Μικροί πρίγκιπες σε ζόρικους πλανήτες

"Τον βραδινό σου τον θυμό, να τον κρατάς για πρωϊνό".

Πολλοί απο σας θα θυμάστε, ίσως, εκείνο το Ανθολόγιο που είχαμε στο δημοτικό, κάτι σαν συμπληρωματκό του Αναγνωστικού, όπως κατάλαβα αργότερα. Σε κάποιο απο τα "διδακτικά" του παραμύθια υπήρχε και η παραπάνω ρήση που αφορά τον θυμό, που εκ πρώτης όψεως είναι σωστή.

Πέρασε καιρός απο τότε και το πιτσιρίκι που διάβαζε το Ανθολόγιο μεγάλωσε, πέρασε τις τάξεις, δυσκολεύτηκε ,επαναστάτησε , πήρε τα ρίσκα του, ενηλικιώθηκε και χάραξε τον δρόμο του .Ενα τυπικό πιτσιρίκι, όπως τόσα άλλα σ' αυτή τη χώρα, σ' αυτόν τον κόσμο.
Στις προθέσεις του πιτσιρικιού που μεγάλωσε ήταν να μην χάσει ποτέ το "πιτσιρίκι" απο μέσα του ό,τι κι αν συμβεί. Να μην χάσει δηλαδή τη χαρά των απλών πραγμάτων, την περιέργεια, την αγάπη για την φύση και τους ανθρώπους, την αγάπη για τη γνώση και την ευγένεια , τα ταξίδια και τις βόλτες και τόσα άλλα, που μόνο ένα πιτσιρίκι απολαμβάνει με το μεγαλείο και την έκταση που τους αναλογεί.

Θα φτάσουμε και στον θυμό, μην ανησυχείτε, θα φτάσουμε, με τον τρόπο που έρχεται κι εκείνος, σιγά-σιγά.

Ο ενήλικας προσπαθούσε να βολέψει τις ανάγκες του και το πιτσιρίκι τις δικές του. Τα χρόνια περνούσαν, οι καταστάσεις άλλαζαν και δυσκόλευαν, μια πάλευε ο ενήλικας και μια το πιτσιρίκι, για να υπάρχει η απαραίτητη ισορροπία μεταξύ τους και γύρω τους.

Επειδή όμως οι ευθύνες ενός ενήλικα είναι πολλές και μεγάλες, η ισορροπία με τον καιρό διαταράχτηκε.

-Πάμε βόλτα! έλεγε το πιτσιρίκι

-Οχι τώρα, έχω δουλειά, δεν βλέπεις; απαντούσε ο ενήλικας. Τί θέλει κι αυτό τώρα; Άκου βόλτα...και ποιός θα βγάλει τη δουλειά; Πως θα ζήσω εγώ, θα με ταϊσουν τα όνειρα, οι βόλτες και τα τραγούδια; Μου φαίνεται πως..., τέλος πάντων, σκέφτηκε,"τον βραδινό σου τον θυμό να τον κρατάς για πρωϊνό", αύριο βλέπουμε...

Ο θυμός όμως ήταν μεγαλύτερος την επόμενη μέρα, το πιτσιρίκι καθόταν μουτρωμένο και γκρίνιαζε, τα τηλέφωνα χτυπούσαν διαρκώς, οι ευθύνες γεννούσαν σαν τ' αγριοκούνελα της Λήμνου κι άλλες ευθύνες, ο ύπνος ήταν ταραγμένος και λίγος, η ευγένεια, που άλλοτε περίσσευε στον ενήλικα, τώρα κρεμόταν απο μια κλωστή, τα νεύρα διαρκώς τεντωμένα, λογαριασμοί, τράπεζες, νοίκι, φρίκη....ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ!!!

Κι αφού ξεστόμισε ενα μεγαλειώδες "γαμώ την τύχη μου μέσα" και θυμωμένος όπως ήταν ο..."μεγάλος ", άραξε μπροστά στην τηλεόραση.

Τί τις θέλει τις ειδήσεις ο μεγάλος; μονολογούσε το πιτσιρίκι μας...παλιά τις σιχαινόταν , τώρα κάθεται, βλέπει και βρίζει...καλά πόσο... "μεγάλος" πρέπει να γίνεις για να καταλάβεις πως σε κοροϊδεύουν αυτοί και λένε κακίες συνεχώς;
Εμένα μου είπαν να μην κλέβω κι αυτοί εκεί κλέβουν τα πάντα απο όλους εμάς, μου έμαθαν ν' αγαπάω τα ζώα κι αυτοί τα σκοτώνουν, μου έμαθαν ν' αγαπάω τα δέντρα κι αυτοί τα κόβουν, μου είπαν να σέβομαι τους μεγαλύτερους κι αυτοί τους χτυπάνε, μου είπαν πως είμαι το μέλλον τους και με ρημάζουν στο ξύλο, με δικάζουν, με εξαπατούν , για να γίνω σαν κι αυτούς, θέλω να βγώ να παίξω και δεν υπάρχει χώρος, δεν υπάρχει ούτε χρόνος, τα παιχνίδια είναι ακριβά, δεν μπορώ ούτε να γελάσω με ολα αυτά...
Δεν μοιάζουν καθόλου αστεία...γιατί τα κάνουν ολα αυτά;

Αυτά ονειρεύτηκα; αναρωτήθηκε ο μεγάλος , αυτό ήθελα να πετύχω, να ζω για να δουλεύω και να μαι και κορόϊδο απο πάνω;
Να με "γλείφουν " και να με "πατάνε" ταυτόχρονα και εναλλάξ;
Να υποτιμούν τη νοημοσύνη μου κάθε μέρα για τα αυτονόητα και να μου ζητάνε και τα ρέστα απο πάνω;
Κι όταν αυτοί δεν μπορούν να εκπληρώσουν το αυτονόητο , τί κανω τότε εγω;
Χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο ή μήπως καλύτερα να χτυπήσω το δικό τους;
Κι εγώ; Τί έκανα εγώ;
Γιατί δεν πάω μια βόλτα, το πιτσιρίκι, βέβαια το πιτσιρίκι έχει δίκιο, να γίνω σαν κι αυτούς που ανέχομαι, για να μπορώ να τους αντέχω, οχι ποτέ, αν δεν...είμαι μόνος, οχι, οχι δε...
παραληρούσε και το πιτσιρίκι παρατηρούσε....

Ο μεγάλος θύμωσε πολύ...θύμωσε και το πιτσιρίκι...ποιός βραδινός και ποιός πρωϊνός θυμός, ο θυμός φούντωνε μέσα τους μήνες τώρα, ίσως και χρόνια...κι όταν ο θυμός φουντώνει δεν περιορίζεται εύκολα... όπως δεν περιορίζεται και δεν εκλογικεύται το συναίσθημα , έτσι γίνεται και με την οργή που ακολουθεί του θυμού.
Και η οργή έχει μεγάλη παρέα συνήθως, όπως και μεγάλη όρεξη.

Μάθαμε με τα χρόνια να κάνουμε υπομονή, να επιμένουμε και να προσπαθούμε, μάθαμε σιγά-σιγά να λυγίζουμε και να μην σπάμε κι αυτό το ονομάσαμε νίκη .
Ο,τι λυγίζει όμως κάποια στιγμή θα επανέλθει στην αρχική του θέση, με μεγαλύτερη δύναμη και ένταση.... αυτό πως θα το πετύχουμε και τι όνομα θα του δώσουμε;
Μάθαμε πως η αλήθεια είναι σκληρή και αντ' αυτής, είναι καλύτερο ενα γοητευτικό ψέμα.
Πολύ καλά, τότε κι εγω δεν είμαι αυτή που είμαι, αλλά είμαι η Μόνικα Μπελούτσι !
Μήπως σας γοήτευσα;
Οχι...
Σας απογοήτευσα ;
Οχι...
Άλλαξε κάτι με το ψέμα μου;
Οχι , αφού είναι ψέμα!
Τότε γιατί ν' αλλάξει κάτι με όλα τα υπόλοιπα γοητευτικά ψέματα που μας πλασάρουν αφειδώς και ουχί αφιλοκερδώς;

Υπάρχει μερικές φορές και η..."ρομαντική" αλήθεια, αντί του γοητευτικού ψέματος...η επιλογή είναι δική μας...φτάνει να κοιτάμε πού και πού τα μούτρα μας στον καθρέφτη και να έχουμε γνώση της μερίδας που μας αναλογεί στο μπάχαλο αυτής της χώρας...αυτού του κόσμου για ν' αλλάξει πραγματικά κάτι.

Δεν ξέρω γιατί μοιράστηκα μαζί σας ολ' αυτά απόψε...ίσως γιατί ήμουν θυμωμένη και δεν ήθελα να κρατήσω το θυμό μου για το πρωϊ, όταν είδα τα μούτρα μου στον καθρέφτη!
Θυμωμένη με τον εαυτό μου, τόσο πολύ και τόσο καιρό, που παραλίγο να χάσω το "πιτσιρίκι"...

Καληνύχτα...

Τέλος της ιστορίας...

Ο μεγάλος της παρέας μας πήρε το πιτσιρίκι και πήγαν να φάνε παγωτό χωνάκι...αντάλλαξαν απόψεις, είπαν αστεία και πήραν αποφάσεις για τα εύκολα και για τα δύσκολα....