Διλήμματα

Τα εθνικά μας διλήμματα ήταν αυτά που ανέκαθεν κουμάνταραν το καραβοτσακισμένο οχηματαγωγό «Ελλάντα» στη φουρτουνιασμένη ιστορία.
Τα εθνικά μας διλήμματα ήταν αυτά που πάντα αποτελούσαν τα σκισμένα πανιά αλλά και το σπασμένο πηδάλιο του πλοίου.
Τα εθνικά μας διλήμματα ήταν τελικά αυτά που πέρασαν στην ιστορία περισσότερο από τις πράξεις ενός ολόκληρου λαού, που έχει να πράξει κάτι συλλογικό και πραγματικά αξιοσημείωτο δεν ξέρω και ‘γω από πότε.


Καραμανλής ή τανκς;
Λίγο μετά τη Χούντα. Επιστρέφει πίσω ο «Εθνάρχης Καραμανλής» που κατά το πραξικόπημα τον εξάγαμε στας μαύρας εξορίας της Γαλλίας ως Τριανταφυλλίδη. Το ότι τον εισάγαμε εν τέλη ξανά με τον παλιό του όνομα αποτελεί ιστορική λεπτομέρεια. Το αντιπαροχικό δηλαδή. Το σερραϊκό, Καραμανλής.
Εν τω μεταξύ ο λαός είχε βαρεθεί τα τανκς. Ήθελε ΙΧ. Σου λέει, «ο Καραμανλής μας έφτιαξε πολυκατοικίες. Δε θα μας δώσει κι από ένα ΙΧ»; Οπότε στο δίλημμα Καραμανλής ή τανκς η απάντηση ήταν πανεύκολη. ΙΧ.

Παπάκι ή Μητσοτάκη;
Ήρθε και το ’80. Και πέρασε κι αυτό. Σαν μόδα. Όπως και το ΠΑΣΟΚ «του Παπαντρέου του Αντρέα». Εν τω μεταξύ, όλα αυτά τα χρόνια, πίσω από τη κουρτίνα της θεατρικής πολιτικής σκηνής της χώρας, γελούσε με το γνωστό χαιρέκακο χαμόγελο, ο Κώστας. Ο Κώστας Μητσοτάκης. Και γιατί να το κρύψει άλλωστε. κάποια στιγμή το ΠΑΣΟΚ κι ο «Αντρέας» θα τέλειωναν. Και θα ήταν η σειρά του. Η σειρά του τελικά ήρθε κάπου εκεί, στις αρχές του ’90.
«Ο Μητσοτάκης πρωθυπουργός!» άκουγα να λένε πολλοί μεγάλοι.
Παιδί τότε, θυμάμαι να το λένε σχεδόν με δέος. Σαν να επρόκειτο για κάτι φοβερό. Εμένα – αντίθετα – μου φαίνονταν αστείος, γιατί μου θύμιζε το... Δρακουμέλ. Και είχε και το «τικ» στον ώμο, που τον έκανε ακόμη πιο αστείο. Τελικά, όσο μεγάλωνα κατάλαβα περισσότερα. Τόσο πολλά που τον βλέπω πια και φτύνω τον κόρφο μου. Κι όσο μεγάλωνα κατάλαβα και ένα άλλο «γιατί». Αυτό που κρύβονταν πίσω το σύνθημα «καλύτερα παπάκι, παρά τον Μητσοτάκη». Θέλει και ρώτημα;

(Το κατά Γιώργο) Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα
Και έφυγε ο έξω από ‘δω, ήρθε πάλι ο «Παπαντρέου ο Αντρέας», έφυγε κι αυτός, ήρθε το μακέτο, και μετά από αυτό κατέφθασε από τας Ραφήνας ο ραφιναρισμένος ανιψιός Καραμανλής. Και τσουπ, να κι ο γιος του Αντρέα που ζήλεψε. Πέντε χρόνια άνεργος πολιτικά, ζώντας την πείνα της αντιπολίτευσης, και με τον λαό να ζει τη βαρβαρότητα στο πετσί του φώναξε «δεν πάει άλλο. Φτάνει πια!». Και μόνο στη σκέψη ο σοσιαλίσταρος Γιώργος τρελάθηκε κι άρχισε τις ορθοπεταλιές – σιγά πρόεδρε!.
«Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» λέει. Τι σημασία έχει ποιος το πρωτοείπε. Πότε το πρωτοείπε. Και – κυρίως – γιατί το είπε. Αφού ακούγεται ωραίο σαν σύνθημα στη θεωρία θα τα χαλάσουμε. Δεν βαριέσαι – πάλι.

Αλλάζουμε ή βουλιάζουμε
Κι αν δεν πειστήκατε, ιδού! Αλλάζουμε ή βουλιάζουμε. Το ‘πε ο πρόεδρας, και ράισε η ψυχή μου. Πόση «Αλλαγή» να αντέξω Θεέ μου; Πόση «Αλλαγή» και δη σοσιαλιστική; Κι από την άλλη; Αυτό το «βουλιάζουμε» που το πας; Και δεν ξέρω και κολύμπι ο έρμος! Άγιε Νικόλα και Ποσειδώνα μου θαλασσινέ κάντε το θαύμα σας και θα σας ψηφίσω όταν θα με φάει το μαύρο κύμα και έλθω εν τη βασιλεία σας!