Οι λαοί της "άπλας" και οι λαοί της "ξάπλας"

Φεύγεις από την πόλη,
κι αφήνεις πίσω σου την κίνηση, το καθημερινό στρες, τα μπινελίκια και τις ανταλλαγές «ευχών» με τους άλλους οδηγούς.
Αφήνεις πίσω σου του Ψυρρή, την Πειραιώς, το... ιστορικό κέντρο
Αφήνεις πίσω σου τον καφέ στο πλαστικό, το φαγητό στο πλαστικό και το πλαστικό φαγητό
Αφήνεις πίσω σου την άοσμη ατμόσφαιρα της πόλης, το τσιμεντένιο ντεκόρ που στολίζει κάθε σου κίνηση,
Αφήνεις πίσω το στριμωξίδι στα μπαρ, στα κλαμπ και στις ταβέρνες που «είναι και γαμώ για να βγαίνεις και να κεφάρεις» γιατί – μην ξεχνάς – η ζωή της πόλης είναι λαμπερή.
Αφήνεις πίσω σου το κοπάδι των γαλοπουλίζοντων γνωστών σου, που αυτοκαμαρώνονται και αυτολατρεύονται εγκεφαλικά αυνανιζόμενοι σε καθημερινή βάση.
Αφήνεις πίσω σου όλους εκείνους τους καρνάβαλους που κάθε μέρα, κι από κάθε πόστο της ζωής κάνουν τα πάντα για να ντυθούν – έστω και για μια στιγμή – Θεοί.
Φεύγεις από την πόλη,
κι αφήνεις πίσω σου και τις δικές σου μάσκες.
Εκείνη που φοράς στο σπίτι,
εκείνη που φοράς στη δουλειά,
εκείνη που φοράς με τους φίλους.
Την κατάλληλη μάσκα για κάθε περίσταση δηλαδή.

Φεύγεις από την πόλη και τι καλά!

Ξαφνικά όλα μεγαλώνουν κι όλα ανοίγονται μπροστά σου διάπλατα.
Ο ορίζοντας,
ο ουρανός,
ο δρόμος,
και κυρίως
το μυαλό
που αρχικά σοκάρεται στη συνέχεια ξεκινά να σκέπτεται πάλι, αλλά αυτή τη φορά απλά, απλούστατα.
Εκεί, έξω,
μακριά από την πόλη,
δεν υπάρχουν «ελεύθεροι χώροι».
Υπάρχει «ελεύθερος χώρος».
Το αυτονόητο δηλαδή.
Μην ξεχνάς,
οι «ελεύθεροι χώροι» προϋποθέτουν την ύπαρξη εμποδίων – τσιμεντένιων συνήθως – που τους χωρίζουν από σένα, τους απομακρύνουν και εν τέλει τους καταπνίγουν.
Ο «ελεύθερος χώρος» όμως αντίθετα εμπεριέχει το «ενιαίο».
Εκεί, έξω,
μακριά από την πόλη,
και η ζωή, σαν την σκέψη είναι απλή.
Και η συμπεριφορά προς τον διπλανό επίσης είναι πιο απλή,
άρα ανθρώπινη.
Και ο άνθρωπος είναι άνθρωπος
κι όχι μεταλλαγμένο ανθρωποειδές
που αγωνίζεται
για το δικαίωμα στην κατανάλωση
και στην ληγμένη «ποιότητα ζωής» που του πασάρεται καθημερινά σε κονσέρβα.
Τι να το κάνεις όμως;
Οι «άλλοι» το κατάλαβαν νωρίς.
Οι λαοί – σου λέει – μαντρώνονται ευκολότερα στις πόλεις.
Ιστορικά,
ο «αλανιάρικος» λαός είναι αυτός που προκαλεί τα προβλήματα κι όχι τα δήθεν... αλάνια της πόλης με τις γραβάτες – καμιά φορά και χωρίς αυτές.
Ιστορικά, επικίνδυνος
είναι ο λαός που ζει στην «άπλα» κι έχει χρόνο να σκεφθεί,
να δράσει
και αν χρειαστεί
να αντιδράσει.
Ιστορικά ακίνδυνος
είναι ο λαός που ζει στην «ξάπλα» και δεν σκέφτεται,
δεν δρα
κι ακόμη κι όταν χρειάζεται δεν αντιδρά.

Και όταν σκέφτομαι ειδικά τώρα που γύρισα πίσω,
μποτιλιαρισμένος στην καθημερινότητά μου
πως τελευταία φτιάχνουν κάτι γαμάτους καναπέδες
άνετους
και πάμφθηνους
τότε είναι που με πιάνει τρέλα...