Τα όνειρα…ακτές που ξεβράζονται τα ναυάγια-κομμάτια της ζωής, ακτές όπου θεριεύουν και τρέφονται οι επιθυμίες, ακτές όπου εκκολάπτεται το όποιο μετέπειτα.
Πόθοι για το ό,τιδήποτε....πόθος ακόμα και για το τίποτα, ακόμα κι αυτό, είναι εκεί....
Μπερδεμένα μονοπάτια της ψυχής. Πατάς εδώ και βρίσκεσαι αίφνης αλλού.
Ένα τεράστιο περιπετειώδες ταξίδι, χωρίς χάρτες, χωρίς χρόνο, χωρίς κανένα περιορισμό.
Όνειρα…ερημονήσια της ψυχής με θησαυρούς που λιάζονται στις ακτές τους, που πληγώνονται απ το χαλάζι, μα δε σαπίζουν απ τη σκουριά.
Και μείς, θλιβεροί κουρσάροι με στομωμένα σπαθιά στα θηκάρια, λεηλατούμε τις αναλαμπές τους, πουλώντας τις όσο-όσο στο σκλαβοπάζαρο της ζωής για να υποταγούμε.
Αυτό το τελευταίο, είναι η στιγμή που ξυπνάμε. Άλλη μια ρωγμή στο χρόνο απ όπου αναδυόμαστε και βυθιζόμαστε, εκεί, στο αβυσσαλέο και αέναο τίποτα, στην τάξη του χάους.
Χωμένοι, κάτω από παπλώματα ζεστά, αναπολούμε στις σμαραγδένιες αναλαμπές των ονείρων την ξεχασμένη μας αθωότητα.
Πασχίζουμε να θυμηθούμε ή να ξεχάσουμε το γιατί, το πως , τα μη, τα πρέπει ..τα πάντα….πασχίζουμε να ξεχάσουμε ή να θυμηθούμε το ίδιο μας τον εαυτό.
Μα πώς να ξεχάσεις και πώς να ξεχαστείς! Οι ακτές είναι πάντα εκεί….ακόμα κι αν τις ονομάσουμε «καταραμένες», το μόνο που θ αλλάξει, ίσως, να είναι το όνομα τους.
Δεν θα ναι πια όνειρα οι ακτές, αλλά εφιάλτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου