Τείχη και Nτουβάρια

Λένε πως οι πρώτες πρωϊνές ώρες δεν ενδείκνυνται για "βαριές" φιλοσοφίες.
Έλα όμως που αυτές τις ώρες το κεφάλι είναι άδειο και το μυαλό κάνει τζόκινκγ σε καταπράσινα ανθοστόλιστα λειβάδια...είναι η ώρα που η σκέψη, πλήρης οξυγόνου, καλπάζει και το "είναι" ζητάει τα ρέστα του αναποδογυρίζωντας τραπέζια...

Κι αναρωτιέται κανείς..

Πως φτάσαμε στο σημείο να ξεπουλάμε τον πολύτιμο χρόνο μας τόσο απερίσκεπτα στο παζάρι της ευθύνης και της υποτιθέμενης κοινωνικής καταξίωσης;
Είναι στ' αλήθεια ο χρόνος λίγος;
Και για ποιά καταξίωση μιλάμε;
Που πήγαν τα όνειρα της εφηβικής μας ψυχής;
Γιατί οι αποστάσεις φαίνονται τόσο κουραστικές και μας κρατάνε χώρια απο φίλους και γνωστούς;
Μπήκαμε στο κόλπο του "φαίνεσθαι", "έχειν" και "κατέχειν" και δεν το καταλάβαμε ή είμαστε ακόμα απ' έξω;
Αλλάξαμε τον κόσμο ή ο κόσμος μας άλλαξε τα φώτα με ενεργοβόρα λαμπιόνια;
Πόσα τείχη χτίσαμε γύρω μας αντί να γκρεμίσουμε όσα υπήρχαν;
Τι στο διάολο συμβαίνει κι όλα είναι ενα "σωστό" λάθος, που μας ροκανίζει την ύπαρξη;

Μια άτσαλη ανάρτηση λόγω βιασύνης, λόγω έλλειψης χρόνου..."πλύσου, ντύσου και τσακίσου"-wash and go.

Μουσική υπόκρουση το αριστουργηματικό "The Wall" των Pink Floyd ...

Και πενηνταένα λεπτά...

Τσακίζομαι αλλά δεν θα διαλυθώ ...δεν θα φοβηθώ , αλλά μπορεί να κλάψω...

Λιγα λεπτά μετά τις 6 θα είμαστε μαζί...

Μεγάλη υπόθεση τελικά αυτή η λέξη...ΜΑΖΙ.