Παρασκευή 1 Μαΐου 2009

Η Επανάσταση των Λέξεων....


1 η Μαϊου 2009

Κάθομαι στο μπαλκόνι προσπαθώντας να αναρτήσω ενα post . Στο μυαλό μου στριφογυρνούν λέξεις, στριμώχνονται και ταλαιπωρούν το κρανίο μου γιατί έχουν, λέει, άποψη!

-Δεν κατάλαβες καλή μου! μου λέει μια λέξη, σήμερα θα κυκλοφορήσουμε μόνες μας, ανεξάρτητες απο προτάσεις! Ολομόναχες, το πολύ κάνα επίθετο ή άρθρο να πάρουμε μαζί μας κι αυτό, άμα γουστάρουμε! Έχουμε νόημα και μοναχές μας, τί θαρρείς;

- Θα τα καταφέρετε; ρωτάω.

-Να μην ανησυχείς, μου απάντησε η ίδια λέξη, εμείς θα βγούμε και θα τοποθετηθούμε...όταν τελειώσουμε, θα το καταλάβεις!

Χαλάρωσα και οι λέξεις αρχισαν να παρελαύνουν, να διαδηλώνουν, να θρηνούν, να πονούν, ν' αντιστέκονται, να διεκδικούν, να χαμογελούν... χωρίς τον κλοιό των προτάσεων.

Εκδηλώσεις, συγκεντρώσεις, λουλούδια, στεφάνια, φιλιά, αγκαλιές, ευχές, ζητωκραυγές,ομιλίες, υποσχέσεις, χαμόγελα, σημαίες, γλάστρες, άδειοι δρόμοι, άλση πληγωμένα, Ομέρ Πριόνη, μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι, γρίπη των χοίρων, αλλοδαποί, ημεδαποί, οπαδοί, πολιτικοί, ρομαντικοί, έγκλειστοι, αλλοπαρμένοι, νεολαία, ψωμί, παιδεία, ελευθερία, ισότητα στην κοινωνία, οικονομική ατασθαλία, εξουσία, επιχειρήσεις , φόροι, απαιτήσεις, αιτήσεις, διαγωνισμοί , φρίκη, αηδία, χρεωκοπία, επαιτεία, πολιτισμός, σεβασμός, οικονομική κρίση, ανεργία, ανέκδοτα, περιουσία, καταστολή, ασυδοσία, φοροδιαφυγή, υγεία, εξαρτήσεις, δημοσιογράφοι, ρεπορτάζ, ανία, πόλεμοι, απύθμενη βλακεία, βιομήχανοι, σκυλιά, βουλή, παθητική δωροδοκία, εκλογές, αφασία, σκάνδαλα, σεισμοί, καταποντισμοί, λάθος χειρισμοί, αγάπη, χάδι, φιλία, g20, αναισθησία, παγκοσμοιοποίηση, αλλαγή, γλώσσα, διαλεκτική, περιβάλλον, υποβάθμιση, διαφημίσεις, lifestyle, νευρική ανορεξία, απαξία, θρησκεία, πόλεμοι, φόνοι, αυτοκτονία, ήττες, νίκες, καλλιτέχνες, συναυλίες, εκπομπές, ταινίες, μουσική, ιστορία, παραποίηση, ικανότητα, αξιοκρατία, "μπάρμπας στην κορώνη", δικαιώματα, δικαιοσύνη, μπράβοι, εργοδοσία, κακοδικία, εξουσία, απεργία, ελευθερία....ανάσα, φως, εξέγερση, ποταμός, χαμός, όλα αλλιώς...

Μια φορά κι εναν καιρό στο Σικάγο το 1886...μια φορά κι εναν καιρό στο Κιλελέρ το 1910...μια φορά κι ενα καιρό στο Πολυτεχνείο το 1973 , μια φορά κι εναν καιρό κάποτε...πάντοτε....

Μια φορά κι ενας καιρός είναι και ΤΩΡΑ...

Η Ιστορία γράφεται στο παρόν, σήμερα, για να διαβάζεται αυριο στο μέλλον.
Και γράφεται απ' όλους μας.

καλό μήνα!

5 σχόλια:

  1. Οι λέξεις στο κάγκελο
    η καλύτερη υποδοχή του μήνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. καλό μήνα Τσαλαπετεινέ!
    Για τις λέξεις στο κάγκελο, ας είναι καλά και πάντα έτοιμα τα παιδιά του Δεκέμβρη που τις έγραψαν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλό σας μήνα θηριάκια και λοιποί!
    Πορευόμαστε προς την Κλαυθμώνος· χρέος στην πρωτομαγιά του Σικάγο του 1886, στο Κιλελέρ του 1910, του Πολυτεχνείου του 1973, (και συμπληρώνει δίπλα μου: μη ξεχνάτε την πρωτομαγιά του ’44!)
    Κατηφορίζουμε τη Φιλελλήνων προς το Σύνταγμα. Δε διακρίνουμε καλά· στο βάθος άτομα με κράνη στα χέρια! Το σύνθημα πάει να βγει από το έρκος των οδόντων! Ευτυχώς συγκρατιέμαι... δεν είναι μπάτσοι, δεν είναι ΜΑΤ! Είναι νέα παιδιά, με την κοτσίδα τους, το γέλιο τους, πλην σε ρόλο βρικόλακα των ΚΝΑΤ! Ποια αρρωστημένη φαντασία τά βαλε να περικλείσουν το Σύνταγμα από Φιλελλήνων, Ερμού, Μητροπόλεως, Σταδίου, μη και τους μολύνουν οι άλλοι; Ποιο αρρωστημένο μυαλό κατάντησε το ΚΚΕ σε κόμμα αυτιστικό και φοβικό, που περιφρουρεί τον εαυτό του από τον κόσμο;
    Προχωρώ· φτάνω στην Κλαυθμώνος· πολύχρωμη συγκέντρωση, συνάντηση λαών, μαύρων, άσπρων καθ' ένας με τον ρυθμό του, τη γλώσσα του! Οι νέοι, οι εργάτες, οι διανοούμενοι, όλοι εκεί! κι η πορεία απ' την Κοραή, με κεφαλή της τους μετανάστες με τα πολύχρωμα ρούχα τους, μετατρέπεται σε χορό και πανηγύρι και κατευθύνεται εκεί που λίγο πριν μαζεμένοι να ακούσουν τη δική τους και μόνο φωνή, τη φωνή της Αλέκας, που καλούσε τον κόσμο να τους συναντήσει -αντί να πορευτούν να συναντήσουν τον κόσμο- αφού χαμογέλασαν ευγενικά, σα σε επίσκεψη κοινωνική στην οποία αμήχανα κοιτάς το ταβάνι, διαλύθηκαν ησύχως, κάτω από τα άγρυπνα βλέμματα της κρανοφόρου και παλουκοφόρου νεολαίας τους, αμόλυντης και Αρείας!
    Οι Σενεγαλέζοι, οι Πακιστανοί, οι Κούρδοι, οι μαθητές, οι μικροί μετανάστες, ο Μάριος που αεικίνητος γυρόφερνε, αυτή ήταν η διαφορετική ποιότητα στη φετινή πρωτομαγιά.
    Το χρέος μας προς τους έγκλειστους στη Σωκράτους, τους νέους στο Βερολίνο, στο Παρίσι, στην Αθήνα.

    Καλό μήνα λοιπόν!

    (Η κα σκουγκ προμηθεύτηκε από τραπεζάκι στη Κοραή φυλλάδιο του Νίκανδρου Κεπέση στο οποίο αναφέρεται ότι το ’91 η Αλέκα όταν επισκέφτηκε τον Γκορμπατσωφ, του χάρισε κεφαλή του Ηρακλέους «για το ηράκλειο έργο που κάνετε»!
    Επ’ αυτού ουδέν!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μα αρκεί να πω μόνο πως μου άρεσε πάρα μα πάρα πολύ αυτή η ανάρτηση; Και μου έφερε στο μυαλό τη Γώγου:
    Θαρθεί καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα.
    Να το θυμάσαι Μαρία.
    Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
    που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
    -μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ εισ' η ελπίδα.
    Άκου θάρθει καιρός
    που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
    δε θα βγαίνουν στην τύχη
    Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές
    με γυρμένους απέξω
    Και τη δουλειά
    θα τη διαλέγουμε
    δε θάμαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
    Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα
    κι άλλοι με νότες.
    Να φυλάξεις μονάχα
    σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
    λέξεις και έννοιες σαν και αυτές
    απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός
    για το μάθημα της ιστορίας.
    Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί.
    Και θαρθούνε κι άλλοι.
    Δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά-
    τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
    κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο:
    "Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".
    Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
    Παρ' όλα αυτά Μαρία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Skoug, λυπάμαι που δεν καταλαβαίνουμε ακόμα όλοι την ανάγκη να μην χωριζόμαστε σε φατρίες και να κατεβαίνουμε όλοι μαζί στις διαδηλώσεις και στις εκδηλώσεις μνήμης ενωμένοι σαν μια γροθιά, απέναντι στον κοινό -κατα τα άλλα- εχθρό. Τώρα θα μου πεις "πολλά ζητάς" και ίσως να χεις δίκιο..
    Καλό μήνα παρ' ολα αυτά...

    Κόκκινο μπαλόνι, σε χάσαμε τελευταία...
    Το ποίημα της Γώγου δεν το θυμόμουν,εξαιρετικό και βαθιά ειλικρινές ο,τι γράφει...κρίμα που δεν την αλλάξαμε ακόμα τη ζωή μας...προλαβαίνουμε όμως...

    ΑπάντησηΔιαγραφή