Γεννιέσαι και μεγαλώνεις σε μια χώρα που απο παιδί σε μαθαίνουν να νιώθεις περηφάνια γι' αυτήν...η ένδοξη Ιστορία της, η θρησκεία της, τα κατορθώματα του λαού της, οι πληγές της, οι επαναστάσεις της...εσύ αρχικά δεν ξέρεις και πολλά, αλλά στα μαθαίνουν ενα-ενα στο σχολείο.
Αν τύχει όμως -πολλοί λόγοι μπορούν να συνεισφέρουν στην ...τύχη σου, μα δεν χρειάζεται να τους αναλύσουμε εδω- και δεν καταπιείς το "χρυσωμένο χάπι" που σου έδωσαν μαζί το "περήφανο νεράκι" της πατρίδας σου, ανακαλύπτεις πάρα πολλά για τα οποία ντρέπεσαι και μάλιστα πολύ.
Παράδειγμα:
Βρίσκεσαι στο Γυμνάσιο προς τα τέλη των 80ties και δέχεσαι την συγκλονιστική ερώτηση "θα έσωζες ενα Μάρτυρα του Ιεχωβά που πνίγεται στη θάλασσα, αν ήξερες σε τί πιστεύει και μπορούσες να τον σώσεις;"
Βάζεις κάτω θρησκευτικού περιεχομένου επιχειρήματα , "αγαπάτε αλλήλους," αγάπα τον πλησίον σου" κι όμως βγαίνεις λάθος. Απορείς με το λάθος που είναι σωστό και ντρέπεσαι απο μέσα σου για λογαριασμό τους.
Οι άλλοι λένε ψέματα, εμείς λέμε αλήθειες, η θρησκεία τους είναι ψεύτικη και δική μας αληθινή, ο κόσμος χρειάζεται τάξη και ασφάλεια ,ομοιομορφία και πάνω απ' ολα, να νιώθεις περηφάνια γι' αυτό που είσαι και γεννήθηκες!
Κι εσύ αποφασίζεις πως, θα μάθεις καλό κολύμπι, γιατί δεν ξέρεις -αν ποτέ- κινδυνέψεις να πνιγείς, τί ερώτηση θα σου κάνουν για να σε σώσουν , θα ντρέπεσαι για όλα αυτά που σου ζητάνε να πιπιλίσεις, σαν γλυκιά καραμέλα και θα διαλέγεις προσεκτικά, αν και πότε θα νιώθεις περηφάνια.
'Αλλωστε, οι καραμέλες τέτοιου τύπου προκαλούν δηλητηρίαση και τα θύματα που μεταβάλλονται σε ζόμπι εξ αιτίας της, γίνοται επικίνδυνα, αφού εξαφανίζεται απο μέσα τους και ο στοιχειώδης σεβασμός του διαφορετικού , του "άλλου".
Σ' είδα πάλι απόψε ναυαγό στην πλατεία
και ζευγάρια τα μάτια σε κοιτούσαν λοξά,
τις πληγές σου σου ξύναν και κομμάτια συμπόνιας
σου πετούσαν, μεσάνυχτα,
πεινασμένα σκυλιά.
Το φεγγάρι κοιτούσες σε λασπόνερα γκρίζα
κι η ανάσα της νύχτας κουβαλούσε κρυφά,
μυρωδιές παρελθόντος και θανάτου πορείες,
μια παρέα γελούσε στο παγκάκι σιγά.
Σκορπισμένες πατρίδες και ζωές σκονισμένες
πλάϊ στις άκρες των δρόμων , στις πλατείες βουβές.
Και φωνές ξεχασμένες που σε βράχια σκισμένες,
στα φανάρια των δρόμων γιατρεύουν πληγές.
Θηρία ευαίσθητα, σε σκληρό χρόνο
ΑπάντησηΔιαγραφήγια τους στίχους "εύγε" (να τολμήσω να ρωτήσω για πατρότητα ή... μητρότητα;)
Κυριακή βραδάκι, η μέρα έχει μεγαλώσει
ετοιμοι να βυθιστούμε σε ψυχοπλάκωμα...
Αυριο πρωί-πρωί ακρόαση με κέφι!
Άντε γεια!
Υ.Γ. Κι ο Θεονάς χτες στο τιβι εξαιρετικός!
Kyros, υπήρξε και ποτέ χρόνος που να ήταν μαλακός άραγε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα με κάτι τρωγώμαστε οι άνθρωποι κι ας το επεκτείνουμε , γιατί το ψυχοπλάκωμα της Κυριακής θα γίνει πιο έντονο:-)
Αύριο λοιπόν, λίγο μετά τις έξι με όρεξη και κέφι!
Δυστυχώς, δεν τον είδα τον Θεωνά εχτές...δεν ξέρω αν τον είδε το Θηρίο Α.
όσο για τους στίχους που κάποτε ήταν τραγούδι ανήκουν στο Θηρίο Β.
Καλό βράδυ
Διπλό εύγε θηρίο Β.!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΛέμε να πάμε να ακούσουμε Μαριο στα πλατό, μπα και φτιάξει το κέφι!
Kyros=skoug
Kyros=Skoug, το κατάλαβα:-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλή τη βρίσκω την ιδέα σας!
Αντε, καλά να περάσετε:-)
Ο DJ σήμερα είχε party!(;) όπως πληροφορηθήκαμε από το μαυροπίνακα, κι ήπιαμε το ποτό μας dry!
ΑπάντησηΔιαγραφή