σχέσεις ιδιοκτησίας, οι σχέσεις βίας, γράφει η Meinhof το ’67.

Ο επιχειρησιακός βραχίονας της σύγχρονης εξουσίας είναι το θέαμα – το θέαμα συσκοτίζει το νου και εξοικειώνει τους ανθρώπους με το αδιανόητο. Επίσης αναπόδραστα εκμαυλίζει, διαφθείρει και τελικά προσεταιρίζεται αυτούς που ζουν μέσα του ή δίπλα του. Λένε ότι η αισθητική του σήμερα είναι η ηθική του αύριο, και η σημερινή ηθική – η απόλυτη θεοποίηση της επικερδούς ανοησίας – δικαιολογείται απόλυτα από τις δεκαετίες που μας έφεραν μέχρι εδώ. Η σοσιαλιστική πολιτική για τον πολιτισμό από το ’85 και μετά προετοίμασε το έδαφος για τη σημερινή αμηχανία απέναντι στη χούντα που εδώ και κάποιους μήνες ζούμε.

Το πολιτικό τραγούδι σήμερα δεν μπορεί να αγγίξει τον επιτηδευμένα πολύπλοκο μηχανισμό της εξουσίας αν δεν χτυπήσει το θέαμα, αν δεν συγκρουστεί ευθέως και δεδηλωμένα με τη λογική του θεάματος, που δεν εισβάλει μόνο στον τρόπο παρουσίασης ενός έργου ή ενός καλλιτέχνη, προσβάλλει σαν ιός και το ίδιο το έργο από την ώρα της αποτύπωσης, αν όχι και της σύλληψής του. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πολιτικοί και οι εντεταλμένοι δημοσιογράφοι μιλούν απελπιστικά συχνά με όρους συναισθήματος, αποποιούμενοι ουσιαστικά την τεράστια ευθύνη των πράξεων και των επιλογών τους. Έχουμε εξοικειωθεί με αυτή τη θολή γλώσσα που εκθειάζει τον αυτισμό μέσα από χιλιάδες τραγούδια.

Ο Τάσος Λιγνάδης είχε πει κάπου ότι η πολιτιστική καταπίεση προετοιμάζει την πολιτική, κάτι που σήμερα εύκολα το αναγνωρίζουμε. Η χρονική σύμπτωση του συνθήματος «Τσοβόλα δώσ’ τα όλα» με το σλόγκαν του σκυλάδικου «Γκρέμισ’ τα γκρέμισ’ τα όλα πια» προοικονομεί δεκάδες χιλιάδες κόσμο έξω απ’ τη Βουλή να φωνάζει «Κλέφτες, κλέφτες».

Οι πολυεθνικές ήταν μέχρι πρόσφατα παντοδύναμες στο χώρο της δισκογραφίας, και σταδιακά κατέλαβαν και το ραδιοφωνικό τοπίο. Έτσι σήμερα, αν θέλουμε να μιλήσουμε για τα απολυταρχικό καθεστώς που μας κυβερνά, καταφεύγουμε σε τραγούδια ηλικίας είκοσι έως και πενήντα χρόνων. Αυτό αποδεικνύει τόσο την παντοδυναμία του θεάματος όσο και την υποταγή των φορέων του πολιτισμού στο χρήμα και στην εκάστοτε καρέκλα.

Η επικινδυνότητα του τραγουδιού οφείλεται και σε μια άλλη ιδιότητά του. Το τραγούδι συγκροτεί τη μνήμη, τη συντηρεί και καθιστά εύκολη την πρόσβαση σε αυτήν. Μιλάω τόσο για την προσωπική όσο και για τη συλλογική μνήμη. Η σύγχρονη εξουσία μας θέλει χρυσόψαρα, θέλει διαδρομές βίου χωρίς συγκρότηση και άρα ανθρώπους ευκυβέρνητους, θέλει κοινωνίες χωρίς εσωτερική συνοχή και άρα εύκολους αντιπάλους για τους φανερούς και αφανείς μηχανισμούς καταστολής.

Το τραγούδι που σήμερα διατηρεί την επικινδυνότητά του, που είναι φορέας ανατρεπτικών ιδεών και ανατρεπτικών πράξεων, δε μιλάει πια τη γλώσσα του ΕΚΚΕ, ούτε την αργκό του μπάχαλου. Είναι αυτό που μποϊκοτάρει την εικόνα και τη λογική της, είναι αυτό που διαλύει ψηφίδα-ψηφίδα τους κατεστημένους μύθους και τις κατεστημένες ταυτότητες και ανοίγει το φάσμα επιλογής βίου, διεκδικώντας όχι την ανοχή και το δικαίωμα στο εναλλακτικό, αλλά έναν χώρο και ένα δίκαιο για τον άνθρωπο που δεν ζει κατ’ εικόνα και κατ’ ομοίωση του λογότυπου – που δεν προσπαθεί με νύχια και με δόντια να είναι πάντα νέος, εντυπωσιακός, μονοδιάστατος, ευέλικτος – στην οσφυϊκή χώρα, κατά κύριο λόγο – και πολλά υποσχόμενος.

Θα πρέπει όμως να χτίσουμε από την αρχή με τα χέρια μας και τις δομές που θα μπορούν να το διαμεσολαβήσουν, γιατί οι υπάρχουσες είναι στην πλειονότητά τους αλωμένες.
Ο Walter Benjamin λέει ότι έργο της τέχνης είναι να δημιουργήσει μια ζήτηση που η εποχή δεν είναι ακόμα σε θέση να εκπληρώσει
.
Αν λοιπόν η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, η τέχνη οφείλει να διευρύνει το πεδίο του εφικτού. Σήμερα η ευκαιρία είναι μοναδική για τέτοιου είδους εγχειρήματα, γιατί βρισκόμαστε σε ένα ιδιότυπο κενό εξουσίας. Όταν ένας εκπρόσωπος ενός συνδικάτου τολμάει να πει στον κάθε Καψή ότι μιλάει σαν κυβερνητικός εκπρόσωπος, αυτό σημαίνει ότι τα υπάρχοντα εργαλεία χειραγώγησης, ειδικά μετά από τον αθηναϊκό Δεκέμβρη του 2008, έχουν γίνει ευανάγνωστα και εν πολλοίς αναποτελεσματικά.



Δανάη Παναγιωτοπούλου-τραγουδοποιός

Το φως του Σεπτέμβρη ....

Τέλος εποχής...το φως του Σεπτεμβρίου το δηλώνει ξεκάθαρα . Ενα φως που φιλτράρεται κάπως περίεργα στην ατμόσφαιρα και φτάνει έξω απ' το παράθυρο λίγο πιο κίτρινο απο το φως του καλοκαιριού,σαν μια φωτογραφία που κιτρινίζει στο χρόνο.

Απο παιδί υπέφερα σ' αυτό το φως του Σεπτέμβρη...ενα φως που σήμαινε το τέλος των διακοπών, την έναρξη του σχολείου και την επιστροφή μου στη μελαγχολία.

Κίτρινο φως πάνω στο εκτυφλωτικό λευκό του ασβέστη μέσα στα δρομάκια του χωριού, κίτρινο φως κι ενα σωρό βιβλία της κανούργιας τάξης ανοιγμένα στα σκαλοπάτια, πριν φτάσω στο σπίτι να τα ξεφυλλίζω, κίτρινο φως και τα λίγα καινούργια σχολικά είδη να δοκιμάζονται σε "πρόβα τζενεράλε" στα σκαλοπάτια της αυλής πριν ριχτούν με τα μούτρα στις... "παραστάσεις" της νέας χρονιάς, με πρωταγωνιστή τον... παλιό δάσκαλο που δεν αντέχει τον εαυτό του και την πληρώνουν οι μαθητές του ποικιλοτρόπως.

Έχουν περάσει δεκαετίες απο τότε και το φως του Σεπτέμβρη δεν άλλαξε ποτέ...ωστόσο τα συναισθήματα που φωτίζει αυτό το ιδιότροπο φως μετακινήθηκαν μέσα στα χρόνια όπως οι αμμοθίνες στις παραλίες όταν παραδίνονται στο έλεος του ανέμου...παραμένουν στη θέση τους αλλάζοντας σχήμα, οχι την ουσία της φύσης τους. Παραμένουν χωρίς να περιμένουν...



Κάπως έτσι με βρίσκει τούτος ο Σεπτέμβρης στην Αθήνα...με το φως του ν' αντανακλάται στους γκρίζους τοίχους των πολυκατοικιών και των λεωφόρων τ' απομεσήμερο δηλώνοντας ξανά και ξανά πως ακόμα μια περίοδο έκανε το κύκλο της κι έφτασε στο τέλος της.

Κάθε τέλος εποχής και η αρχή μιας νέας...το βλέπεις στα όνειρά σου, το διαισθάνεσαι, το περιμένεις, ανυπομονείς και φοβάσαι λίγο για ο,τι καινούργιο έρχεται...κυρίως φοβάσαι μην τυχόν και δεν έρθει, μήπως σε προσπεράσει χωρίς να σε αγγίξει, μήπως η έναρξη του καινούργιου σημαίνει πως φεύγεις πάλι γι' αλλού, όπως έκανες κάποιους Σεπτέμβρηδες χρόνια πριν...



Ποιός ξέρει...

19 Σεπτεμβρίου 2010 ημέρα Κυριακή, εν Αθήναις παραμονές αρχής...

Επί ασπαλάθων...

"Επί ασπαλάθων ..."

Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού
πάλι με την άνοιξη.
Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες
το κόκκινο χώμα κι ασπάλαθοι
δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια
και τους κίτρινους ανθούς.
Απόμακρα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας αντηχούν ακόμη ...

Γαλήνη.

- Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;
Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού τ' αυλάκια·
τ' όνομα του κίτρινου θάμνου
δεν άλλαξε από εκείνους τους καιρούς.
Το βράδυ βρήκα την περικοπή:
"Τον έδεσαν χειροπόδαρα" μας λέει
"τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν
τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν
απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους
και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο, κουρέλι".

Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του
ο Παμφύλιος Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος.

31 του Μάρτη 1971

Γιώργος Σεφέρης

Διακοπές με/χωρίς διαφημίσεις....

Χμμμμ...αράχνες πιάσαμε εδώ!!!Που πάει να πει καιρό έχω να γράψω...κακό πράγμα η ανάπαυλα;;;

Μπορεί, μπορεί και οχι...

Πλέον βρίσκομαι στη Νάξο, στο πατρικό/μητρικό μου για τις καλοκαιρινές διακοπές.Δεν θα έλεγα πως περνάω άσχημα, αν και είμαι κάπως ασυνήθιστη στην οικογενειακή συμβίωση, το διασκεδάζω ή τουλάχιστον προσπαθώ:-)

Δεν ήθελα να μου λείψει η επικοινωνία φέτος κι έτσι κουβάλησα το lap top, πήρα κι ενα mobile internet και κατασκήνωσα κάτω απο το αρμυρίκι που είναι μπροστά στο σπίτι. Εντάξει, δεν τεμπελιάζω όλη μέρα, κάνω και καμιά δουλειά οχι μόνο καλοπέραση μη φανταστείτε, αλλά "οχι φανατικά" που θα λεγε κι ενας φίλος.

Ακούω τους τοπικούς ραδιοσταθμούς και φρίττω ή γελάω αναλόγως με την περίπτωση, διαβάζω μετά μανίας τον τοπικό τύπο, σκαλίζω παλιές φωτογραφίες και παλιές πληγές και προσανατολίζομαι στο plan B μπας και κάνω τη ζωή μου και τη ζωή κάποιων απο μας πιο ευχάριστη.

Οχι, πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου δεν είχα ποτέ για ν' αποκτήσω τώρα, αλλά σε μια υπόληψη-όταν δεν είμαστε μαλωμένοι- τον έχω, δεν μπορώ να πω ψέμματα.
Κι έτσι χαρτογραφώ καινούργια τοπία δράσης, μπας κι αλλάξω κάτι προς το καλύτερο, οχι για κανένα άλλο λόγο αλλά γιατί βαριέμαι τα ίδια και τα ίδια και θέλω τα πάντα να κυλούν κι όχι να χορταριάζουν.

Μπορεί και να μαι ..."ψώνιο" τελικά αλλά δε με νοιάζει...μια δόση τη χρειάζεται κανείς, αλλιώς την έχει βάψει!
Καλού-κακού πάντως, έχω μια μεγάλη-πολύ μεγάλη τσάντα-και καθε λίγο και λιγάκι κάνω πρόβες να δω αν το παράκανα:-) Για την ώρα είμαι οκ...ολα στη θέση τους!:-)

a

(Μικρή διακοπή γιατί μόλις εφόρμησε το μικρό Μαριάκι, παιδί πρώτης μου εξαδέρφης κι εχει πολλές πολλές ιδέες να μου πει!!!)

:-)))

Ωραία, αφού καλύψαμε το θέμα "γιατί ενα κουνελάκι δεν μπορεί να ...παντρευτεί ενα γατάκι" συνεχίζουμε :-)

Τελικά τα μικρά παιδιά είναι αποσυντονιστικός παράγοντας, ειδικά όταν το...σόϊ είναι παρατεταγμένο απέναντί σου και σε παρακολουθεί σιωπηλό με την προσμονή στα μάτια και την ατάκα έτοιμη "εναντίον" σου!:-)

Τέλος πάντων...πάμε παρακάτω.

Μαθαίνω τα νέα φίλων και γνωστών απο το facebook , απο τα mail, απ' το τηλέφωνο και πάει λέγοντας...αύριο λέω να συναντηθώ και με τους εδω φίλους για καφέ στη Χώρα,ακόμα δεν το καταφέραμε αφού όλοι δουλεύουν παραπάνω το καλοκαίρι στο νησί...λογικό.



Ο τουρισμός παρουσιάζει κάμψη σε σχέση με πέρυσι και όλοι περιμένουμε να δούμε τι θα φέρει το φθινόπωρο...

Μια ευχή μονάχα και κλείνω εδω, δεν έχω και μεγάλη έμπνευση σήμερα...

Εύχομαι και του χρόνου το καλοκαίρι να είμαστε πάλι όλοι μαζί...εγω και οι δικοί μου, εσείς και οι δικοί σας, αγαπημένα μας πρόσωπα τέλος παντων, αλλά να είμαστε όλοι εδω...παρόντες!

Του χρόνου όλα τα χαμόγελα να ξανασμίξουν...να μην λείπει κανένα!

Αυτό μόνο...στα υπόλοιπα θα βρύμε την άκρη όπως πάντα...

Σας φιλώ

Δροσερές καληνύχτες σε όλους απο μια δροσερή αυγουστιάτικη Νάξο...

"Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι λεύτερος"

Αν είχε κάτι χαρακτηριστικό το Σαββατοκύριακο αυτό ήταν η ησυχία....ησυχία στους δρόμους, ησυχία στα μπαλκόνια, ησυχία στα τηλέφωνα, ησυχία παντού.

Τώρα να φταίει το γεγονός πως είναι Ιούλιος μήνας και όλοι πάνε βόλτες εκτός Αθηνών για μπανάκι ή να ναι τιποτ' άλλο;

Δεν ξέρω...

Πάντως είναι γεγονός πως βράζουμε σε χύτρα ταχύτητος χωρίς βαλβίδα εκτόνωσης πάνω στο καπάκι.
Παρ' ολα αυτά το καπάκι παραμένει ακόμα στη θέση του. Είναι άραγε θέμα χρόνου να τιναχτεί στον αέρα;

Πάλι δεν ξέρω...μόνο να ελπίζω μπορώ. Πως κάτι θα γίνει, κάτι θ' αλλάξει.

Να ελπίζω πως θ' αντιδράσουμε σ' ολο αυτή τη φρίκη που ζούμε τους τελευταίους μήνες, ν' αντιδράσουμε σ' αυτή την λεηλασία της ζωής μας που γίνεται με πρόσχημα την ίδια μας τη ζωή;

Έφτασα να σιχαίνομαι τη χρήση του ρήματος "ελπίζω" και τα παράγωγά του, γιατί μοιάζει σαν να είναι η ελπίδα πλέον ενα πρόσωπο , μια οντότητα, που περιμένουμε να κάνει αυτά που δεν κάνουμε εμείς. Τη φορτώνουμε με τις παραγγελιές μας και περιμένουμε να τις πραγματοποιήσει.

Εν τω μεταξύ η κατάσταση γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη για όλους και όσο δυσκολεύει, τόσο περιμένουμε να κάνει κάτι η ελπίδα.



Σήμερα διάβασα τις εφημερίδες στο γραφείο κι όχι στο μπαλκόνι, όπως συνηθίζω να κάνω τις Κυριακές του καλοκαιριού.

Χαριτολογώντας, είπα πως το έκανα αυτό γιατί είναι λίγο επικίνδυνα τα μπαλκόνια αυτές τις μέρες, όταν διαβάζεις εφημερίδες...τόσο για μένα, όσο και για τους περαστικούς που περνούν απο κάτω.

"Το καλό απ' το κακό απέχει ενα γράμμα" λέει ο τίτλος ενός δίσκου, δεν θυμάμαι τον καλλιτέχνη αυτή τη στιγμή. Πολύ θέλει ν' αρχίσει κανείς, διαβάζοντας, να παριστάνει την Κομανέντσι πάνω στο κάγκελο;

Για μένα θέλει πολύ, είναι η αλήθεια, αλλά δεν μπορώ να πω μετά βεβαιότητος, πως δεν θα φύγει και καμιά γλάστρα απ' το μπαλκόνι και τότε, αλλοίμονο στον διαβάτη που περνάει απο κάτω!

Είπαμε..."το καλό απ' το κακό απέχει ενα γράμμα"...λέτε γι' αυτό να έχει τόση ησυχία αυτό το Σαββατοκύριακο; Γι' αυτό δεν κάθεται κανείς στα μπαλκόνια;

Απ' την άλλη βέβαια, αν θυμηθούμε και την Γεωργία Βασιλειάδου στην ταινία "Η θεία απο το Σικάγο", μπορεί αυτός ο τρόπος να είναι και...μοιραίος για κείνον που πετάει τη γλάστρα :-)

Οπότε καλύτερα να το ξανασκεφτώ και ν' αφήσω ήσυχες τις γλάστρες να τις περιεργάζεται το Στιφάδο :-)



Πλησιάζουν και οι καλοκαιρινές διακοπές σιγά-σιγά. Πράγμα που σημαίνει θάλασσα, φίλοι, ξεκούραση και ηρεμία.
Οχι, δεν ελπίζω να περάσω καλά...θα φροντίσω να περάσω καλά, να μαζέψω δυνάμεις που θα μου χρειαστούν ποικιλοτρόπως όταν θα επιστρέψω.

Θα τα λέμε στις διακοπές..κι απο δω κι απ' το facebook.

Φέτος θα κάνω αυτό που σιχαίνομαι...θα πάρω μαζί μου notebook κι ας με χώσουν μερικοί-μερικοί για καμιά δουλειά σε καιρό διακοπών. Θα το χρειαστώ για καλό σκοπό.

Διάολε, δεν γίνεται να κάθομαι με σταυρωμένα τα χέρια και να περιμένω την ελπίδα να κάνει κάτι για μένα...όσο ζω, θα δρώ , αν δεν υπάρχει το δεύτερο δεν υπάρχει το πρώτο, αλλιώς καλύτερα να σκάσω.



Επιβάλλεται να βρούμε λύσεις ωραίες, αν θέλουμε να χωρέσουμε σ' αυτήν την πατρίδα και να μην την αφήσουμε έρμαιο στα νύχια τους με τρόπαιο όλους εμάς.
Και η λύση δυστυχώς δεν θα μας έρθει σερβιρισμένη στο πιάτο, ξεκοκαλισμένη ήδη απ' αυτούς που θα μας τη σερβίρουν.

Τόσα χρόνια το ίδιο παραμύθι -με την ελπίδα να παίζει το γνωστό της ρόλο- και φτάσαμε εδω που φτάσαμε.

Κάτι πρέπει να γίνει λοιπόν...ε, ας δούμε στην πράξη τι μπορεί να είναι αυτό.



Κι επειδή οι καιροί είναι πονηροί, η λύση για μένα δεν είναι ν' αρχίσω να κοπανάω κεφάλια.

Οχι αδέρφια, καμία σχέση.

Δεν είμαι φαν της θεωρίας αυτής, δε δίνει λύσεις, το αντίθετο μάλιστα, βοηθάει να γίνεται η κοινωνία όλο και πιο φοβισμένη, όλο και πιο συντηριτική.
Συντηρεί και αγριεύει ενα ήδη αγριεμένο καθεστώς ενάντια σε όλους μας, ενάντια στα δικαιώματά μας.

Ας κοιτάξουμε τι μπορούμε να κάνουμε με τη γη, την καλλιέργεια της, το ραδιόφωνο, τη μουσική κι όλα τα όμορφα που μπορεί να προσφέρει η φύση και οι άνθρωποι που θέλουν ν' ασχοληθούν μαζί της και να βοηθήσουν.

Απλό και δύσκολο ταυτόχρονα.

Εδώ είμαστε και θα δούμε.... άλλωστε όπως λέει κι εκείνος ο σοφός, ο Καζντζάκης "Ό,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ότι δεν ποθήσαμε αρκετά".

Τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε να συμβεί.

Κέρδος είναι κι αυτό.

Οι εφημερίδες, τα σενάρια και η...αδιάκριτη Δευτέρα...

Κυριακή βράδυ...με την ανάσα της Δευτέρας να μου γαργαλάει ενοχλητικά τον αυχένα.
Η..."παρουσία" της Δευτέρας την Κυριακή το βράδυ μου θυμίζει κάποιους καθηγητές στο Λύκειο που είχαν την τάση να στέκονται απο πάνω σου και να κοιτάνε το γραπτό σου την ώρα που έγραφες διαγώνισμα.

Θύμωνα τόσο πολύ μ' αυτή τους την συνήθεια, που αν τύχαινε να... στρατοπεδεύσουν δίπλα μου έριχνα τον...φουντωμένο θάμνο που είχα για μαλλιά πάνω απ' το γραπτό για να μην το βλέπουν.Τώρα που ο θάμνος είναι επιμελώς φροντισμένος και δεν έχω τι να ρίξω στο γραπτό, ρίχνω καμιά βρισιά-"την τύχη μου μέσα" κλπ-και προσποιούμαι την άνετη.



Χθές Σάββατο η μέρα ήταν αφιερωμένη στο μουντιάλ, σήμερα στις εφημερίδες. Εφημερίδες και καφές στην πλατεία της γειτονιάς κατά τις 10 το πρωί μόνο εγω και κάτι..."ξεπεταγμένα" παππούδια καθόμασταν στην καφετέρια. Οι παππούδες δεν διάβαζαν εφημερίδα, ανέλυαν όμως με λεπτομέρειες όποια κοπέλα τύχαινε να περνάει εκείνη τη στιγμή απ' τη μικρή πλατεία.


Ο χαιρετισμός "καλώς την κοιλίτσα" δε μου φάνηκε και πολύ κομψός όπως ειπώθηκε και τον ανταπέδωσα με ενα μεγαλοπρεπές "γκααααααπ!!!" των εφημερίδων πάνω στο τραπέζι συνοδευόμενο απο ενα βλέμμα του στυλ "παππού μαζέψου!" το οποίο ήταν,καθως φάνηκε, τόσο πειστικό, που έγινε αμέσως ησυχία.
Σχεδόν πήγα να βάλω τα γέλια!
Δεν συνηθίζω ν' αντιδρώ σε τέτοιες προκλήσεις, δε δίνω σημασία, αλλά μερικές φορές μου είναι αδύνατον, ειδικά όταν η χροιά και ο τόνος της ατάκας έχει κάτι το εξαιρετικά γλοιώδες.

Κατά τη μια το μεσημέρι επιστροφή στο σπίτι, μαγειρική και ξανά μανά εφημερίδες...έβλεπα απέναντι τον εαυτό μου να κάνει σιωπηλό χαρακίρι διαβάζoντάς τες, αλλά δεν έδωσα σημασία ούτε σ΄αυτό.Μετά άραξα κι άρχισα να κάνω σενάρια στι μυαλό μου,η αγαπημένη μου απασχόληση εδω και κάτι μήνες.

Σενάρια γενικά, σενάρια ειδικά, σενάρια να φάν κι οι κότες.

Κάπως έτσι με βρήκε το βραδάκι, είδα στις 8 το δελτίο ειδήσεων, ελάχιστα, μόνο πέντε λεπτά και αναρωτήθηκα τί είναι πιο σοβαρό σε περιεχόμενο, το δελτίο και οι ειδήσεις όπως τις παρουσιάζουν ή το τηλεπαιχνίδι που προηγούνταν των ειδήσεων...


Η τηλεφωνική επικοινωνία μ' εναν φίλο που είχα, μάλλον αύξησε τον ήδη υπάρχοντα προβληματισμό μου-και τον δικό του- αλλά καταλήξαμε πως δεν πειράζει και τόσο.

Συζητήσαμε για διάφορα θέματα-για δουλειές, για την κοινωνική καταξίωση όπως αυτή επιβάλλεται στις μέρες μας, δηλαδή πόσα έχεις στην τσέπη - κι οχι τι έχεις μέσα σου-, πόση...αναγνωρισιμότητα έχεις, πότε τσιμπάει ο/η απέναντι- σύμφωνα με τις σημερινές κοινωνικές επιταγές πάντα-,γκρινιάξαμε, γελάσαμε ....το συμπέρασμα είναι πως οι καιροί δεν ήταν ποτέ δύσκολοι για τους πρίγκιπες, παρά μόνο για τους αλήτες...ενδεχομένως να υπάρχουν και πρίγκιπες-αλήτες-ισχύει και στο θηλυκό αυτό-, αλλά μάλλον είναι είδος υπό εξαφάνιση :-)

Τώρα, αλλιώς το σκεφτόμουν αυτό το post κι αλλιώς μου βγήκε, λόγω έλλειψης συγκέντρωσης μάλλον....είναι κι αυτή η ....Τσαγκαροδευτέρα πίσω μου, που σηκώνεται στις μύτες των ποδιών της και θέλει να δει τι γράφω...δεν θα της κάνω το χατήρι όμως!
Θα τελειώσω την ανάρτηση εδώ και μια μέρα που θα λείπει -η Τρίτη και η Πέμπτη, ας πούμε, δεν είναι τόσο αδιάκριτες- θα συνεχίσω την ανάρτηση επιχειρώντας να ολοκληρώσω τις σκέψεις μου για τους πρίγκιπες-αλήτες και τους ρομαντικούς επαναστάτες γενικότερα.

Μπορεί και να μην την ολοκληρώσω ποτέ βέβαια, αλλά δε νομίζω πως θα πειράξει κανέναν αυτό :-)

Έχετε γειά προς το παρόν...αύριο λίγο μετα τις έξι, παρέα με το άλλο Θηρίο στον αέρα της πόλης....

Φιλιά διαγωνίως (πάντα!)

30 και σήμερα...

Δύσκολο πράγμα η αναμονή.

Ακόμα πιο δύσκολη, η αναμονή που κρύβει μέσα της μια υποψία ελπίδας που ξεφυτρώνει στα καλά καθούμενα-τάχα μου τάχα μου για να σε γλυκάνει- και στο τέλος καταλήγει σκέτο δηλητήριο .
Ξυπνάς και κοιμάσαι μ' αυτήν την αίσθηση και στο τέλος ανακαλύπτεις, πως πέρασαν μήνες κι ακόμα στην αναμονή βρίσκεσαι.

Κι ένω η -γνωστή- ελπίδα δεν θέλει να σ' αφήσει ήσυχη, στο τέλος σ' εγκαταλείπει η διάθεση για αναμονή.

Το παιχνιδάκι συνεχίζεται....αρχίζεις να σκέφτεσαι, τι έκανες σωστά, τι δεν έκανες, τι έπρεπε ακόμα να κάνεις,αναρωτιέσαι, "ρε μήπως κάποιος με δουλεύει" και μετά ...λωτός, οχι η στάση, αλλά το φυτό.

Και οι μήνες περνάνε...


Οπότε, ας αλλάξουμε το μενού αναμονής-ελπίδας(πίστεως και αγάπης, προσέλθετε) κι ας εντάξουμε ενα νέο πιάτο στον κατάλογο.

Προθεσμία.

Τέλος Ιουλίου ή αλλιώς 30 και σήμερα.

Αν μέχρι τότε δεν αλλάξει κάτι, θ' αλλάξω εστιατόριο.

Εκτός απ' την υπομονή οφείλει να έχει και η αναμονή τα όριά της.

Υ.Γ

Καλό μήνα αδέρφια, με αναμονή ή χωρίς...:-)

Φιλιά διαγωνίως

Τσανακλίδου Τάνια - Μαμά γερνάω

Που είχαμε μείνει;;;

Βράδυ Σαββάτου...

Παρέα με το Στιφάδο κάθομαι στο σπίτι ακούω μουσική, μπαινοβγαίνω στο Facebook, διαβάζω, κάνω την απαραίτητη φασίνα,μαγειρεύω, τρομοκρατούμαι στη σκέψη της Δευτέρας και προσπαθώ να μην την σκέφτομαι, απλώνω ρούχα, μαζεύω ρούχα-πάντα με μουσική-και συνειδητοποιώ πως δεν μιλάω καθόλου.

Ανθρώπινη φωνή δεν ακούγεται στο σπίτι, εκτός κι αν απευθυνθώ στο Στιφάδο, αλλά κι αυτό με τόση ζέστη και τόση μουσική, κάθεται ήσυχο στο πάτωμα, κοντά στον ανεμιστήρα ή δίπλα σε μένα, ενώ που και που, όταν φεύγει, το βλέπω να σέρνει ενα παλιό μου φόρεμα, που του το έχω αφήσει επίτηδες, πάνω στο πάτωμα και να παίζει μαζί του.

Πολλή η ζέστη την εβδομάδα που πέρασε...καλοκαίρι είναι ας μην διαμαρτύρομαι. Οχι πως διαμαρτυρήθηκα και έντονα δηλαδή, να έτσι, για τους τύπους μονάχα. Εθιμοτυπικά θα έλεγα πιο σωστά.

Ραδιόφωνο το πρωί, μετά δουλειά, ελάχιστος ύπνος, ανάγνωση ηλεκτρονικών περιοδικών, εφημερίδων και πάμε πάλι απ' την αρχή.



Το προηγούμενο Σάββατο παρακολούθησα τη 2η μέρα του Kosmos Festival και την Τετάρτη τη Monika στο Λυκαβηττό. Όμορφα...και οι δυο βραδιές είχαν την ιδιαιτερότητά τους, δεν μπορώ να πω. Ειδικά η Τετάρτη που την επόμενη ήταν εργάσιμη θα την έλεγα και...special! :-)



Πολύς ο κόσμος , στον Λυκαβηττό κυρίως, ωραία και η Monika. Ακόμα κι αν δεν είσαι φαν, δεν μπορείς να μην αναγνωρίσεις το ταλέντο της και την καλλιτεχνική της ωριμότητα σε σχέση με την ηλικία της.

Παρ' όλα αυτά και με την αβεβαιότητα που υπάρχει στα εργασιακά, με τα Λομβέρδεια τερατουργήματα στο χώρο της εργασίας και στο ασφαλιστικό, έχω αρχίσει να νιώθω κάπως σουρεαλιστικά. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, μπορεί να μας διαβάζει και κανένας ψυχίατρος και ν' αρχίσει ν' ανησυχεί ο άνθρωπος.



Διάβασα χθές στο e-tetradio για την απαράδεκτη ενέργεια να κοπεί η εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη στο κρατικό ραδιόφωνο. Διαβάστε και σεις εδώ τις λεπτομέρειες , τις διαμαρτυρίες που έχει ξεσηκώσει αυτή η απόφαση, καθώς και τις κινητοποιήσεις.

Θα μου πείτε, όλοι οι συμβασιούχοι της ΕΡΤ θα κοπούν, ο Πετρίδης σε πείραξε ;

Δεν είναι έτσι...

Μ' ενοχλεί να χάνει ο κόσμος τη δουλειά του, όπως μ' ενοχλεί όταν πληρώνεται και δεν την κάνει. Ο Πετρίδης είναι κεφάλαιο στα ραδιοφωνικά ζητήματα. Είναι ζωντανή Ιστορία του ραδιοφώνου, με 35 χρόνια συνεχούς ραδιοφωνικής παρουσίας, με συνέπεια, ένας επαγγελματίας με πάθος ερασιτέχνη. Στο είδος του, αν οχι ο μοναδικός, σίγουρα ο καλύτερος.

Μαζί λοιπόν με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά, χωρίς καμία γνώση και καμία ευαισθησία. Που να ψάχνουν τώρα οι ..παρα τω Γερουλάνω παρατρεχάμενοι να δουν ποιός είναι ο Πετρίδης , ποιός πρέπει-αν πρέπει- να κοπεί και ποιός όχι.

Σιγά....σημασία έχει να σώσουμε την πατρίδα.



Για τους πολίτες πάλι δεν ξέρω αν θα υπάρξει σωτηρία. Κι αν υπάρξει, θα είναι σίγουρα η Σωτηρία Μπέλλου που θα μας κρατάει συντροφιά τραγουδώντας μας "Σαν απόκληρος γυρίζω".

Σ' αυτό τον χώρο πάντως σύντομα θα υπάρχουν για όλους εξελίξεις....ήδη έχουν ξεκινήσει δηλαδή και αναμένουμε στ' ακουστικό μας την επόμενη...μετά την επόμενη...κ.ο.κ σαν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου.



Ευχάριστα νέα θα υπάρχουν κάπου δεν μπορεί...αλλά όλη αυτή η πίκρα που εξαπλώνεται σε δηλητηριάζει όσο κι αν προσπαθείς ν' απομακρύνεις το ποτήρι, στο φέρνουν με το ζόρι στο στόμα σου, πίνεις μια γουλιά, το φτύνεις και σου μένει η πίκρα. Σκέφτεσαι πως την επόμενη φορά μπορεί να μην αντέξεις και να καταπιείς.

Τόση πίκρα, όταν θα γίνει οργή και θα ξεσπάσει, μου λες τί θα γίνει;

Δε φτάνει μόνο ν' αντέχουμε...πρέπει και να το παλέψουμε .



Αυτά για την ώρα...ίσως αφού δεν είχα ευχάριστα να πω καλύτερα να μην έλεγα τίποτα....είμαστε ακόμα εδώ πάντως...θα πάμε και πιο πέρα, όπως και να χει!

Πολλές φορές είμαστε γενναίοι γιατί δεν μας παίρνει να είμαστε δειλοί...ας είναι κι έτσι!

Σας χαιρετώ

Φιλιά διαγωνίως

Rufus Wainwright- Jeff Buckley

......

Ο Χατζιδάκις, οι αμυγδαλές και η αρρώστια του ραδιοφώνου...

Το πρώτο τραγούδι που θυμάμαι απ' το ραδιόφωνο...στο δημοτικό ήμουν...Χριστούγεννα...βαρύς χειμώνας...σκεπασμένη ως επάνω με τρείς βαριές κουβέρτες, με το ραδιόφωνο να παίζει χαμηλά κάτω απ' τα σκεπάσματα. Μαζί με το ραδιόφωνο, ενας φακός με πλακέ μπαταρία φώτιζε πού και πού το κουβερτοσπήλαιο.

Η μάνα μου απο πάνω ούρλιαζε πως μ' αυτά που κάνω -και ακούω- θ' αρρωστήσω...εγω κάτω απ' τις κουβέρτες με το αυτί κολλημένο στο ηχείο ενός JVC ραδιοκασσετοφώνου-το μόνο που γλίτωσε απ' την παιδική μου περιέργεια- να προσπαθώ ν' ακούσω τη μελωδία του Κονσέρτου.

Έξω έβρεχε δυνατά και ασταμάτητα...ποτάμι. Μύριζε χώμα μέσα στο σπίτι και πράσινο χορτάρι, αφού βρισκόμουν στην εξοχή, ενώ η θάλασσα λυσσομανούσε λίγο πιο κάτω.



Στο τέλος του τραγουδιού και μην αντέχοντας άλλο τις φωνές της μάνας μου, που είχε επιστρέψει, εν τω μεταξύ, απ' το μεγερειό με μοναδικό σκοπό να με σύρει έξω απ' τις κουβέρτες, να μου πάρει το ραδιόφωνο και να με σώσει απ' την "αρρώστια", δεν άντεξα και της είπα πως κάποια μέρα θα μ' ακούει και εμένα μέσα απ' το ραδιόφωνο και τότε να δούμε αν θα της αρέσει!!!

Δεν είχα ιδέα για τίποτα τότε, αλλά της το είπα, θεωρώντας πως έτσι θα τη θυμώσω περισσότερο.

Ευτυχώς για μένα, δεν έγινα ποτέ καλά απ' την "αρρώστια" της μουσικής, του ραδιοφώνου και χωρίς να το καταλάβω κράτησα το λόγο μου, αν και άργησα λιγάκι...



Τώρα πια, εκείνη στη Νάξο κι εγω εδώ, όταν μιλάμε στο τηλέφωνο μου λέει πως την πήρε η αδερφή της το πρωί και την έβαλε ν' ακούσει τα Θηρία...το λέει και χαμογελάει κάπως ντροπαλά.

"Σ' αρέσει τώρα"; τη ρωτάω και γελάω κι εγώ σκεπτόμενη πως το φερε έτσι ο καιρός, να βγω αληθινή και..."ν' αρρωστήσω" τελικά απ' το ραδιόφωνο και τις μουσικές του.



Το επόμενο τραγούδι που θυμάμαι είναι "Το χοντρό μπιζέλι" της Λιλιπούπολης και κάποιες εκπομπές που κατάφερα ν' ακούσω ...τις θυμάμαι όμως αχνά, έτσι που να μοιάζουν περισσότερο με κάποιου είδους συναίσθημα , κάποιου είδους φαντασία, οχι με πραγματικότητα.

Το...μπιζέλι της Λιλιπούπολης με γέμισε με θάρρος όταν χρειάστηκε να επισκεφτώ μικρή στην Αθήνα εναν παιδίατρο γιατί υπέφερα απο αμυγδαλίτιδα διαρκώς. Τον γιατρό τον έλεγαν Σπανάκη, οπότε "βλήτα και σπανάκι χορεύουνε συρτάκι", το τραγούδα συνεχώς απο μέσα μου για να μη φοβάμαι και τελικά ο γιατρός απεφάνθη πως θα μου περάσουν οι αμυγδαλές μεγαλώνοντας και πως το σωστό είναι να μείνουν εκεί που βρίσκονται:-)

Τη μουσική του Χατζιδάκι κατά τα άλλα, τη γνώρισα αρκετά χρόνια αργότερα, σε άλλο όμως επίπεδο. Όμως στη μνήμη μου χαράχτηκαν τα πρώτα ερεθίσματα, αυτά που πήρα και ένιωσα όταν ήμουν παιδί.



Γι' αυτό και η μουσική του μυρίζει πάντα χώμα, βροχή και πράσινο χορτάρι για μένα, όπως και η "Οδός Ονείρων" μου θυμίζει πάντα μια ασπρόμαυρη φωτογραφία των γονιών μου στην οδό Παπανικολή στου Ψυρρή να γελούν μέσα σε μια αυλή νέοι, ωραίοι και μακριά απ' τον τόπο τους.

Με αφορμή την επέτειο των δεκαέξι χρόνων απ' το θάνατό του, ανακάλυψα πως ακόμα μπορώ να θυμάμαι καθαρά την πρώτη αίσθηση και την επίδραση της μουσικής του.

Ευτυχώς...

Γιατί οι αναμνήσεις κρύβουν μέσα τους κομμάτι απο την ιστορία του καθενός μας...το παζλ μπορεί να μην ολοκληρωθεί ποτέ, αλλά το κομμάτι είναι απαραίτητο να υπάρχει ...σαν χάρτης.

Περί χαλαρότητας και άλλων δαιμονίων...

Κυριακή 6 Ιουνίου, ενός Ιουνίου αναποφάσιστου, όσον αφορά τον καλοκαιρινό του ρόλο....

Αν επιχειρήσω να στριμώξω τα γεγονότα της προηγούμενης εβδομάδας στο κεφάλι μου, νομίζω πως θα εκραγεί...
Αν τ' αφήσω ρέμπελα δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα. Λες και κολυμπάω σε θαλασσοταραχή...

Σαν βράχος κόντρα στο κύμα νιώθω...τα κύματα με σκεπάζουν, με χτυπάνε κι εγω εκεί, ακλόνητη.
"Χαλάρωσε παιδάκι μου" μου λέει τακτικά ενας φίλος... "αλλάζει η φάτσα σου έτσι τσίτα που είσαι, δε βοηθάς κανέναν έτσι, πολύ περισσότερο τον εαυτό σου" συνεχίζει....εγω ανεπίδεκτη μαθήσεως στην τέχνη της χαλαρότητας, όπως αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων, συνεχίζω να τεντώνομαι και να φτάνω στα άκρα(;), στην υπερβολή(;), στη μιζέρια(;), στην οργή, στη θλίψη, στην εσωστρέφεια και δεν ξέρω που αλλού, δεν μπορώ να προσδιορίσω με ακρίβεια.


Θυμάμαι σε μια...μετωπική συνάντηση που είχα μ' ενα λεωφορείο -ενω διέσχιζα αφηρημένη μια κάθετο της Κηφισίας πεζή- τινάχτηκα τόσο απότομα πίσω για να γλιτώσω απ' το λεωφορείο που ερχόταν καταπάνω μου, που η μέση μου έπαθε ζημιά. Η μέση μου διαμαρτυρήθηκε εντονότατα δυο μέρες μετά το συμβάν αφήνοντάς με ακίνητη στο κρεβάτι με τρομερούς πόνους,χωρίς να μπορώ να κουνηθώ απ' τη θέση μου.


Όταν, τελικά, με παρέλαβε το ασθενοφόρο και έφτασα στο ΚΑΤ, ο γιατρός θέλοντας να διαπιστώσει τι συμβαίνει με τ' αντανακλαστικά μου, μου ζήτησε να χαλαρώσω κι άρχισε να χτυπάει το γόνατό μου μ' ενα σφυράκι.

Αμ δε!

Πλήρης αναισθησία, δεν κουνιόταν τίποτα! "Χαλαρώστε!!!" μου έλεγε διαρκώς, "χαλαρή είμαι" του απαντούσα, ωστόσο τα πόδια δεν αντιδρούσαν στα χτυπηματάκια...ενας περαστικός γιατρός απ' τα επείγοντα παρακολουθώντας, εν κινήσει, τη φάση αποφάσισε να δοκιμάσει κι αυτός την τύχη του στο ενδιαφέρον παιχνίδι "Χτύπα την στο γόνατο" αλλά έφυγε κι αυτός απογοητευμένος απ' το αποτέλεσμα!

Ακόμα γελάω όταν σκέφτομαι τη φάτσα του περαστικού γιατρού και την όλη κατάσταση εκείνης της μέρας .



Δύσκολο πράγμα η χαλαρότητα...δεν υπάρχει χρόνος, δεν υπάρχει φύση τα δύο βασικά συστατικά που χρειάζομαι για να ηρεμήσω.

Πολλές είναι και οι φορές που σκέφτομαι αν το "Θηρίο" καταπιέζει το "Ενήμερο" ή το "Ενήμερο" το "Θηρίο"...εννοείται πως έχω βγάλει τα συμπεράσματά μου, αλλά δεν προχωράω στην εφαρμογή τους, θεωρώντας πως προέχουν άλλα πράγματα τώρα κι οχι η Αυτού Μεγαλειότητα Της Χαλαρότητός μου.

(συμπέρασμα που έχει οδηγήσει πολλούς φίλους να με παρασημοφορήσουν αφειδώς με το τιμημένο παράσημο της Ανοικτής Παλάμης).

Τέλος πάντων...


Την εβδομάδα που πέρασε μονοπώλησε το ενδιαφέρον μου το πειρατικό ρεσάλτο των Ισραηλινών κομάντος στον "Στόλο της Ελευθερίας"και τ ' αποτελέσματά του...και δεν ήμουν η μόνη.

Ωραία το είπαν οι Active Member σ' ενα στίχο "οι βασανισμένοι που έγιναν εκτελεστές".

Τελικά, δεν είναι που ξεχνούν οι άνθρωποι, είναι που δεν τους νοιάζει να λάβουν σοβαρά υπ' όψην τους αυτά που θυμούνται.

"Τώρα είναι η σειρά μου να κάνω παιχνίδι"...σκέφτονται οι έχοντες εξουσία και ξεκινούν...ευτυχώς υπάρχουν πάντα άνθρωποι που θυμούνται-κυρίως θυμούνται να παραμένουν άνθρωποι- και ξεκινούν με κίνδυνο να πληρώσουν με τη ζωή τους την ίδια, όπως είδαμε όλοι, ενα κίνημα, ενα στόλο, απλώνουν ενα χέρι βοήθειας, χαμογελούν και διατυμπανίζουν πως το αυτονόητο-το δίκαιο, η ελευθερία,η αλήθεια και τόσα άλλα αυτονόητα- δεν μπορεί να μοιάζει σε τίποτ' άλλο παρά μόνο στον εαυτό του!

Εσωτερική επικαιρότητα έχουμε βεβαίως...μνημόνια-μνημόσυνα, μίζες και κορώνες κάθαρσης-"όποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει"-δηλώσεις, λίστες, ο σπιτΑΚΗΣ Τσοχατζόπουλος, τα γνωστά.


Εξελίξεις-για πολλούς αναμενόμενες- είχαμε και στο συνέδριο του ΣΥΝ...δεν μου είναι αδιάφορο το τι συμβαίνει κι εκεί.

Είναι όμως που παραείμαι ρομαντική για ν' ασχοληθώ τόσο...είναι που έχω αλλιώς στο μυαλό μου την έννοια "πολιτική" και -κατ' επέκτασιν- "πολιτικός" ...είναι που μου τη δίνει μέσα σε ιστορικές στιγμές να είναι τόσο απροετοίμαστοι να βγούν ενωμένοι προς τα έξω κι ενώ οι απόψεις και το υλικό υπάρχει, να μην υπάρχει ο τρόπος , είναι που μου τη δίνει ενώ έχουν κρούσει των κώδωνα του κινδύνου απο πριν σε τόσα ζητήματα να μην έχουν τον τρόπο να το πιστωθούν, είναι που μου τη δίνει αυτή η κακοδαιμονία, είναι που μου τη δίνει τα γεγονότα να τους ξεπερνούν, μέρες που διανύουμε και τόσα άλλα που δεν έχω διάθεση ν' αναφέρω γιατί με κουράζουν και με αποσυντονίζουν περισσότερο.

Πολυτέλεια χρόνου δεν υπάρχει λέμε...!

Κυριακή 6 Ιουνίου απογευματάκι...η καταγραφή συναισθημάτων έλαβε τέλος...αισιοδοξώ να επανέλθω σύντομα με ο,τι νεότερο και σημαντικό ή μη, τραβήξει την προσοχή και τις αισθήσεις...

Καλό απόγευμα και καλή εβδομάδα, με χαμόγελο πάντα (αλήθεια, το εννοώ).

Φιλιά διαγωνίως