"Πατώνεις"; Αμ, δε!

Πριν απο λίγο παρέλαβα το παρακάτω άρθρο με email...δημοσιεύτηκε σήμερα στην εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" και έχει αναρτηθεί και στο site της εφημερίδας.

Κάθε φορά που νομίζεις πως "έπιασες πάτο" ανακαλύπτεις πως υπάρχει ακόμα πιο κάτω κι απ' τον πάτο...δυστυχώς...

Απάνθρωπη «ομερτά» από κοινωνίες και νοσοκομεία

Της Χριστινας Kοψινη

Είπε: «Θέλω έναν άνθρωπο για να μιλήσω». Και εννοούσε: «Yπάρχει κάποιος κοινωνικός λειτουργός σε αυτό το νοσοκομείο, μια κοινωνική υπηρεσία για να ζητήσω βοήθεια;». O γιατρός που την περιέθαλψε απάντησε αρνητικά. «Οχι δεν έχουμε τίποτε τέτοιο εδώ». Mάλιστα, την παρότρυνε να ξεχάσει το συμβάν. «Μη διανοηθείς να πας σε ιατροδικαστή, γιατί χωρίς χαρτιά, όπου κι αν πας θα σε πιάσουν».
Ηταν ήδη δυόμισι μέρες στο δημόσιο νοσοκομείο. Ο φίλος που την οδήγησε «με το αποτύπωμα της σόλας παπουτσιού στο μελανιασμένο πρόσωπό της» απευθύνθηκε στη Μη κυβερνητική οργάνωση της Εκκλησίας της Ελλάδος «Αλληλεγγύη». Οι άνθρωποί της ανταποκρίθηκαν αμέσως. Από από τις 5 Φεβρουαρίου, η νεαρή φιλοξενείται στη «Στοργή», στο κέντρο φιλοξενίας κακοποιημένων γυναικών της Εκκλησίας. Βεβαίως, το δημόσιο νοσοκομείο διέθετε κοινωνική υπηρεσία μέσω της οποίας ενημερώνεται συνήθως η «Αλληλεγγύη». Βεβαίως, ο γιατρός το γνώριζε... Ομως φρόντισε να συσκοτίσει την κατάσταση. Αλλωστε το μήνυμα του αφεντικού προς την κοπέλα ήταν σαφές: «Εμένα θα μου κοστίσεις το πολύ 20.000 ευρώ, αλλά θα σε κανονίσω». Ο τοπικός Τύπος δεν ασχολήθηκε ποτέ με το συμβάν. Αλλωστε, ποιος νοιάζεται για τις ξένες που δουλεύουν στα μπαρ;

Κανείς δεν μιλάει

Η ιστορία διαδραματίστηκε σε μία από τις πόλεις στα σύνορα του νομού Θεσπρωτίας. Φιλήσυχη η επαρχία μας, όπου όλοι ξέρουν αλλά κανείς δεν μιλάει. Γνωρίζουν ότι σε κάποια μπαρ οι ξένες ήλθαν με μυστήριο τρόπο. Αλλωστε το λέει και η τηλεόραση. Συνήθως ζουν όλες μαζί σε ένα δωμάτιο. Δεν έχουν τα διαβατήριά τους και για να τους επιστραφούν περνάει πολύς καιρός. Εκείνη, μικρή και παράνομη, 23 χρόνων από το Μαρόκο. Εμενε στο ίδιο δωμάτιο με τις άλλες κοπέλες. Αλλά δεν είναι μια κλασική περίπτωση σωματεμπορίας, παρ’ όλο που δεν κατέχει τα απαραίτητα νομιμοποιητικά έγγραφα που θα έδιναν δύναμη στη μαρτυρία της. Και το διαβατήριό της ενέχυρο.
Στην αρχή προσελήφθη ως καθαρίστρια. Στη συνέχεια «προήχθη» σε μπαργούμαν. Αλλες υποχρεώσεις για τους πελάτες δεν της ανατέθηκαν. Μέχρι εκείνη την ημέρα, στις αρχές Φεβρουαρίου. Αρνήθηκε. Εκείνος την χτύπησε. Αγρια. Πάντα υπάρχουν δύο. Ο συνεργός (λέγεται ότι ήταν στενό συγγενικό πρόσωπο) την κλώτσησε έξω από την πόρτα. Εκείνη αναζήτησε τη βοήθεια ενός γνωστού. Τον βρήκε. Την οδήγησε στο δημόσιο νοσοκομείο της περιοχής.
Οταν ο ιδιοκτήτης την επισκέφτηκε στο νοσοκομείο και της πρότεινε χρήματα για να μη μιλήσει, εκείνη αρνήθηκε. Για όλα αυτά υπάρχουν ονόματα, τοποθεσίες, ημερομηνίες, στοιχεία και μαρτυρίες. «Το χειρότερο όμως είναι ότι απεκρύβη η ύπαρξη κοινωνικής υπηρεσίας στην οποία μπορούσε να προσφύγει το θύμα» λέει η επιστημονική σύμβουλος της «Στοργής» κ. Ελένη Γκλεγκλέ.
Οι τοπικές κοινωνίες κρατούν καλά κρυμμένα τα μυστικά τους. Το περίεργο είναι ότι το ίδιο πράττουν και τα δημόσια νοσοκομεία.